Loneliness...

Και ειμαι παλι πολυ χαρουμενη.
Εχω βρει για αλλη μια φορα τον εαυτο μου.
Νιωθω ξανα μια γλυκια απελπισια και απογοητευση.
Ειμαι μονη μου. Παλια δεν το καταλαβαινα, γιατι ηταν κατι το φυσιλογικο. Το νιωθω ομως οταν
τυχαινει να βλεπω τις ζωες των αλλων. Τοτε συνειδητοποιώ πως διαφερω παρα πολυ.
Ειμαι χαρουμενη ομως.
Ειμαι μονη μου και ευτυχισμενη με την απελπισια μου αλλα ειμαι ευτυχισμενη. Ισως ετσι να θελω να πιστευω εγω.
Για να μην λυπηθω.


Γιατι κατα βαθος το ξερω πως μεσα μου κλαιω.
Δεν αφηνω τον εαυτο μου να το παραδεχτει ομως.
Γι'αυτο και δεν ειμαι στεναχωρημενη.
Νιωθω ενα βαρος, ενα κομπο, αλλα με παρηγορει το γεγονος πως τελικα δεν ειμαι μονη μου.
Γιατι απο το να ειμαι μονη το μεγαλυτερο κομματι της ζωης μου καταλαβα πως αγαπω την μοναξια μου γιατι ηταν και θα ειναι μαζι μου για παντα.


Ποτε δε παραπονεθηκα για αυτην. Τουλαχιστον οχι φανερα.
Ποτε δεν θελησα να την διωξω απο την ζωη μου. Την αγαπω γιατι δεν με εγκατεληψε ποτε. Και ουτε πιστευω πως θα το κανει.


Ειναι η μονη που με ανεχεται. Η μονη μου φιλη. Ποτε δεν ζητησε κατι απο εμενα.
Μονο ηταν εκει διπλα μου. Κι εγω την αγαπω.
Και στην πραγματικοτητα εγω θελω να ειμαι μαζι της.
Καμια φορα εκεινη με αφηνει για λιγο. Πολλες φορες ενιωσα πως απομακρυνθηκα απο εκεινη. Στην αρχη αισθανθηκα ομορφα. Ναι. Μου εφυγε εκεινο το βαρος απο πανω μου.
Μετα ομως, αργοτερα, ενιωθα ενα κενο.


Χρειαζομουνα ξανα εκεινο το βαρος που πηρε μαζι της φευγοντας. Την αναζητητουσα μεχρι να την ξαναβρώ.
Και οταν την ξαναβρισκα, ξαναβρισκα τον εαυτο μου.


Πραγματικα την αγαπω? Μπορει να μου εχει γινει εξαρτηση η μπορει και να φοβαμαι να την αφησω...
θελω να πιστευω απλα το πρωτο αλλα...
λιγω πολυ ολα υπαρχουν μεσα μου.

Pure is always stronger

✟ All the darkness of the world cannot put out the light of one small candle✟

Λοιπον... σ' αυτο το αποφθεγμα πιστευω πολυ και το ξεχωρισα.


Οι λογοι ειναι πολλοι. Μπορεις να το ερμηνευσεις καθε φορα διαφορετικα. Αρχικα κριολεκτικα, Οσο μουντος, σκοτεινος και να ναι ο ουρανος, οσο βαθυ και απεραντο να ναι το συνμπαν ενα αστερι μπορει παντα να λαμπει και να γεμιζει με τις ακτινες του εστω λιγο απο τον χωρο, εστω και το ελαχιστο φως που διαθετει θα ξεχιθει στο σκοταδι χωρις κανεναν δισταγμο. Το σκοταδι ολοκληρου του κοσμου ειναι αδυναμο να εμποδισει την πιο χλωμη λαμψη ενος μικρου κεριου. Αυτο δεν μπορει κανεις να το αμφισβητησει.


