Δεν μου αρεσουνε οι ανθρωποι. Δεν συναναστρεφομαι μαζι τους.
Μαλλον... νομιζω πως εγω δεν αρεσω στους ανθρωπους κι εκεινοι ειναι που μ'αποφεγουνε αλλα δεν εχει νοημα. Το θεμα ειναι πως αφου δεν εχω επαφες μαζι τους, καποιοι πιστευουν πως δεν θα πρεπε να εχω γνωμη για τις σχεσεις τους γιατι δεν ξερω πως ειναι, γιατι δεν εχω νιωσει τα συναισθηματα τους. Ξεχνανε ομως πως γνωριζουμε καλυτερα τα πραγματα οταν ειναι εξω απο μας. Δεν ειναι τυχαιο πως μαθαινουμε να εκτιμαμε κατι αφου το χασουμε.

Ανθρωποι διαρκως χαρουμενοι, για τους οποιους η ευτυχια βρισκεται στην πραγματικοτητα και καθημερινοτητα τους δεν θα αντιδρασουν διαφορετικα σ'ενα χαρμοσινο γεγονος. Απο την αλλη, για τους δυστυχισμενους ανθρωπους μια μικρη, χαρμοσινη ειδηση θα ηταν γι'αυτους μια σπουδαια αλλαγη. Αυτος που ζει πολυ καιρο στο σκοταδι, μπορει να διακρινει καλυτερα το φως κι εκεινος που ζει μεσα στην αδικια μπορει να ξεχωρισει καλυτερα το δικαιο.

Γι'αυτον τον λογο λοιπον, ξερω πολυ καλα πως ειναι ο ερωτας αφου δεν μ'εχει ερωτευτει κανεις.
Εχω μαθει πολλα για την αγαπη επειδη ποτε δεν μ'αγαπησε καποιος.
Μπορω να καταλαβω πως πως ειναι να σε συμπαθει ο κοσμος, αφου ποτε δεν συμπαθησε εμενα.
Εκτιμω πολυ την φιλια γιατι ποτε δεν ειχα φιλους.

Ομοιως πολλοι απο εσας θα θεωρειτε την μοναξια κατι το τραγικο και το απαισιο, και οντως δεν εχδετε αδικο, μονο που εγω δεν το καταλαβαινω αφου εχω γινει ενα μ'αυτη κι εχει αποδειχθει η πιο πιστη μου φιλη.