Το κανουν συνεχως. Ειναι το χομπι τους. Ο τροπος ζωης τους. Η καθημερινη τους συνηθεια. Ο εθισμος τους. Ειναι εξαρτημενοι, το εχουν αναγκη. Πρεπει καποτε, με καποιον τροπο να βρουν ενα ατομο και να το πληγωσουν. Να το βασανησουν. Να το ταπηνωσουν. Να το κανουν να νιωσει απαισια, λες και δεν αξιζει τιποτα στον κοσμο, οτι ηταν ενα λαθος , οτι ματαια γεννηθηκε, οτι τοσα χρονια τα ονειρα του, οι επιθυμιες του, οι γνωσεις του ηταν σκουπιδια και το μονο που πρεπει να καταλαβει ειναι πως βαραινει με την υπαρξη του την ανθρωποτητα και καλυτερη λυση ειναι η αυτοκτονια.
Καποια ατομα εχουν παρει μονο πικρα στη ζωη τους, μονο πονο απο τους ανθρωπους, συνεχιζαν να αγωνιζονται μεχρι που τα παρατησαν και μισησαν το ανθρωπινο γεννος.
Η ανθρωποτητα, οι κοινωνια, οντα που μας επλασε ο Θεος για να δινουμε αγαπη. Περιττο να πω πως εμεις τηρουμε ευλαβικα το θελημα Του βοηθωντας και στηριζοντας τους συνανθρωπους μας. Θα ταν αστειο να αναφερθω στα απαριθμιτα, τερατωδες, διεστραμενα, αρρωστα, φρικιαστικα, σατανικα μυαλα και κατωρθωματα των ανθρωπων.
Και ουτε ειναι αλλωστε ο σκοπος μου να θιξω την κακκια του κοσμου στην ιστορια και την αιωνιωτητα.
Απλα, καθημερινα λογια, λεξεις, βλεμματα, που πετανε χωρις κανενα ελεος μαχαιρια κατευθειαν μεσα στην καρδια. Κι εσυ πονας, το δειχνεις, το καταλαβαινουν και γι'αυτο ακριβως συνεχιζουν και περνουν το μαχαιρι και στο χωνουν ακομα πιο βαθια, πιο μεσα, να ξεσκισουν την καρδια σου, να σε σκοτωσουν αργα και βασανιστικα, να δουνε τον πονο στο προσωπο σου, τον πονο που ειναι τεραστειος γιατι δεν ειναι σωματικος αλλα ερχεται απο την ψηχη σου. Ο πραγματικος πονος της καρδιας σου. Ετσι περνανε πολυ ομορφα. Μα φυσικα τι πιο υπεροχο! Υπαρχει αραγε μεγαλυτερη ικανοποιηση απο το να θανατωνεις τον αδυναμο? Λεγοντας αδυναμο εννοω τον καλο, γιατι στις συγχρονες μερες μας δεν υπαρχει ο χαρακτηρισμος καλος, το καλος σημαινει αδυναμος, αγαθος, μπουτναλας. Ετσι λοιπον, σκοτωνεις με την πρωτη ευκαιρια την ψυχη του με ολη την αγαπη και ο,τιδηποτε θείο κρυβει μεσα της. Ενας ανθρωπος χωρις ψυχη τωρα ειναι μια μηχανη, ετοιμη με την σειρα της να θανατωσει κι εκεινη αλλες ψηχες, καταστρεφοντας και η αλλη με την σειρα της αλλους ανθρωπους.
Μια ζουγκλα, μια κολαση, θα κατασπαραζουμε ο ενας τον αλλον μεχρι να εξοντωθει το ειδος μας, γιατι ειμαστε ενα λαθος και το ξερουμε, γιναμε ενα λαθος γιατι αλλαξαμε την φυση μας, φυγαμε μακρια Του, ειτε συνειδητα, ειτε οχι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου