Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Cursed with the dead


H καρδια μου βουτιγμενη στην πικρα του θανατου
μαυρη η ψυχη μου, γυριζει το μυαλο μου
βαρος στο στηθος μου ασφυκτικο, πνιγερη η σιωπη, παγωμενη, αιωνια,
κι ο ηχος μονο των δακρυων μου που σταζουν ζεστα
ο πονος φραζει τις κραυγες μου, πλακωνει τη φωνη μου,
δεν μπορω να αρθρωσω λεξη
στη θεα του κορμιου σου τοσο ακινητο, σε υπνο βαθυ,
το κρεβατι σου, η κασα σου να γινει πλοιο
στ'αστρα και στους ηλιους του συμπαντος ψηλα, περα μακρια να σε ταξιδεψει,
μεσα στην νυχτα, μαυρη και βαθια,
δικη μου ολη η γη ενα μνημα,
κι ολος ο χρονος, απειρος δικος μου για να κλαιω
απο δω και περα,
οπως και πριν θρηνουσα τη ζωη μου,
ναι... η ζωη μου...
δωρο η ζωη που μου δωσαν μα δε μ 'αφησαν αν τ'ανοιξω
και τωρα που σε βρηκα τελικα τωρα σε χανω.
Πενθω για το πριν και το μετα,
που δεν εζησα και δεν θα ζησω.
Τα ματια σου δεν λαμπουνε και τα δικα μου κλαινε,
Τα ματια σου κλειστα, εφυγες γλιτωσες κι εγω σαπιζω,

Στην λιμνη των δακρυων μου αντανακλαται ο ουρανος,
με μαυρα συννεφα, φιγουρες δαιμονων εχθρικες,
γελουν ειρωνικα, χλεβαστικα,
τροφη τους ειναι ο πονος μου,
και με τον φοβο μου φουσκωνουν και θεριεβουν.
Μονη μου εδω για παντα, μετεωρη και σπασμενη
Δεν υπαρχει ανθρωπος εδω, δεν υπαρχει ψυχη.
Οχι, ουτε μια...!
Μια βραχωδης, γκριζα ερημος στη νυχτα.
Χωρις οξυγονο, ακινητη, βουβη.
Η σκονη στα χερια μου λαμπιριζει, μακρια στον οριζοντα σιλουετες πουλιων.
Τους πεθαμενους εχω συντροφια, την αμυδρη αναμνηση των ονοματων τους.
Προσωπα που θαυμαζα απο μακρια, που την υπαρξη μου δε γνωριζουν.
Οι νεκροι...
τι διαφορα εχουν απο μενα?
Ξερω πως ειναι ο θανατος, τον ζω.
Ειμαι πεθαμενη, το ξερω, δε φτανει ν'αναπνεω.
Η μοναξια... μια διαφορετικη μορφη θανατου.
Τους μιλαω μα δε μ'απαντουνε,
δεν ακουω λεξη, δεν ακουω φωνη... οχι δεν ακουω φωνη.
Μονο εγω ουρλιαζω
κι αντηχει η κραυγη μου
ως τους ουρανους
και γυριζει παλι πισω.
Ειμαι μονη, ολοκληρη η γη δκη μου κι αδεια.
Ισως και να μαι τυχερη, ριγμενη εδω με τους νεκρους.
Γιατι τρομαχτικοι ειναι οι ζωντανοι, φρικιααστικοι, αλλοκοτοι και φθονεροι.
Εξαιτιας τους ματωνω ακομη.
εχω τα μαχαιρια τους στην πλατη μου, ποναω
αιμοραγω και σερνομαι
Κι εσυ? Πεθανες κι εσυ πριν σε γνωρισω.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου