Δεν μου αρεσουνε οι ανθρωποι. Δεν συναναστρεφομαι μαζι τους.
Μαλλον... νομιζω πως εγω δεν αρεσω στους ανθρωπους κι εκεινοι ειναι που μ'αποφεγουνε αλλα δεν εχει νοημα. Το θεμα ειναι πως αφου δεν εχω επαφες μαζι τους, καποιοι πιστευουν πως δεν θα πρεπε να εχω γνωμη για τις σχεσεις τους γιατι δεν ξερω πως ειναι, γιατι δεν εχω νιωσει τα συναισθηματα τους. Ξεχνανε ομως πως γνωριζουμε καλυτερα τα πραγματα οταν ειναι εξω απο μας. Δεν ειναι τυχαιο πως μαθαινουμε να εκτιμαμε κατι αφου το χασουμε.

Ανθρωποι διαρκως χαρουμενοι, για τους οποιους η ευτυχια βρισκεται στην πραγματικοτητα και καθημερινοτητα τους δεν θα αντιδρασουν διαφορετικα σ'ενα χαρμοσινο γεγονος. Απο την αλλη, για τους δυστυχισμενους ανθρωπους μια μικρη, χαρμοσινη ειδηση θα ηταν γι'αυτους μια σπουδαια αλλαγη. Αυτος που ζει πολυ καιρο στο σκοταδι, μπορει να διακρινει καλυτερα το φως κι εκεινος που ζει μεσα στην αδικια μπορει να ξεχωρισει καλυτερα το δικαιο.

Γι'αυτον τον λογο λοιπον, ξερω πολυ καλα πως ειναι ο ερωτας αφου δεν μ'εχει ερωτευτει κανεις.
Εχω μαθει πολλα για την αγαπη επειδη ποτε δεν μ'αγαπησε καποιος.
Μπορω να καταλαβω πως πως ειναι να σε συμπαθει ο κοσμος, αφου ποτε δεν συμπαθησε εμενα.
Εκτιμω πολυ την φιλια γιατι ποτε δεν ειχα φιλους.

Ομοιως πολλοι απο εσας θα θεωρειτε την μοναξια κατι το τραγικο και το απαισιο, και οντως δεν εχδετε αδικο, μονο που εγω δεν το καταλαβαινω αφου εχω γινει ενα μ'αυτη κι εχει αποδειχθει η πιο πιστη μου φιλη.

Η τελειότητα της ατέλειας

Θυμησου,
η ομορφια ειναι υποκειμενικη.
Ο καθενας μας αντιλαμβανεται διαφορετικα το ωραιο.
Για μενα η ομορφια βρισκεται ακομα και στα χειροτερα πραγματα.
Στο σκοταδι, στις γωνιες, στα υπογεια και στο περιθωριο,
Βρισκεται στον πονο, στα δακρυα και το αιμα,
Στα παθη μας, τα λαθη μας και τις αδυναμιες μας.
Σε πραγματα εγκαταληλημένα, ξεχασμενα, προδομενα
Δε βρισκεται στην αιωνιοτητα.
Βρισκεται στην φθορα, την παρακμη και τον θανατο.
Δεν μου αρεσουνε τα ψευτικα λουλουδια, παντα αθανατα και τελεια.
Τελεια ειναι τα αληθινα, που ανθιζουν και μαραινονται.

Το τελειο μην το ψαχνεται γιατι δεν υπαρχει.
Γιατι το τελειο δεν ειναι αληθινο.
Το τελειο ειναι απατη.
Τιποτα πραγματικο δεν ειναι τελειο.
Μην αναζητατε την τελειοτητα γιατι δεν θα σας αρεσει,
ψυχρη, φανταστικη και ξενη.
Η αληθινη τελειοτητα ειναι διπλα σου.
Ανθρωποι μ'ελαττωματα, με ατελειες.
Οι ατελειες ειναι εκεινες μας κανουνε διαφορετικους,
ιδιαιτερους, μοναδικους.

Και αυτη ειναι αν ψαχνεται η τελειοτητα.
Μια τελειοτητα φτιαγμενη απο ατελειες.

