Loneliness...

Και ειμαι παλι πολυ χαρουμενη.
Εχω βρει για αλλη μια φορα τον εαυτο μου.
Νιωθω ξανα μια γλυκια απελπισια και απογοητευση.
Ειμαι μονη μου. Παλια δεν το καταλαβαινα, γιατι ηταν κατι το φυσιλογικο. Το νιωθω ομως οταν
τυχαινει να βλεπω τις ζωες των αλλων. Τοτε συνειδητοποιώ πως διαφερω παρα πολυ.
Ειμαι χαρουμενη ομως.
Ειμαι μονη μου και ευτυχισμενη με την απελπισια μου αλλα ειμαι ευτυχισμενη. Ισως ετσι να θελω να πιστευω εγω.
Για να μην λυπηθω.


Γιατι κατα βαθος το ξερω πως μεσα μου κλαιω.
Δεν αφηνω τον εαυτο μου να το παραδεχτει ομως.
Γι'αυτο και δεν ειμαι στεναχωρημενη.
Νιωθω ενα βαρος, ενα κομπο, αλλα με παρηγορει το γεγονος πως τελικα δεν ειμαι μονη μου.
Γιατι απο το να ειμαι μονη το μεγαλυτερο κομματι της ζωης μου καταλαβα πως αγαπω την μοναξια μου γιατι ηταν και θα ειναι μαζι μου για παντα.


Ποτε δε παραπονεθηκα για αυτην. Τουλαχιστον οχι φανερα.
Ποτε δεν θελησα να την διωξω απο την ζωη μου. Την αγαπω γιατι δεν με εγκατεληψε ποτε. Και ουτε πιστευω πως θα το κανει.


Ειναι η μονη που με ανεχεται. Η μονη μου φιλη. Ποτε δεν ζητησε κατι απο εμενα.
Μονο ηταν εκει διπλα μου. Κι εγω την αγαπω.
Και στην πραγματικοτητα εγω θελω να ειμαι μαζι της.
Καμια φορα εκεινη με αφηνει για λιγο. Πολλες φορες ενιωσα πως απομακρυνθηκα απο εκεινη. Στην αρχη αισθανθηκα ομορφα. Ναι. Μου εφυγε εκεινο το βαρος απο πανω μου.
Μετα ομως, αργοτερα, ενιωθα ενα κενο.


Χρειαζομουνα ξανα εκεινο το βαρος που πηρε μαζι της φευγοντας. Την αναζητητουσα μεχρι να την ξαναβρώ.
Και οταν την ξαναβρισκα, ξαναβρισκα τον εαυτο μου.


Πραγματικα την αγαπω? Μπορει να μου εχει γινει εξαρτηση η μπορει και να φοβαμαι να την αφησω...
θελω να πιστευω απλα το πρωτο αλλα...
λιγω πολυ ολα υπαρχουν μεσα μου.