Διαβαζω βιβλια, βλεπω ταινιες, ακουω μουσικη. Και τα κανω
όλα αυτά αυτά για να μου δωσουνε ζωη, γιατι η δικη μου δεν μου φτανει. Τιποτα δεν
μπορει πραγματικα να με συγκηνησει, να με κανει να δακρυσω, να απορροφηθω και
να ξεχασω για μια στιγμη toν κοσμο αν δεν ειναι
θλιμμενο. Για να μου αρεσει κατι, πρεπει πρωτα πρωτα να το καταλαβω, να γινω
ενα μ’αυτο. Να ταυτιστω με ανθρωπους , να γευτω τα δακρυα τους , να ακουσω τους
παλμους τους. Και για καποιο περιεργο λογο μονο τους θλιμενους ανθρωπους μπορω
να νιωσω, τους πονεμενους και πληγωμενους, τους νικημενους και αδικιμενους,
εκεινους τους φτωχους, τους ασχημους, τους περιθωριακους, εκεινους που
περιγελουνε και περνουνε ολοι για τρελους, για ηλιθιους, εκεινους που ολοι
μισουνε ή αγνοουνε, με τους απογοητευμενους, με τους απελπησμενους και απεγνωσμενους,
ή καμια φορα μ’εκενους που ειναι ονειροπαρμενοι, με τους ιδεαλιστες, τους
επανασταστες ακομα και τους φαντασιοπληκτους ή τους ρομαντικους. Σιγουρα ομως
παντα με τραβουσαν πραγματα σκιερα, μουντα, παραμελημενα και παλια, ξεχασμενα,
πραγματα, μονα που καθονταν στις γωνιες και εκλαιγαν σιγανα, από μεσα τους, με
λυγμους, και θρηνουσαν μια ζωη χαμενη, ή ακομα χειροτερα μια ζωη που δεν
εζησαν, πραγματα πεθαμενα, χωρις μελλον, επλιδες, ονειρα, βυθισμενα στο τελμα,
στην φθορα, αυτά που παντα εμεναν στην αφανια, που ποτε δεν θελησε κανεις να
γραψει μια ιστορια γι’αυτά, να τους πει ένα καλημερα, αυτά που ποτε δεν ανοικαν καπου, για τετοια
πραγματα, ερημα, γκριζα και προ παντων πραγματα μονα και χωρις αγαπη. Αυτά τα
πραγματα νομιζα δικα μου, γιατι όλα αυτά τα πραγματα ημουν εγω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου