Broken Human Nature

Δεν μπορω να καταλαβω γιατι το κανουν αυτο οι ανθρωποι?
Το κανουν συνεχως. Ειναι το χομπι τους. Ο τροπος ζωης τους. Η καθημερινη τους συνηθεια. Ο εθισμος τους. Ειναι εξαρτημενοι, το εχουν αναγκη. Πρεπει καποτε, με καποιον τροπο να βρουν ενα ατομο και να το πληγωσουν. Να το βασανησουν. Να το ταπηνωσουν. Να το κανουν να νιωσει απαισια, λες και δεν αξιζει τιποτα στον κοσμο, οτι ηταν ενα λαθος , οτι ματαια γεννηθηκε, οτι τοσα χρονια τα ονειρα του, οι επιθυμιες του, οι γνωσεις του ηταν σκουπιδια και το μονο που πρεπει να καταλαβει ειναι  πως βαραινει με την υπαρξη του την ανθρωποτητα και καλυτερη λυση ειναι η αυτοκτονια.
Καποια ατομα εχουν παρει μονο πικρα στη ζωη τους, μονο πονο απο τους ανθρωπους, συνεχιζαν να αγωνιζονται μεχρι που τα παρατησαν και μισησαν το ανθρωπινο γεννος.
Η ανθρωποτητα, οι κοινωνια, οντα που μας επλασε ο Θεος για να δινουμε αγαπη. Περιττο να πω πως εμεις τηρουμε ευλαβικα το θελημα Του βοηθωντας και στηριζοντας τους συνανθρωπους μας. Θα ταν αστειο να αναφερθω στα απαριθμιτα, τερατωδες, διεστραμενα, αρρωστα, φρικιαστικα, σατανικα μυαλα και κατωρθωματα των ανθρωπων.
Και ουτε ειναι αλλωστε ο σκοπος μου να θιξω την κακκια του κοσμου στην ιστορια και την αιωνιωτητα.
Απλα, καθημερινα λογια, λεξεις, βλεμματα, που πετανε χωρις κανενα ελεος μαχαιρια κατευθειαν μεσα στην καρδια. Κι εσυ πονας, το δειχνεις, το καταλαβαινουν και γι'αυτο ακριβως συνεχιζουν και περνουν το μαχαιρι και στο χωνουν ακομα πιο βαθια, πιο μεσα, να ξεσκισουν την καρδια σου, να σε σκοτωσουν αργα και βασανιστικα, να δουνε  τον πονο στο προσωπο σου, τον πονο που ειναι τεραστειος γιατι δεν ειναι σωματικος αλλα ερχεται απο την ψηχη σου. Ο πραγματικος πονος της καρδιας σου. Ετσι περνανε πολυ ομορφα. Μα φυσικα τι πιο υπεροχο! Υπαρχει αραγε μεγαλυτερη ικανοποιηση απο το να θανατωνεις τον αδυναμο? Λεγοντας αδυναμο εννοω τον καλο, γιατι στις συγχρονες μερες μας δεν υπαρχει ο χαρακτηρισμος καλος, το καλος σημαινει αδυναμος, αγαθος, μπουτναλας. Ετσι λοιπον, σκοτωνεις με την πρωτη ευκαιρια την ψυχη του με ολη την αγαπη και ο,τιδηποτε θείο κρυβει μεσα της. Ενας ανθρωπος χωρις ψυχη τωρα ειναι μια μηχανη, ετοιμη με την σειρα της να θανατωσει κι εκεινη αλλες ψηχες, καταστρεφοντας και η αλλη με την σειρα της αλλους ανθρωπους.
Μια ζουγκλα, μια κολαση, θα κατασπαραζουμε ο ενας τον αλλον μεχρι να εξοντωθει το ειδος μας, γιατι ειμαστε ενα λαθος και το ξερουμε, γιναμε ενα λαθος γιατι αλλαξαμε την φυση μας, φυγαμε μακρια Του, ειτε συνειδητα, ειτε οχι.

Φεγγαρι

Ναι το φεγγαρι... η Σεληνη...
Θεοτητα της νυχτας,
Βασιλισσα του Εαυτου της,
Αριστουργημα, περιτεχνο δημιουργημα,
Γεννημα του Σκοταδιου,
Ανθος, Στολιδι του ουρανου, βασιλευει και εξουσιαζει εκει ψηλα, μας παρακολουθει, γνωριζει τα παντα και ολους, το καλο και το κακο, τα φανερα και τα αποκρυφα, τις μυστικες δραστηριοτητες της νυχτας.