Τωρα αν παρομοιασουμε το καλο με το φως, το σκοταδι με το κακο, θα καταλαβουμε πως το κακο υπαρχει παντου γυρω μας, το συναντουμε συχνα και πολλες φορες, ειδικα στα χρονια μας ειναι περισσοτερο απο το καλο. Αυτο δε σημαινει ομως πως ειναι πιο δυνατο. Το καλο ειναι παντα ελαχιστο αλλα επιβιωνει και συνεχιζει να ζει μεσα στο σκοτος χωρις να πεθαινει η να βλαπτεται απο το κακο και παντα θα νικα.
Κοντα σ'αυτο, το φως αντιπροσωπευει την γνωση, την πνευματικοτητα, την σοφια, την εσωτερικη καλλιεργεια, τον πνευματικο πλουτο, την λαμπροτητα του νου. Το σκοταδι την αγνοια, τα αγαθα που φθειρονται, τον εντυπωσιασμο και την μαγεια που κρατα για λιγο και μετα χανεται. Οι αξιες που δινει το φως ειναι αυτες που κρατουν για παντα και αυτες που κανεις δεν μπορει να κλεψει. Αυτες, οι μονες που θα μεινουν οταν θα τα εχεις χασει ολα.


Στο ιδιο πλαισιο, το φως ειναι ισως και το πραγματικο, το αληθινο, το αφθεντικο, το αγνο. Το σκοταδι αντιθετα το ψευμα, η υποκρισια και η "εντυπωση".
Εχεις φτιαξει εναν ψευτικο εαυτο, σχηματισες μια εικονα για να αρεσει στους αλλους, κανεις πραγματα που καταβαθος δε σε εκφραζουν αλλα εισαι υπωχρεωμενος για τους αλλους.
Ολο αυτο δεν κανει πραγματικα τιποτα, δεν αξιζει τιποτα και δεν θα κρατησει. Βγαλε απο την ψυχη σου, απο την καρδια σου την αληθινη σου προσωπικοτητα, αποψη, συναισθηματα και ιδαιες, στιριξε την γνωμη σου, την επιλογη σου οποια και να ειναι. Μην φοβασαι αν τα αισθηματα σου ειναι διαφορετικα, αλλοκοτα ή αντιθετα απο αυτα των γυρω σου. Αν τα βγαλεις απο μεσα σου και τα δειξεις θα ειναι τα μονα πραγματα που θα αντιπροσωπευουν εσενα και μονο εσενα. Θα ειναι μοναδικα. Δεν θα φθαρθουν, δεν θα αλλιωθουν, δεν θα τα αμφισβητησει κανεις, θα νιωσεις ευτυχια γι'αυτα και θα τα σεβαστουν και οι αλλοι και θα τα διασωσουν ωστε οι σκεψεις να μην χαθουν ποτε. Και αυτο θα γινει γιατι θα ειναι πραγματικα, αληθινα, αυθεντικα μεσα απο την ψυχη σου. Μην προσποιείσαι κατι που δεν εισαι για του αλλους γιατι δεν θα σου δωσει κανεις αξια.


Και κατι αλλο... το σκοταδι... ο πειρασμος, η απολαυση, η αμαρτεια, η λαγνεια, η περιεργεια, η μαγεια... καθε ανθρωπος τα εχει αναζητησει στη ζωη του. Το σκοταδι ειναι περισσοτερο, οι ειδονες αυτες κυριαρχουν στο ανθρωπινο νου και πραγματοποιουνται στη ζωη του πολυ περισσοτερες φορες. Οσο πολυ ομως και να τις ζησει, σε καποια στιγμη τις ζωης του θα αναζητησει και το αγνο, το καλο, το ηθικο, θα το αναζητησει γιατι θα το εχει πραγματικη αναγκη. Και αν καταφερει και κανει καλο, εσω και ελαχιστο, θα ειναι το μονο πραγμα για το οποιο θα ειναι περηφανος στη ζωη του.


Το φως μπορει να ειναι ακομα ο Θεος. Οποιοσδηποτε Θεος. Το σκοταδι... απλα η απομακρυνση μας απο αυτον. Στην αρχη μπορει να μας φανει ελκιστικο, να νιωθουμε ελευθεροι μακρια του. Αυτο εινια μονο μια εντυπωση. Ακομη και ολη μας την ζωη να την περασουμε μακρια του, διωχνοντας τον, θα ερθει η στιγμη, και συγκεκριμενα καποια δυσκολη, τραγικη στιγμη που να μην φωναξουμε "Θεε μου βοηθησε με!". Και αυτο θα βγει απο μεσα μας τοσο αφθορμητα και ασυναισθητα. Και τοτε ο Θεος θα μας ακουσει. Μονο μια ακτινα του που θα μας στειλει θα ξετιλιχτει μεσα στο σκοταδι, θα το διαπερασει και θα μας αγγιξει.


Ο ανθρωπος ειναι συνεδεμενος με το φως, οπως και να το ερμηνευσεις, δε μπορει να ζησει χωρις αυτο οσο και να το αρνηται γιατι ειναι γεννημα του. Ειναι ζωη, το σκοταδι ανυπαρξια. Ο ανθρωπος ειναι κομματι του φωτος γιατι ειναι κομματι του Θεου. Δεν υπαρχει σκοτος γιατι πολυ απλα δεν υπαρχει θανατος.


Αυτα ειναι που καταλαβα με μια στιγμη καθως το διαβασα. Αν το εμβαθυνει κανεις, θα μπορουσε να πει πολλα περισσοτερα. Δεν εχω τετοιον σκοπο. Αυτες ηταν απλα οι σκεψεις μου.

Follow your feelings...

Λοιπον... η μουσικη... και οχι μονο...                                                                                            
Δεν ειναι μαγκια το να ακους ενα ειδος μουσικης.
Η μουσικη ειναι για μενα καθαρα προσωπικο στοιχειο του καθενος, διοτι εκφραζει τον δικο σου εσωτερικο κοσμο. Θα σας κουρασω στην αρχη με παραδειγματα για να καταληξω εκει που θελω.


Δεν εχει νοημα το να καυχιουνται παιδια της ηλικιας μου για την μουσικη που εχουν επιλεξει. Δεν εχει νοημα, λογικη. Με αυτο τον τροπο ολοι πρεπει να ειμαστε περιφανοι γι'αυτο που ακουμε, διοτι σεβομαστε την προσωπικοτητα μας.


Αλλα χωριζουν καποιοι την μουσικη και κατηγοριες, δε ειδη, σε "κοπαδια" αλλιως σαν να ειναι προβατα και βαζουν μια πινακιδα. Το χειροτερο της χαρακτηριζουν οπως για Παραδειγμα, θεωρουν την μεταλ σκληρη μουσικη, του σατανα. Δηλαδη πολλοι ανακοινωνουν δημοσια την προτημιση τους στην μεταλ, η ροκ, με την εντυπωση πως ειναι πιο "σκληροι" απο τους υπολοιπους. Τετοιου ειδους ισχυρισμοι ειναι αβασιμοι και γελοιοι. Αν εσυ δεν ακους μεταλ, ροκ, πανκ κι εγω δεν ξερω τι, δε μπορεις να θεωρησεις τον τυπο που στο λει αυτο "ανωτερο" απο σενα γιατι πολυ απλα δε γουσταρεις το ακουσμα αυτο, αντιθετα θεωρεις πως εσυ εισαι πιο εξυπνος ακουγοντας σκυλαδικα πχ.


Γιατι το λενε ομως αυτο? Πρωτα απ'ολα τα ατομα που εχουν κολλημενη στην μπλουζα μια σταμπα που γραφει "ειμαι μεταλλας" "ειμαι γκοθας" πιθανον να μην ξερει καν τι ειναι αυτο που μοστραρει, να μην εχει ιδαια απο αυτο που σου συνεχως σου λει πως ακουει.  Δεν ειμουν ουτε και ειμαι ποτε απολυτη βεβαια. Οντως τα παιδια μπορει να λατρευουν το ειδος μουσικη τους και να θελουν να το βροντοφωναξουν σε ολο τον κοσμο. Τιμη τους και καμαρι τους καλα κανουν.


