Η φυση φροντιζει η ιδια να αποβαλλει τ σκουπιδια της  Για την καθαρση του ειδους Ο θανατος Ευλογια για την ψυχη Τον νιωθω καθε μερα, δε νιωθω τους ανθρωπους, περπατοντας αναμεσα τους με τον θανατο μεσα μου, ειμαι ο θανατος που περιφερεται διπλα τους και τον κουβαλω, ειμαι εκει, το ξερουν αλλα αρνουνται την αληθεια Μονιμη αρνηση για τον υπερτατο νομο Αρνηση για καθε ειδους αληθεια Μοναξια και θανατος  Λαχταραω να ερθει η ωρα μου 

Ειναι φορες που ερχεται το υπεροχο βραδυ και φοβαμαι να κοιτω τον ουρανο σκοτεινο γιατι θυμαμαι οτι η μερα εληξε κι εφυγε. Και φοβαμαι καθε τελος, η μερα μου που δε θα ξαναγυρισει, εχασα μια μερα ακομα που δεν εζησα οπως ηθελα, που δεν μου εδωσε τιποτα, τελειωσε μια ακομα μερα, θα τελειωσει και η επομενη, θα τελειωσει και η τελευταια μερα της ζωης μου χωρις ζωη τελικα να εχω ζησει. 

Το σωμα μου δεν ειναι δικο μου, δεν το νιωθω πως υπαρχει, ουτε γυρω μου οι ανθρωποι, μοιαζουν ψευτικες φιγουρες, ο κοσμος χαρτινος κι ο ουρανος ενα στολιδι. Ο εαυτος μου ξενος, δε τον θελω. Και τα αισθηματα, τα συναισθηματα μου ψευδαισθησεις μονο του μυαλου και στο νου μου μπερδεμενες οι εικονες που θυμιζαν συγκινησεις κ ερωτα.