Το μόνο εμπόδιο μεταξύ μας... η πραγματικότητα

Θα περιμενω
ως την στιγμη που ο δεικτης του ρολογιου μου ολοκληρωσει τον κυκλο του,
και θα δωθει σημα στις καμπανες να χτυπησουν,
βαθια, μυστικα, ιερα για μενα.
Τοτε θα ειναι η ωρα,
θα δω τα μαυρα αηδονια στην εκκλησια να τραγουδουνε,
πενθιμα, για τους ανθρωπους που θ'αφησω πισω μου θρηνουνε,
για εκεινους που μ'αγαπουνε μα δεν αγαπαω εγω.
Και ολη η φυση θα φορεσει μυρα και αγιασμα,
και θα ποτιζει μ'αρωμα τη νυχτα.
Τοτε λοιπον εγω θα βγω,
με το ρουχο μου, το δικο μου, το πιο πονεμενο θα βγω,
θα χαιρετησω τα μικρα λευκα σπιτακια,
θα χαιρετησω τα στενακια, τους γκριζους δρομους,
θα χαιρετησω τις κοπελες που κοιμουνται,
που καμια τους δεν με νοιαστηκε,
θα αποχαιρετησω και θα φυγω.
Θα τυλιχτω με ολη την δροσια του αφρου,
θα βαφτω με το φως του φεγγαριου,
θα αφησω το σωμα μου ελευθερο στην αμμο
και λιγο λιγο ματωμενη θα φτασω ως την θαλασσα
και θα γλιστρησω, θα πληθω
με νερο της βαφτισεως η της αναγεννισης
και θα βυθιστω, θα νιωσω στα ματια μου αλμυρα,
θα κολυμπησω χωρις προορισμο,
και δεν θα ξερω ποτε θα φτασω καπου,
και δεν θα ξερω αν θα φτασω καπου,
παρα μονο θα ελπιζω και θα ψαχνω,
εσενα.
Θα ελπιζω στο δικο σου ταξιδι,
δεν ξερω ποια θαλασσα και συμπαντα,
μπορει η ψυχη σου να περασει,
αλλα η απουσια σου θα γινει η αιωνια κολαση μου,
ωσπου να με συναντησεις
να ερθεις εστω και τωρα,
στην τελευταια στιγμη της δυσης μου,
εστω και τοτε που ο ηλιος μου θα χανεται κοκκινος πισω απ'τα βουνα.
Ας ερθεις γιατι για σενα εγω το τελος μου σχεδιασα ετσι.
Για σενα ολη τη ζωη μου εφτιαξα μονη κι αδεια.
Για σενα κρατησα ερημη την καρδια μου,
το μονο ανθος σ'αυτη ηθελα εσενα.
Και ποσες φορες θελω ακομη και τωρα να φωναξω δυνατα το ονομα σου,
να τ'ακουσουν τ'αστρα και να στειλουν αγγελο εσενα.
Γιατι υπαρχεις και το ξερω, γιατι αφηνω την ζωη μου να χανεται?
Θα φωναξω το ονομα σου εκει,
στην θαλασσα μου πριν με πνίξει,
θα το φωναξω και θα ειναι αυτη η δυνατοτερη προσευχη μου,
και ισως τοτε ευαισθητοποιηθει ο Θεος
Και μου χαρισει ενα κερι ζωης ακομα αναμμενο.
Εσυ θα εισαι η φλωγα που θα καιει και θα με λιωνει.
Μα εγω ως τοτε θα περπατω και θα ρωταω στα βουνα, στις σπηλιες και στις χαραδρες,
θα ρωταω αν θα ερθεις σε μενα καποτε.
Παντοτε περιμενα, υπομονετικα, σιωπηλα και έγερνα,
Περιμενα μοναχικα, πάγωνα και πάλιωνα
κι ελιωνα απ'την φωτια μεσα μου.
Και την καρδια μου αν ξεριζωνε κανεις θα την ακουγε ακομα να χτυπα στ'ονομα σου,
στ'ονομα που δεν μπορει να προφερει κανεις,
στ'ονομα που μονο εγω μπορω να φωναξω.
Ελα πριν ερθει εκεινη η ωρα.
Παρακαλω.
Η καρδια μου ειναι ανοιχτη κι ευαλωτη.
Ειναι ευπροσδεκτο καθε φιλι και καθε μαχαιρι,
μονο ελα πριν ερθει εκεινη η ωρα.