Πρωινό ξύπνημα

Γυρω μου ειναι γκριζα  τα δεντρα, το εδαφος, ο ουρανος
εμειναν με τα χρωματα  των χρονων των παιδικων μου
που αγαπω και ρουχο εχουν γινει πανω μου
που με βαραινει και με γδερνει,
ομορφα ποναει
κι οταν χαμογελαω.
Γριζα εμειναν και τα ονειρα μου
καποια μουσικη ακουγεται στο κεφαλι μου
να φερνει αναμηση θολη
σαν καπνος τσιγαρου ξετυλιγεται και χανεται.
Αγαπημενα προσωπα
σε φωτογραφιες που θελω να ξεχασω,
Ψευτικα λουλουδια, αδεια δωρα, ανθρωποι....
οντα που δεν γνωρισα και δεν καταλαβα.
Μονο για την μορφη που βλεπω στον καθρεφτη μου νιωθω συμπονια.
Τωρα που το λεω,
δεν ταιριαζει αληθεια αυτο που βλεπω με εμενα.
Αλλα ποιος ειδε το μεσα για το καταλαβει την αντιθεση;
δεν εχει σημασια.
Εγω το ξερω κι εγω θυμαμαι για παντα
πραγματα που ξεχασανε... οι αλλοι.
Οι αλλοι...
δεν εχω δικους μου, ετσι εμαθα και φοβαμαι.
Φοβαμαι μην αγαπησω την μοναξια.
Σε βαλτο πλεω με βαρκουλα, φωναζω
ξεγελιέμαι απ'την ηχω μου
και βυθιζονται οι κοποι μου
λασπη γινοναται, λιωνουν στο νερο.
Με το γκριζο ειμαι ενα, με μεγαλωσε, με παρηγορησε, με προστατεψε και θελω εγω
να με σκεπασει,
κατω απο ενα δεντρο, στον ισκιο και στην ριζα κοντα
να με σκεπασουνε με σταχτη.