Εγκλωβισμένη

Πραγματικα δεν ξερω τι να κανω. Εχω χασει τον ελενχο στα παντα πια. Στη ζωη μου, στο σχολειο. Δεν μπορω να διαβασω. Δεν μπορω να συγκεντρωθω. Ανοιγω τα μαθηματικα και οι αριθμοι χορευουν... χορευουν σε εναν κυκλο και με περιτρυγυριζουν... εγω στη μεση και αυτοι τραγουδουν... μετα ο κυκλος μικραινει... σφιγγει... σφιγγει.... και με καταπινουν. Ειμαι χαμενη. Δεν εχω αντοχη να κανω τιποτα πια, να μαθω τιποτα πια. Νιωθω κατακερματισμενη, αποτελματωμενη και ειναι μονο η αρχη... Τι θα γινει μετα? Πως θα επιβιωσω? Πως θα σινεχισω μεσα σ'αυτο? Μεσα σ'αυτη την πιεση? Τα παντα μου φαινονται τεραστεια, τοσο μεγαλα, βαρια, ασηκωτα για μενα, φοβαμαι να τα παρω στους ωμους μου, να τα κουβαλησω γιατι ξερω πως θα πεσω κατω... κι αν πεσω δε θα σηκωθω. Δεν θα ειναι κανεις εκει για να μου δωσει το χερι του, να παρει το το φορτιο απο πανω μου, οχι ολο, εστο λιγο... κανεις. Μονη. Εγω με τον εαυτο μου που παντα αγαπουσα παλευουμε να διασχισουμε το μονοπατι αυτο που λεγεται ζωη. Δεν ξερουμε που παμε, που θα καταλιξουμε, αν αξιζει ολο αυτο ή οχι, ποιοι δαιμονες παραφυλανε στις γωνιες... ξερουμε μονο από που ερχομαστε και ποιοι ειμαστε.
Μα μου ειναι τοσο δυσκολο... η ζωη μου διαφερει πολυ απο τους γυρω μου και κανεις δε το αντιλαμβανεται, κανεις δεν ρωτησε ποτε γιατι δεν εδωσα εγω το δικαιωμα. Πανω απ'ολα η αξιοπρεπεια μου. Οι ανθρωποι δεν ειναι χαρουμενοι ετσι δειχνουν. Φοραω λοιπον ξανα τη μασκα μου με το ψευτικο χαραγμενο χαμογελο και βγαινω. Τι ανοητοι που ειναι οι ανθρωποι! Μία μασκα τοσο φθινη, κι ομως, ολοι πιστεψαν το ψεμα, κανεις δεν καταλαβαινει πως κατω από αυτη βρισκεται το πραγματικο προσωπο, γεματο δακρια. Κι αυτο γιατι ζουν σε μια αλλη διασταση, γεματη φαγοποτι και χαρα, αδυναμοι να αντιλιφθουν πως η ζωη μπορει να ειναι και αλλιώς. Εξω απ'το δικο μου τζαμι ολο βρεχει... Στο δικο τους λαμπει βασιλιας ο Αρχοντας ηλιος κι αυτοι τον περιφρονουνε. Μονο που εκει που λαμπει αιωνια ο ηλιος, η γη μετατρεπεται σε ερημο. Ετσι ειναι οι ζωες τους. Η δικη μου λιμνοθαλασσα, βαλτος σκοτεινος και απομακρος, κανεις δεν τον πλησιαζει, βαθια νερα, γεματα γνωσεις πλουσια με συναισθηματα και σκεψεις. Τοσο βαθια, που μπορει να πνιγει οποιοσδηποτε στα νερα τις δικης μου ζωης, γιατι η δικη μου ειναι βαθια... η δικη τους ρηχή.
Περιμενω... Περιμενω μηπως δω καμια ακτινα φωτος απο το παραθυρι του κελιου μου, εστω μια μικρη κι εγω θα την πιασω, θα πιστεψω πως αγγελος ηρθε. Θα πιστεψω γιατι το εχει αναγκη η ψυχη μου και η καρδια μου, πως μια δυναμη θα με παρει επιτελους απο εδω. Πιεζομαι απο παντου και θελω να φυγω μακρια απο το καζανι αυτου του κοσμου... καιγομαι, καιγομαι μαζι με τον οχλο, τζουρουφλιζεται η σαρκα και η πετσα μου... φωναζω για ελεος... και μ'ακουει καποιος... το ξερω πως μ ακουει... το ξερω πως θα ερθει να με σωσει... οχι ανθρωπος φυσικα... το ξερω αλλα ποτε?
Θελω να βρω ενα παραθυρο, να περασω, να πεταξω, με τα φτερα της καρδιας μου... αυτα θα με σηκωσουν ψηλα, ψηλα, πολυ ψηλα, να με επιστρεψουνε πισω στο σπιτι μου που τοσο μ'λειψε, πισω απο εκει οπου ηρθα και επεσα εδω κατω, και εγλωβιστηκα στη φυλακη του σωματος μου και της κοινωνιας. Συνεχια λισμονω την παλια μου κατασταση και θελω να γυρισω πισω... ποιο πνευμα θα ερθει να με παρει, να με λυτρωσει, να με απελευθερωσει, δεν ανοικω εδω, δεν μπορω να κολυμπησω σ'αυτο τον βαλτο, δεν καταλαβα ποτε αυτο τον κοσμο, ποτε δε θα μπορεσω, ποτε δεν εγινα μερος του, παντα μου ηταν ξενος κι εγω ξενη σ'αυτον...
Παρε με απο δω... Σε παρακαλω... Προσευχομαι... Σωσε με. Η ψυχη μου δεν βρισκεται στο σωμα μου, ουτε το νου μου, οπου κι αν ειμαι αυτα ταξιδευουν και ψαχνουν το παραθυρο αυτο για να ξεγλυστρισουν... και πολλες φορες το βρισκουν... αλλα δυστυχως ο σκληρος κοσμος με κανει να συνειδητοποιω πως αν και η ψηχη μου πετα, το σωμα μου βρισκεται εδω, και οι ανθρωποι με θεωρουν απαραδεχτη, και ανεστητη, και παραξενη συμφωνα με τα δικα τους δεδομενα γιατι δεν καταλαβαινουν πως εγω μετεχω σε μια αλλη πραγματικοτητα, που δυστυχως δεν ειναι πραγματικοτητα, ή μαλλον... μπορει και να ειναι, η μονη αληθινη πραγματικοτητα σ'αυτη τη σφαιρα....
Εδω κατω παγωνω... παγωνω και καιγομαι... το ψυχος και η θερμοτητα ειναι Ενα. Το πετσι μου καιγεται... η καρδια μου ειναι κρυα, παγωμενη, τουρτουριζει, ενας αιωνιος χειμωνας επικρατει στον κηπο της καρδιας μου...

κι εγω ακομα περιμενω εκεινη την ηλιαχτιδα που θα ζεστανει ενα μαραμενο ανθος