Ειναι φορες που ερχεται το υπεροχο βραδυ και φοβαμαι να κοιτω τον ουρανο σκοτεινο γιατι θυμαμαι οτι η μερα εληξε κι εφυγε. Και φοβαμαι καθε τελος, η μερα μου που δε θα ξαναγυρισει, εχασα μια μερα ακομα που δεν εζησα οπως ηθελα, που δεν μου εδωσε τιποτα, τελειωσε μια ακομα μερα, θα τελειωσει και η επομενη, θα τελειωσει και η τελευταια μερα της ζωης μου χωρις ζωη τελικα να εχω ζησει.