Blow

Μπορει ενας ανθρωπος να ζει χωρις την καρδια του?
Η δικη μου καρδια βρισκεται μακρια. Την αφησα πισω μου προδομμενη και πικραμμενη. Την απογοητευσα.
Ηταν ενα μικρο κοριτσακι. H ψυχη της επεσε απο καποια γαλανα βασιλεια στα χωματα μας και τοτε της χαρισα την καρδια μου. Και της υποσχεθηκα πως δεν μπορω ν'αναπνευσω χωρις εκεινη. Της το υποσχεθηκα. Της ειπα πως δεν μπορω να μεινω μακρια, πως θα επιστρεψω. Και την παρακαλεσα να δειξει υπομονη γιατι τα πραγματα θα εφτιαχναν. Της ζητησα συγνωμη και την δεχτηκε γιατι κατα βαθως μ'αγαπουσε. Της υποσχεθηκα πως θα την παρω μαζι μου. Την παρακαλεσα να περιμενει. Και περιμενε.
Αλλα ποτε δεν γυρισα. Δεν την πηρα μαζι μου και δεν κρατησα την υποσχεση μου. Ειχα ορικιστει στην ζωη της. Απο τοτε δεν ξαναειδε ποτε τον πατερα της. Δεν με συγχωεσε ποτε. Μα δεν εφταιγα εγω. Η ζωη ειναι υπουλη, εκδικιτικη και αιμοβορα, αχορταγη. Σε παραπλανα και σε ζαλιζει με γλυκα τεχνασματα ως που περφτεις στην παγιδα της, πεταγεται απ'την γωνιά του δρομου σου και σε καρφωνει. Δεν μπορουσα να γυρισω πισω.
Πεθαινα λιγο λιγο μες τη γκριζα φυλακη μου, βυθιστηκα σε χρονια απεριγραπτης θλιψης, ενοχων και τυψεων. Ειχα αποτυχει. Ειχα χασει ο,τι αγαπουσα στην ζωη μου. Δεν ζουσα γιατι ελειπε εκεινη η μικρη μου. Ηταν μακρια και εκλαιγε. Και με μισουσε. Εχει περασει καιρος πολυ, εχουνε περασει δεκαετιες και γερναω νομιζω, το κοριτσακι μου θα εχει πια μεγαλωσει θα εχει γινει γυναικα. Πολλες φορες μεσα στην νεκρη πια υπαρξη μου την φανταζομαι, ψηλη, λεπτη, με ομορφα δαχτυλα και λαμπερα ματια, την φανταζομαι να ερχεται, να μου μιλαει και αλλες φορες νομιζω πως ειναι στ'αληθεια εκει, πραγματικη και ζωντανη την βλεπω να στεκεται μπροστα στην πορτα. Με επισκεφθηκε λεω. Επιτελους μ'επισκεφθηκε! Ειναι εδω.
Πλησιασα με τα ματια μου να τρεμοπαιζουν απ'τα δακρυα, μου χαμογελασε και ενιωσα την καρδια μου να χτυπα ξανα μετα απο τοσα χρονια, μου χαμογελασε και γελασε και τοτε ξαναθυμηθηκα το φως του ηλιου στον ουρανο. Την αγκαλιασα, αγκαλιασα το μονο πραγμα που αγαπουσα, την μονη ηλιαχτιδα μου σ'αυτον τον μουντο κοσμο. Της μιλησα, την κρατησα για λιγο απο το χερι και καθως την τραβηξα με μια χορευτικη κινηση εκεινη χαθηκε σαν συννεφο, σαν ατμος, σαν λευκο περιστερι μεσα απο τα χερια μου κι εγινε ανεμος.
Οχι ελπιζω να μην εχω χασει τα λογικα μου ακομη. Εχω χασει ομως την καρδια μου, το κοριτσι μου και τον εαυτο μου. Μονο την αγαπη μου γι'αυτη δεν ειχα χασει, την προδοσα μα ποτε δεν επαψα να την αγαπαω και ελπιζω πως κι εκεινη μ'αγαπα ακομα και μ'έχει συγχωρεσει. Μα δεν το εχει κανει. Δεν με επισκεφθηκε ποτε στ'αληθεια. Περασαν τα χρονια και δεν φανηκε, δεν ηρθε. Ουτε καν στα ονειρα μου. Εγω ημουν που την επλαθα στα δικα μου. Και θα πεθανω ξερω με την κενη μοναξια μου, στον υπνο μου καπου θα νιωσω το αρωμα της να με περιτυλιγει, να με σκεπαζει, θα μου απλωσει το λευκο της γυναικειο πια χερι να με παρει απο εδω, να μου δωσει πισω την καρδια μου φυλαγμενη στην αγνη και καθαρη ψυχη της, να μου την παραδωσει αθανατη για το τελευταιο μου ταξιδι.