Θαλασσα

Λοιπον, εχω διαλεξει λαθος ωρα, ειναι ξημεροματα και δεν με παιρνει ο υπνος αλλα οπως και να χει θελω να αναφερθω στο νερο. Στο νερο, στη θαλασσα στον αερα. Το νερο λεγαν ηταν ενα απο τα αιτια δημιουργιας του κοσμου. Και δεν ειναι ψεματα. Ποταμια, θαλασσες, καταρχτες, βροχη, λιμνες, σημεια τα οποια μαρτυρουν την υπρξη ζωης, ομορφαινοντας μαζι καθε τοπιο πανω στον πλανητη.


Την εποχη του καλοκαιριου τυχαινει να συμπαθω ιδιαιτερα γιατι με φερνει σε επαφη με την ιερη, ανωτερη αυτη υλη. Το νερο.
Το θειο υδορ εξαλλου αποτελεσε την ζωοδοτρα μητρα ολων των πολιτισμων παγκοσμιως.
Οι Παλαιοι πολιτισμοι της Αμερικης, οι μεγαλυτερες θεοτητες των Προκολομβιανων Πολιτισμων γεννηθηκαν και σχετιστικαν απο νωρις με το νερο. Ο Πατερας Ωκαιανος, ο Θεος του Νερου Τσακ των Μαγια, ακομα και το μακαβριο βασιλειο του Κατω Κοσμου ηταν υδατινο στις παραδοσεις των αρχαιων φυλων.
Ο πιο οικειος σε μας Ποσειδονας.                         

Η θαλασσα. Απλωνεται απεραντη πανω στη γη. Ειναι επικινδυνη, πολυ περισσοτερο απ'οσο μπορουμε να φανταστουμε. Η δυναμη του νερου ειναι ανεξελενχτη και τοσο δυνατη οσο δυνατη ειναι και η ομορφια, η μαγεια του... 

ναι η μαγεια που νιωθω οταν κολυμπω στο κρυσταλινο, διαφανο γαλαζιο. Η δροσερη υφη του νερου με τυλιγει, με αγκαλιαζει, με αγγιζει τοσο απαλα και αρμονικα, με γεμιζει. Τυλιγει ακομα καθε τριχα του μαλλιου μου. Εισχωρει αναμεσα απο τα πιο μικροσκοπικα περασματα, αναμεσα απο τα δαχτυλα μου. Με καλει να ξετυλιξω κι εγω το δικο μου κορμι και να αφεθω στο καλεσμα του. Κανεις δεν θα μπορεσει να με αγκαλιασει, να με χαϊδεψει, να με απογειωσει με τοσο υπεροχο τροπο οπως το νερο. Νιωθω ηδονη, απολαυση, ξεδιψαει η ψιχη μου και το μυαλο μου μεσα στο γαλαζιο. Το γαλαζιο ομως μπορει να γινει μπλε, μπλε σκουρο, βαθυ, αχανες, απεραντο, ατελειωτο...


Τοτε, μετα απο το ολο παθος και την ευχαριστιση που μου πρεοσφερε ερχετε ωρες που θυμωνει. Το ασχημο προσωπο της δεν το εχει δειξει σε εμενα ακομα, και ουτε θελω να το κανει. Κατω απο το τουλινο πεπλο της κρυβει τοσα μυστικα. Η στερια ειναι ο κοσμος μας, στη θαλασσα ομως κρυβονται πολλοι κοσμοι θαμμενοι μεσα στον ταφο της αγκαλιας της. Ασυλληπτα και απεριγραπτα, η μεγαλυτερη φαντασια ενος μυαλου ειναι ισως ικανη να σκφτει το ελαχιστο απο αυτα που σκεπαζει. Τα μυστικα δεν ειναι παντα ευχαριστα αλλα περισσοτερο επικινδυνα σαν την ιδια την θαλασσα, επικινδυνα και ανατριχιαστικα... Γι'αυτο ακριβως και επελεξε η θαλασσα να τα μας τα κρατησει κρυφα, να μη μας τα φανερωσει ποτε γιατι ετσι πρεπει να γινει. Πολιτισμοι. Η ιστορια μονο τοσων χρονων και αιωνων μας τρομαζει. Το ανεξιγητο, το απιαστο. Κοσμοι και πλασματα, αποκρουστικα ή ελκιστικα, ο βυθος ειναι μια αβυσσος, μια αβυσσος, ενας δρομος προς κατι μεταφυσικο, ανεξερευνητο, μακρια απο τον ανθρωπο και μακρια το θελει η φυση, ειναι το χαος. Απουσια η παρουσια του Θεου?
Ενα μικροσκοπικο κομματι αυτης της θεοτητας μπορω να αγγιξω και να βυθιστω μεσα σ'αυτην, να κολυμπησω. Νερο... το στοιχειο αυτο, δινει μια αισθηση λαγνειας και ικανοποιησης μαζι. Το πιο σημαντικο? Το συναισθημα που παντα και παντου επιζητω, σπανια μπορω να το βρω... και οχι απλως να το βρω, αλλα να το νιωσω και να το κανω δικο μου.
Ελευθερια.