Μονο και παλευκο περιτυλιγμενο απ' το σκοταδι κι ομως συνεχιζει να λαμπει, να γεμιζει και να κυριαρχει ολομαναχο μεσα στο μαυρο χαος που το καταπινει.
Ταυτιζομαι μαζι του. Οι ζωες μας ειναι ιδιες.
Μαγευεις, σαγηνευεις, με γεμιζεις δεος, θελω να προσευχηθω, να λατρεψω το μεγαλειο σου, την επιβλητικοτητα σου,
 Να σε ρωτησω ποιο το νοημα της ζωης, του θανατου, ποιο ειναι το αυριο, ποσα ειναι τα βραδια που ατενιζεις ψηλα απο θρονο σου και ποιο βραδυ θα παψεις να εξουσιαζεις το βασιλειο σου?
Ποσο λυρικο, βαρυ, συναισθηματικο, επιβλιτικο, μελανχολικο, ιερο, πενθιμο και γεματο δεος μπορει να ειναι ενα τραγουδι ή ποιημα οπως εσυ?
Πανσελινος. Ολοκληρο ξετυλιγεται το σωμα της ιερης, πολυτιμης Σεληνης μπροστα μου, μεσα απο τα συννεφα, μεσα απο την αβυσσο, λαμπει...
Ασημι...
Ασημενιο το χρωμα σου, ασημενιος ο δισκος σου,
Ασημενιο δαχτυλιδι στο χερι της "μαυρης γοργονας καλονης",
Ασημενιο μαργαριταρι στα βαθια, σκοτεινα, μαυρα νερα,
Ασημενιο νυχτολουλοδο που ανθιζεις μες το βραδυ,
Ασημενιο, γκριζο ματι του Θεου της Νυχτας,
Ασημενιο στεμμα της ψηχρης Βασιλισσας του Σκοτους,
Ασημενιο πνευμα αγγελου που αιορεισαι,
Ασημενια τα δακρια του φεγγαριου,
Θελω να σε φτασω και να αγγιξω λιγο απο την ιεροτητα σου, ποια κρυσταλινη πλεγμενη ανεμοσκαλα θα με βοηθησει να ανεβω, να παρω την βαρκα μου και να σχισω τα ασημενια νερα σου?

Ξαπλωνεις απαλα με χαρη πανω στο μαυρο πεπλο που απλωνει η νυχτα στη γη.
Ενα αλλο προσωπο του θεου, εκει οπου η οψη σου αλλαζει και το ασημι χανεται. Το χρωμα σου ξεπλενεται απο το πορτοκαλι υγρο, χυνεται, χυνεται ωσπου ενα σκουρο, πορφυρο, βαθυ κοκκινο κυριαρχει στην επιφανεια σου, η κολαση και το αιμα...
Αιμα, μια κλιδα αιματος στο μαυρο νυφικο της Βασιλισσας Της Νυχτας. Ματωνει. Ποναει. Θυμωνει.
Κοκκινο γιννεται το ματι που παρακουλουθει πισω απο το σκουρο τουλι της.
Ας μη νιωσω την οργη σου εγω, που σε λατρευα και θα σε λατρευω παντα, ανωτερη υπαρξη, βασιλευεις μεσα στο χαος, πανω απο την γη, εξω απο τον κοσμο της γαληνης του Θεου, μονο και τοσο δυνατο, τοσο ομορφο, τοσο εκθαμβοτικο, μοναδικη η οψη σου, η μαγεια και το δεος που στελνεις στην ψηχη μου. Με αναγκαζεις να γινω υπο, να μεινω αδυναμη, να υποταχθω, να υποκλιθω και να προσκυνησω, να θαυμασω το αριστουργημα αυτο του σκοταδιου.
Ποσα ειναι τα πλασματα και οι δυναμεις που υπακουν στο μεγαλειο σου?

Πιστευω σε σενα, και αφου πιστευω μπορω να σε ακουω, μου μιλας. Μονο καποιες λεξεις, ομως νιωθω ποτε μου χαμογελας και ποτε κλαις.
Το νιωθω χωρις να το βλεπω. Το μυαλο βλεπει και οχι τα ματια. Και επισης η καρδια. Νιωθω το γεγγαρι, μυριζω το αρωμα του... Σε αναπνευω. Ο Θεος κρυβεται παντου. Η ψηχη μου θελει να βγει απο το σωμα μου, να ενωθει μαζι σου,
Οπως εχει ηδη κανει το μυαλο μου...

Μακαρι να μπορουσα να εκφρασω οσα αισθανομαι με λογια.
Χλωμο φως, ελπιδα του ουρανου. Ριξε μου λιγη απο την ασημενια σου σκονη.
Ασημενια συννεφα γυρω σου, λευκο πιονι του σκακκιου του μαυρου ουρανου.
Ανθος που περιμενεις την νυχτα διχως φοβο, για να ανθισεις, να ξετυλιξεις τα πεταλα σου, να υπνωτισεις με την ευωδια σου.
Κορη του κρυφου Θεου, ξερεις ποτε θα εμφανιστεις, για να βασιλεψεις στη σκοτεινη αυτοκρατορια σου.

