Φεγγαρι

Ναι το φεγγαρι... η Σεληνη...
Θεοτητα της νυχτας,
Βασιλισσα του Εαυτου της,
Αριστουργημα, περιτεχνο δημιουργημα,
Γεννημα του Σκοταδιου,
Ανθος, Στολιδι του ουρανου, βασιλευει και εξουσιαζει εκει ψηλα, μας παρακολουθει, γνωριζει τα παντα και ολους, το καλο και το κακο, τα φανερα και τα αποκρυφα, τις μυστικες δραστηριοτητες της νυχτας.

Μονο και παλευκο περιτυλιγμενο απ' το σκοταδι κι ομως συνεχιζει να λαμπει, να γεμιζει και να κυριαρχει ολομαναχο μεσα στο μαυρο χαος που το καταπινει.
Ταυτιζομαι μαζι του. Οι ζωες μας ειναι ιδιες.
Μαγευεις, σαγηνευεις, με γεμιζεις δεος, θελω να προσευχηθω, να λατρεψω το μεγαλειο σου, την επιβλητικοτητα σου,
 Να σε ρωτησω ποιο το νοημα της ζωης, του θανατου, ποιο ειναι το αυριο, ποσα ειναι τα βραδια που ατενιζεις ψηλα απο θρονο σου και ποιο βραδυ θα παψεις να εξουσιαζεις το βασιλειο σου?
Ποσο λυρικο, βαρυ, συναισθηματικο, επιβλιτικο, μελανχολικο, ιερο, πενθιμο και γεματο δεος μπορει να ειναι ενα τραγουδι ή ποιημα οπως εσυ?
Πανσελινος. Ολοκληρο ξετυλιγεται το σωμα της ιερης, πολυτιμης Σεληνης μπροστα μου, μεσα απο τα συννεφα, μεσα απο την αβυσσο, λαμπει...
Ασημι...
Ασημενιο το χρωμα σου, ασημενιος ο δισκος σου,
Ασημενιο δαχτυλιδι στο χερι της "μαυρης γοργονας καλονης",
Ασημενιο μαργαριταρι στα βαθια, σκοτεινα, μαυρα νερα,
Ασημενιο νυχτολουλοδο που ανθιζεις μες το βραδυ,
Ασημενιο, γκριζο ματι του Θεου της Νυχτας,
Ασημενιο στεμμα της ψηχρης Βασιλισσας του Σκοτους,
Ασημενιο πνευμα αγγελου που αιορεισαι,
Ασημενια τα δακρια του φεγγαριου,
Θελω να σε φτασω και να αγγιξω λιγο απο την ιεροτητα σου, ποια κρυσταλινη πλεγμενη ανεμοσκαλα θα με βοηθησει να ανεβω, να παρω την βαρκα μου και να σχισω τα ασημενια νερα σου?

Ξαπλωνεις απαλα με χαρη πανω στο μαυρο πεπλο που απλωνει η νυχτα στη γη.
Ενα αλλο προσωπο του θεου, εκει οπου η οψη σου αλλαζει και το ασημι χανεται. Το χρωμα σου ξεπλενεται απο το πορτοκαλι υγρο, χυνεται, χυνεται ωσπου ενα σκουρο, πορφυρο, βαθυ κοκκινο κυριαρχει στην επιφανεια σου, η κολαση και το αιμα...
Αιμα, μια κλιδα αιματος στο μαυρο νυφικο της Βασιλισσας Της Νυχτας. Ματωνει. Ποναει. Θυμωνει.
Κοκκινο γιννεται το ματι που παρακουλουθει πισω απο το σκουρο τουλι της.
Ας μη νιωσω την οργη σου εγω, που σε λατρευα και θα σε λατρευω παντα, ανωτερη υπαρξη, βασιλευεις μεσα στο χαος, πανω απο την γη, εξω απο τον κοσμο της γαληνης του Θεου, μονο και τοσο δυνατο, τοσο ομορφο, τοσο εκθαμβοτικο, μοναδικη η οψη σου, η μαγεια και το δεος που στελνεις στην ψηχη μου. Με αναγκαζεις να γινω υπο, να μεινω αδυναμη, να υποταχθω, να υποκλιθω και να προσκυνησω, να θαυμασω το αριστουργημα αυτο του σκοταδιου.
Ποσα ειναι τα πλασματα και οι δυναμεις που υπακουν στο μεγαλειο σου?

Πιστευω σε σενα, και αφου πιστευω μπορω να σε ακουω, μου μιλας. Μονο καποιες λεξεις, ομως νιωθω ποτε μου χαμογελας και ποτε κλαις.
Το νιωθω χωρις να το βλεπω. Το μυαλο βλεπει και οχι τα ματια. Και επισης η καρδια. Νιωθω το γεγγαρι, μυριζω το αρωμα του... Σε αναπνευω. Ο Θεος κρυβεται παντου. Η ψηχη μου θελει να βγει απο το σωμα μου, να ενωθει μαζι σου,
Οπως εχει ηδη κανει το μυαλο μου...

Μακαρι να μπορουσα να εκφρασω οσα αισθανομαι με λογια.
Χλωμο φως, ελπιδα του ουρανου. Ριξε μου λιγη απο την ασημενια σου σκονη.
Ασημενια συννεφα γυρω σου, λευκο πιονι του σκακκιου του μαυρου ουρανου.
Ανθος που περιμενεις την νυχτα διχως φοβο, για να ανθισεις, να ξετυλιξεις τα πεταλα σου, να υπνωτισεις με την ευωδια σου.
Κορη του κρυφου Θεου, ξερεις ποτε θα εμφανιστεις, για να βασιλεψεις στη σκοτεινη αυτοκρατορια σου.

Ο ηλιος ειναι φτωχος και υπεροπτης, κρυβεται, προσποιειται πως εμαφνιζεται χωρις να μας αφηνει να τον δουμε, μας τυφλωνει και μας πονα με το φως του διχως να τον αντικριζουμε καταματα.
Η Σεληνη χλωμη, μα δυνατη και γοητευτικη, μας δειχνει ολο το προσωπο της οπως και να ειναι και μας μαγευει, αλλους τους τρομαζει, μα δεν κρυβει τιποτα, ειναι αυθεντικη και αληθινη.

Μελανχολικη, λυπημενη, μεγαλοπρεπη, γεματη συναισθηματα, και ρομαντισμο δειχνει ποσο ωραια μπορει να ταιριαξει μια καλονη μεσα σε κατι σκοτεινο και τρομαχτικο οπως το απεραντο σκοτος στην νυχτας, χωρις να ασχημαινει απο αυτο αλλα αντιθετα να επιδικνυεται ακομα μερισσοτερο η γοητεια και η επιβλιτικη δυναμη της ομορφιας της.