Να επιστρεψω ομως στο θεμα. Εγω αναφερομαι στους υπολλοιπους με τους οποιους αρχισα το κειμενο μου. Γιατι ενω μεσα τους ειναι κενοι λενε και δειχνουν με το ντυσιμο τους συνεχως και με αρρωστημενο τροπο τη μουσικη που ακουν. Και συγκεκριμενα θα αναφερθω ξανα στην μεταλ, (οχι πως εχω κατι ενατνιον του ειδους, κι εγω μεταλ ακουω μεταξυ και αλλων μαλιστα, απλα ειναι το πιο τρανταχτο παραδειγμα και αυτο που βιωνω) την οποια οπως ειπα θεωρουν σκληρη, βαρια μουσικη, τρομαχτικη και υποχθονια, του σατανα που οδηγει στην κολαση ακι μπλα μπλα μπλα... γι'αυτο τον λογο πιστευουν πως χρειαζεται καμια "ξεχωρηστη" δυναμη και ικανοτητα ωστε να την ακουσεις, γιατι δεν μπορει να την καταλαβει οποιος κι οποιος, ετσι εσυ που την ακους εισαι μοναδικος και πρεπει αν νιωθεις ανωτερος. Ασε που περνοντας ωρες στο νετ ψαχνοντας ο,τι πιο περιθωριακο λες πως εισαι και ψαγμενος. Επισης μερικοι απ'αυτους ακουνε τα συγκεκριμενα ειδη με το ζορι, για να λενε πως ακουνε το ταδε ειδος. Το εχω ακουσει κι αυτο δυστιχως.


Και τα ατομα στα οποια γινονται αυτα τα σχολια ομως δεν πανε πισω. Πιστευουν πως δεν ειναι καν μουσικη αλλα γκαριδες χωρις μελωδια. Απο τους περισσοτερους τετοια ακουσματα μεταλ, ροκ, πανκ ειναι παραξενα καθως εχουν συνηθισει στην εμπορικη, υποκινουμενη ποπ και λαικη κυριως στην Ελλαδα. Θεωρουν λοιπον τα ειδη αυτα δυσκολα στο να ακουστουν και να καταννοηθουν.


Οκ. Και οι δυο θεσεις ειναι λαθος. Τι να πρωτοσχολιασω. Κατ'αρχας δεν υπαρχει ευκολη ή δυσκολη μουσικη. Οταν ενα τραγουδι το ακους ευκολα σ'αρεσει, οταν σ'αρεσει ενα τραγουδι το ακους ευκολα. Δε χρειαζεται πιεση ουτε να το κανεις κατι με το ζορι. Αντιθετα οταν δεν αντεχεις στο ακουσμα καοιου ηχου, απλουστατα δεν μπορει να σ'αρεσει. Το οτι ακους ευκολα και με ευχαριστηση καποιον ηχο δε σημαινει πως αυτο ειναι το ιδιο και για του υπολλοιπους. Τη στιγμη μου με ενα τραγουδι εσυ βρισκεσαι στο παραδεισο ο αλλος βρισκεται στην κολαση, και μερικοι προτημουν να βρισκονται και εκει. Απο αυτο εξαρταται και οι συνηθιες του καθε ατομου, ο τροπος διακεδασης και ζωης του.


Η μουσικη ειναι κατι προσωπικο, εσωτερικη υποθεση και ψυχικη αναγκη του καθενος. Ειναι τα συναισθηματα, οι ιδαιες, η σκεψη σου, ο κοσμος σου που εκφραζεται μεσα απο τις νοτες. Δεν μπορεις, δεν εχεις το δικαιωμα να προσβαλλεις τον αλλο για τη μουσικη που επιλεγει να ακουεσει γιατι με αυτο τον τροπο προσβαλλεις τον ιδιο αφου η μουσικη αντιπροσωπευει τον ψυχισμο του. Δεν εχει "πως το ακους" ή "πως δεν το ακους", απο την στιγμη που δεν μπορεις εσυ να το ακουσεις σημαινει πως δεν μπορεις να σκεφτεις ποτε, ουτε να νιωσεις ετσι οπως νιωθει ο αλλος που μπορει. Γι'αυτο μη σχολιασεις καλυτερα καθολου.


Και περναω στο θεμα του "ψαγμενου". Εισαι ψαγμενος μου λες. Γιατι? Τι θα πει ψαγμενος? Οταν ακους, διαβαζεις, βλεπεις κατι που δεν το ακουν, διαβαζουν, βλεπουν οι υπολλοιποι.Δεν υπαρχει ψαγμενη μουσικη, ψαγμενη λογοτεχνια. Υπαρχει μουσικη ή λογοτεχνια που μας αρεσει. Μπορει να ακουω δυο τελειως διαφορετικα ειδη, να διαβαζω δυο τελειως αντιθετους μεταξυ τους ποιητες, συγγραφεις. Αν το κανω αυτο δεν ειμαι ψαγμενη συμφωνα με καποιους.


Θα διαβασω και θα ακουσω ο,τι εγω θελω, ο,τι με εκφραζει, οτι με αγγιζει, ο,τι νιωθω εγω πως μιλαει σε μενα και με κανει να αισθανθω περιεργα. Το εχετε νιωσει ποτε το ανατριχιασμα... οταν ακουτε ενα κομματι ή ακομα οταν διαβαζεται κατι. Να χανεστε σ'αυτο χωρις να εχετε καμια απολυτως επαφη με το περιβαλλον σας. το μυαλο απομονωνεται, εγκλοβιζεται, επικεντρωνεται εκει και μετα χανεστε. Γεμιζει την ψυχη σας, το μυαλο σας. Το γεμιζει και ξαφνικα μολις αυτο τελειωσει επανερχεστε στην πραγματικοτητα. Σαν να κοιμοσασταν βλοποντας ενα ονειρο και μετα ακουτε το ξυπνητηρι να χτυπα για να σας θυμισει πως εδω ειναι η πραγματικοτητα. Κι εσεις τρομαζεται απο την ξαφνικη αυτη αλλαγη. Τρομαζετε γιατι απορειται πως ενω ησασταν τοσο μακρια, τοσο μακρια, ταξιδευονατς περα απο τον χρονο και τον τοπο, τωρα μεσα σε ενα λεπτο βρεθηκατε εγκλοβισμενοι στο σωμα σας, στη θεση που καθησατε πριν ξεκινησει αυτη η πτωση μεσα στην δινη. Ναι το εχετε νιωσει κι αν δε το νιωσατε ακομα εχετε να μαθαιντε πολλα.Αυτη η στιγμη λοιπον για σας ειναι μοναδικη και δεν εχει κανεις το δικαιωμα να κατακρινει το "μεσο" με το οποιο εσεις φτασατε εκει, ειτε αυτο ειναι ενα τραγουδι ειτε ενα βιβλιο.


Και ειναι φυσικο ολοι οι ανθρωποι να ανοικουμε σε καποια κοινωνικη ομαδα. Ισως γι'αυτο καποιοι κολλανε σε ενα ειδος μουσικης, λογοτεχνιας και ντυσιματος ωστε να αισθανθουν πως εινα μερος ενος συνολου. Κι εγω αυτο παλια πιστευα. Μην το κανετε ομως αυτο. Αφεθειται απο τα πρεπει, απο τις "ταμπελες" οπως λει και καποιος, οι οποιες σας κανουν να ακουτε αυτο επειδη ειναι γκοθ, ή το αλλο επειδη ειναι μεταλ. Σταματηστε και αφηστε τον ευατο σας ελευθερο να καθοδηγηθει μονος του σ'αυτη τη μαγεια της γνωσης, της μουσικης, λογοτεχνιας. Και μονο αν ακολουθησετε αυτο που πραγματικα θελει η ψυχη σας αδιαφοροντας για ειδη και ταμπελες θα βρειται τον πραγματικο σας εαυτο, και τοτε θα νιωσετε ικανοποιημενοι με την επιλογη σας και πραγματικα περηφανοι. Η ψυχη σας ομως αλλαζει, και θα αλλαζει ειδικα στην εφηβεια, οποτε θα αλλαζουν και τα γουστα σας, Μην παραξενευεστε λοιπον οταν ενω την μια μερα ακουγατε κατι και την επομένη το σιχαινεστε. Καθε επιλογη σας εξεφραζε την κατασταση σας τη περιοδο εκεινη. Και καθε φορα να βασιζεστε εκει που θα σας οδηγει ο εαυτος σας, και καθε φορα θα βελτιωνεστε και νιωθετε ικανοποιημενοι για εκει που φτασατε, χωρις να θιγεστε απο σχολια τριτων γιατι πολυ απλα θα ειστε τοσο σιγουροι για τον εαυτο σας. Εξαλλου δεν νομιζω πως οταν πραγματικα αγαπατε κατι μπορειται να το αγνοησετε οπως κι αν ειναι.