Romance

Προσφατα ανακαλυψα την υπαρξη μιας νεας ψυχολογικης ασθενειας.
Μπορει η τρελα αυτη να μην φενεται με την πρωτη ματια αλλα ειδικοι ισχυριζονται πως ειναι επικινδυνη.
 
Δυστυχως δεν επιδεχεται θεραπεια, κι ομως εμενα αυτο ειναι που με γοητευει.
 
Αληθεια, εχετε ποτε γνωρισει καποιον που να πασχει απο ρομαντισμο?

Relatives

Ακουγεται παραξενο και αχαριστο αλλα δεν θελω να ασχολειται κανεις μαζι μου. Γινεται? Και εννοω τους συγγενεις. Θελουν να βρισκονται συνεχως μεσα στα ποδια σου, αν εισαι θυμωμενος να σε ηρεμησουν, αν εισαι στεναχωρημενος να σου συμπαρασταθουν, αν εισαι χαρουμενος να μοιραστουν την χαρα σου. Τι ωραιο πραγμα οι συγγενεις ε?
 
Ε, λοιπον ειναι οι πιο σπαστικοι και ενοχλητικοι ανθρωποι στον κοσμο. Μπορω να γινω αορατη? Μπορω να εξαφανιστω? Δεν την θελω την αγαπη σας. Δεν το θελω το ενδιαφερον σας. Καντε σαν να μην υπηρχα ποτε. Μην συμπεριφερεστε με τοση στοργη, σε σημειο που καταντα πληκτικη, κατανταει αηδια. Σιχαινομαι την επιμονη σας να μου κρατατε παρεα, να μου μιλατε διαρκως. Τι νομιζετε πως κανετε? Αν θελω παρεα λογικα θα παω να μιλησω με κανεναν φιλο μου. Ρωτατε τα προσωπικα μου, τα ενδιαφεροντα μου. Λες κι εγω γεματη ενθουσιασμο που ρωτατε θα αρχισω να διηγουμαι τις περιπετειες μου. 

Και αντε, παει στο καλο καθομαι και συζητω μαζι σας. Τοτε ειναι που αρχιζει το πανηγυρι. Με την εντυπωση πως μιλανε σε ενα πενταχρονο σου δινουνε συμβουλες τοσο παιδιαστικες, τοσο κλασσικα αηδιαστικες και κλισσε που με κανουν να ντρεπομαι. Ναι, με προσβαλετε οταν κανετε σχολια λες και η νοημοσυνη μου ειναι πολυ κατωτερη και γενικως ειμαι ενα καθυστερημενο που δεν εχει βγει στον κοσμο. Ευχαριστω πολυ. Τωρα θα τον μαθω. Καλα που εχω κι εσας να με κρινετε και να με συμβουλευετε. Φενεται πως εκεινοι, οταν ηταν 15 χρονων, πιθανον ηταν καθυστερημενα και φυτα, οποτε φανταζονται πως λογικα αφου ηταν ετσι, θα πρεπει να ειμαι κι εγω σαν τα μουτρα τους.


Αλλα εκει που σπας πλακα και καταλαβαινεις την ειρωνεια, την γελειοτητα της καταστασης, ειναι οταν εχουν παρει την αποφαση να μιλισουν σοβαρα για διαφορα υπαρξιακα, γενικουρες και θεωριες. Τοτε ειναι που συνειδητοποιω πως το iq μου ειναι πολυ μεγαλυτερου βαθμου απο το δικο τους. Ανθρωποι 40 χρονων και δεν ξερουν να ξεχωριζουν καποια βασικα πραγματα, καποιες αξιες, αλλα φενεται ποσο λαθος εχουν μεγαλωσει, με τι καταλοιπα, τι κακες συνηθειες, τι ανωμαλο τροπο σκεψης. Και ολα αυτα τα θεωρουν απολυτως φυσιολογικα, οπως και οι περισσοτεροι ανθρωποι σημερα.
Πριν δυο ωρες συναντησαμε την θεια μου στον δρομο. Κοκκινη απο τον ηλιο καθως ειμουν, με τον πονο της πρωτης μερας της περιοδου, με το κεφαλι μου να ζηματα απο την ζεστη, υδρωμενη, κουρασμενη, κατακοπη, με ενα σωρο υπωχρεωσεις στο μυαλο μου... ηρθε ο λογος της να με αποτελειωσει. 