 Μονο στη θαλασσα μπορω να νιωσω πραγματικα ελευθερη, στο νερο. Ισως να ειναι η σκεψη του οτι ειναι καλοκαιρι και δεν εχω μαθηματα, υπωχρεωσεις. Δεν ξερω και δεν με ενδιαφερει να μαθω. Στο νερο νιωθω πραγματικα ελευθερη. Ειμαι ολοκληρωτικα ελευθερη. Στο μυαλο μου, στην ψυχη μου, στην φαντασια και στο σωμα μου. Το σωμα μου κινηται οπως θελει. Χωρις περιορισμους και δυσκολια. Χλαρωνει, ανοιγει, γινεται ελατο και απλωνεται τοσο ευκολα, τοσο φυσικα, τοσο αρμονικα. Πεταω. Το σωμα μου παιρνει οποια μορφη θελω, τα ποδια μου, τα χερια μου, και φενονται ολα τοσο ομορφα κατω απο το νερο. Ποτε δεν μου αρεσε το σωμα μου. Το κοιταω να ταλαντωνεται μεσα στο νερο και το βλεπω υπεροχο... λες και δεν ειναι δικο μου... μεταμορφωνωμαι. Οχι. Το αντιθετο. Τοτε ειναι που βλεπω πως πραγματικα ειμαι. Και εκεινη μονο την στιγμη αγαπω τον ευατο μου γι'αυτο που ειναι. Μεσα στον κενο χωρο, επιλεγω οποια κατευθυνση θελω, οποια και να παρω οπως και να κυλιθω καντα η ιδια αισθηση, η ιδια αντιδραση. Με αγαπαει.

 Πεταω. Το πεταγμα ειναι ιδιο με το κολυμπι. Ο ουρανος και η θαλασσα ειναι ενα. Ο ουρανος, γαλαζιος αρχικα, μετα μπλε, μαυρος και αχανης, τρομαχτικος αργοτερα, ειναι ακριβως οπως η θαλασσα. Ανεξερευνητα, αβυσσοι και τα δυο. Στον πατω την αβυσσσου της θαλασσας ή του ουρανου βρισκεται ο Θεος? Εισαι ελευθερος να πεταξεις, ελευθερος να κολυμπησεις οπου θες. Να μετακινηθεις. Πανω κατω, δεξια, αριστερα.
Το νερο ομως γινεται ενα με το σωμα μου, γινεται ενα. Με παρασσυρει και με καταπινει με την δικη μου αδεια. Μου δινει αυτο που θελω. Νιωθω πως ειμαι μοναδικη. Οταν σχισω την επιφανεια του νερου με το χερι μου, και απο εκεινη την σχισμη βουταω ολοκληρο το σωμα μου μεσα σε αυτην... τοτε ειναι που με το χερι μου χαραζω μια πορτα, εισχωρω και μπαινω μεσα στην διασταση της μαγειας, της ηδονης, της ευχαριστισης, της απολαυσης, της ελευθεριας, γινομαι ενα με ενα σωμα που ξερω πως θα ειναι ανοιχτο να ενωθει μαζι μου για παντα, και ενωνωμαι με το θείο, και ενωνωμαι και με μεταμορφωνει.