Ο ηλιος ειναι φτωχος και υπεροπτης, κρυβεται, προσποιειται πως εμαφνιζεται χωρις να μας αφηνει να τον δουμε, μας τυφλωνει και μας πονα με το φως του διχως να τον αντικριζουμε καταματα.
Η Σεληνη χλωμη, μα δυνατη και γοητευτικη, μας δειχνει ολο το προσωπο της οπως και να ειναι και μας μαγευει, αλλους τους τρομαζει, μα δεν κρυβει τιποτα, ειναι αυθεντικη και αληθινη.

Μελανχολικη, λυπημενη, μεγαλοπρεπη, γεματη συναισθηματα, και ρομαντισμο δειχνει ποσο ωραια μπορει να ταιριαξει μια καλονη μεσα σε κατι σκοτεινο και τρομαχτικο οπως το απεραντο σκοτος στην νυχτας, χωρις να ασχημαινει απο αυτο αλλα αντιθετα να επιδικνυεται ακομα μερισσοτερο η γοητεια και η επιβλιτικη δυναμη της ομορφιας της.
 

Θαλασσα

Λοιπον, εχω διαλεξει λαθος ωρα, ειναι ξημεροματα και δεν με παιρνει ο υπνος αλλα οπως και να χει θελω να αναφερθω στο νερο. Στο νερο, στη θαλασσα στον αερα. Το νερο λεγαν ηταν ενα απο τα αιτια δημιουργιας του κοσμου. Και δεν ειναι ψεματα. Ποταμια, θαλασσες, καταρχτες, βροχη, λιμνες, σημεια τα οποια μαρτυρουν την υπρξη ζωης, ομορφαινοντας μαζι καθε τοπιο πανω στον πλανητη.


Την εποχη του καλοκαιριου τυχαινει να συμπαθω ιδιαιτερα γιατι με φερνει σε επαφη με την ιερη, ανωτερη αυτη υλη. Το νερο.
Το θειο υδορ εξαλλου αποτελεσε την ζωοδοτρα μητρα ολων των πολιτισμων παγκοσμιως.
Οι Παλαιοι πολιτισμοι της Αμερικης, οι μεγαλυτερες θεοτητες των Προκολομβιανων Πολιτισμων γεννηθηκαν και σχετιστικαν απο νωρις με το νερο. Ο Πατερας Ωκαιανος, ο Θεος του Νερου Τσακ των Μαγια, ακομα και το μακαβριο βασιλειο του Κατω Κοσμου ηταν υδατινο στις παραδοσεις των αρχαιων φυλων.
Ο πιο οικειος σε μας Ποσειδονας.                         

Η θαλασσα. Απλωνεται απεραντη πανω στη γη. Ειναι επικινδυνη, πολυ περισσοτερο απ'οσο μπορουμε να φανταστουμε. Η δυναμη του νερου ειναι ανεξελενχτη και τοσο δυνατη οσο δυνατη ειναι και η ομορφια, η μαγεια του... 

ναι η μαγεια που νιωθω οταν κολυμπω στο κρυσταλινο, διαφανο γαλαζιο. Η δροσερη υφη του νερου με τυλιγει, με αγκαλιαζει, με αγγιζει τοσο απαλα και αρμονικα, με γεμιζει. Τυλιγει ακομα καθε τριχα του μαλλιου μου. Εισχωρει αναμεσα απο τα πιο μικροσκοπικα περασματα, αναμεσα απο τα δαχτυλα μου. Με καλει να ξετυλιξω κι εγω το δικο μου κορμι και να αφεθω στο καλεσμα του. Κανεις δεν θα μπορεσει να με αγκαλιασει, να με χαϊδεψει, να με απογειωσει με τοσο υπεροχο τροπο οπως το νερο. Νιωθω ηδονη, απολαυση, ξεδιψαει η ψιχη μου και το μυαλο μου μεσα στο γαλαζιο. Το γαλαζιο ομως μπορει να γινει μπλε, μπλε σκουρο, βαθυ, αχανες, απεραντο, ατελειωτο...


Τοτε, μετα απο το ολο παθος και την ευχαριστιση που μου πρεοσφερε ερχετε ωρες που θυμωνει. Το ασχημο προσωπο της δεν το εχει δειξει σε εμενα ακομα, και ουτε θελω να το κανει. Κατω απο το τουλινο πεπλο της κρυβει τοσα μυστικα. Η στερια ειναι ο κοσμος μας, στη θαλασσα ομως κρυβονται πολλοι κοσμοι θαμμενοι μεσα στον ταφο της αγκαλιας της. Ασυλληπτα και απεριγραπτα, η μεγαλυτερη φαντασια ενος μυαλου ειναι ισως ικανη να σκφτει το ελαχιστο απο αυτα που σκεπαζει. Τα μυστικα δεν ειναι παντα ευχαριστα αλλα περισσοτερο επικινδυνα σαν την ιδια την θαλασσα, επικινδυνα και ανατριχιαστικα... Γι'αυτο ακριβως και επελεξε η θαλασσα να τα μας τα κρατησει κρυφα, να μη μας τα φανερωσει ποτε γιατι ετσι πρεπει να γινει. Πολιτισμοι. Η ιστορια μονο τοσων χρονων και αιωνων μας τρομαζει. Το ανεξιγητο, το απιαστο. Κοσμοι και πλασματα, αποκρουστικα ή ελκιστικα, ο βυθος ειναι μια αβυσσος, μια αβυσσος, ενας δρομος προς κατι μεταφυσικο, ανεξερευνητο, μακρια απο τον ανθρωπο και μακρια το θελει η φυση, ειναι το χαος. Απουσια η παρουσια του Θεου?
Ενα μικροσκοπικο κομματι αυτης της θεοτητας μπορω να αγγιξω και να βυθιστω μεσα σ'αυτην, να κολυμπησω. Νερο... το στοιχειο αυτο, δινει μια αισθηση λαγνειας και ικανοποιησης μαζι. Το πιο σημαντικο? Το συναισθημα που παντα και παντου επιζητω, σπανια μπορω να το βρω... και οχι απλως να το βρω, αλλα να το νιωσω και να το κανω δικο μου.
Ελευθερια.

 Μονο στη θαλασσα μπορω να νιωσω πραγματικα ελευθερη, στο νερο. Ισως να ειναι η σκεψη του οτι ειναι καλοκαιρι και δεν εχω μαθηματα, υπωχρεωσεις. Δεν ξερω και δεν με ενδιαφερει να μαθω. Στο νερο νιωθω πραγματικα ελευθερη. Ειμαι ολοκληρωτικα ελευθερη. Στο μυαλο μου, στην ψυχη μου, στην φαντασια και στο σωμα μου. Το σωμα μου κινηται οπως θελει. Χωρις περιορισμους και δυσκολια. Χλαρωνει, ανοιγει, γινεται ελατο και απλωνεται τοσο ευκολα, τοσο φυσικα, τοσο αρμονικα. Πεταω. Το σωμα μου παιρνει οποια μορφη θελω, τα ποδια μου, τα χερια μου, και φενονται ολα τοσο ομορφα κατω απο το νερο. Ποτε δεν μου αρεσε το σωμα μου. Το κοιταω να ταλαντωνεται μεσα στο νερο και το βλεπω υπεροχο... λες και δεν ειναι δικο μου... μεταμορφωνωμαι. Οχι. Το αντιθετο. Τοτε ειναι που βλεπω πως πραγματικα ειμαι. Και εκεινη μονο την στιγμη αγαπω τον ευατο μου γι'αυτο που ειναι. Μεσα στον κενο χωρο, επιλεγω οποια κατευθυνση θελω, οποια και να παρω οπως και να κυλιθω καντα η ιδια αισθηση, η ιδια αντιδραση. Με αγαπαει.

 Πεταω. Το πεταγμα ειναι ιδιο με το κολυμπι. Ο ουρανος και η θαλασσα ειναι ενα. Ο ουρανος, γαλαζιος αρχικα, μετα μπλε, μαυρος και αχανης, τρομαχτικος αργοτερα, ειναι ακριβως οπως η θαλασσα. Ανεξερευνητα, αβυσσοι και τα δυο. Στον πατω την αβυσσσου της θαλασσας ή του ουρανου βρισκεται ο Θεος? Εισαι ελευθερος να πεταξεις, ελευθερος να κολυμπησεις οπου θες. Να μετακινηθεις. Πανω κατω, δεξια, αριστερα.
Το νερο ομως γινεται ενα με το σωμα μου, γινεται ενα. Με παρασσυρει και με καταπινει με την δικη μου αδεια. Μου δινει αυτο που θελω. Νιωθω πως ειμαι μοναδικη. Οταν σχισω την επιφανεια του νερου με το χερι μου, και απο εκεινη την σχισμη βουταω ολοκληρο το σωμα μου μεσα σε αυτην... τοτε ειναι που με το χερι μου χαραζω μια πορτα, εισχωρω και μπαινω μεσα στην διασταση της μαγειας, της ηδονης, της ευχαριστισης, της απολαυσης, της ελευθεριας, γινομαι ενα με ενα σωμα που ξερω πως θα ειναι ανοιχτο να ενωθει μαζι μου για παντα, και ενωνωμαι με το θείο, και ενωνωμαι και με μεταμορφωνει.