"Κοριστι μου! τι κουκλα που εισαι? Αχ αχ αχ ολο κατσουφιασμενη εισαι. Μην καθεσαι σαν να εισαι μαλλωμενη, χαμογελα λιγο! η ζωη ειναι ωραια! ελα να δω στο προσωπακι σου ενα χαμογελο... μπλα μπλα μπλα μπλα..."
Ειναι τοσο δυσκολο να καταλαβει κανεις πως ενας ανθρωπος δεν μπορει να ειναι ολη μερα χαρουμενος. Για να ειμαι κατσουφιασμενη το πιο λογικο και απλο που μπορεις να σκεφτεις ειναι πως η ψυχολογια μου και οχι μονο δεν ειναι καθολου καλα. Αλλα και καλα να ηταν, δεν καταλαβα γιατι πρεπει να γελαω. Και μολις μου το ειπε αυτο, επρεπε να ξεχασω ολη την αθλια κατασταση μεσα στην οποια βρισκομουν και να αρχισω να τραγουδαω, να χορευω, να κανω σβουρες και κολοτουμπες στον αερα φωναζωντας "Ειμαι καλα! Ειμαι καλα!!" 

Οχι δεν ειμαι καλα! Και ουτε θα γελασω ουτε θα τραγουδησω. Θα κατσω σε μια γωνια με το κεφαλι κατω ειτε σ αρεσει ειτε οχι. Γιατι ετσι νιωθω γιατι να το κρυψω?

Τις περισσοτερες ομως φορες ειμαι καλα. Ειμαι ευτυχισμενη. Γινεται κατι χαρμοσυνο. Χαιρομαι κι εγω. Το προσωπο μου εχει την κανονικη, συνηθισμενη τουεκφραση.
"Κουκλα μου! τι εγινε? Ποπο ειδες τι ομορφα περναμε? Δεν χαιρεσαι ομως, δεν γελας, γιατι? τι σε απασχολει, ελα πες το στην θεια..."
Και παλι η κατασταση ειναι τραγικη. Ειμουν χαρουμενη. Αφοτου ηρθες εσυ και αρχισες να μου σπας τα νευρα ειμαι χαλια. Με βλεπεις να κλαιω? Νιωθω υπεροχα ειμαι οκ. Πρεπει για αλλη μια φορα να παρω σαρπαντινες και πυροτεχνηματα, να τα πεταξω στον ουρανο και να εκφραζω τον ενθουσιασμο μου?
Μπραβο, μου χαλασες την διαθεση, δεν ειμαι καλα πια και θελω να φυγω απο εδω.

Μην επιρρεαζεστε απο τα δυο παραδειγματα. Αυτα ειναι τα πιο φυσιολογικα. Τα αρρωστα δεν τα αναφερω. Με λιγα λογια οι συγγενεις θελουν να επεμβαινουν στην ζωη σου, να ενδιαφερονται για σενα, να ανακατευονται, να σου σπανε τα νευρα, να ειναι συνεχως πανω απο το κεφαλι σου και να το παιζουν εμπειροι προστατες. 

Εγω το ξερω πως οι δικοι μου με αγαπανε πραγματικα. Αλλα αυτο ειναι ακριβως το προβλημα. Δεν θελω τετοιου ειδους αγαπη, δεν την θελω την αγαπη σας και το ενδιαφερον σας. Φυγετε.
 Ειμαι αχαρηστη. Η αγαπη σας μου προκαλει αηδια. Αν με αγαπατε, το μονο που εχετε να κανετε για να την αποδειξετε ειναι να με αφησετε σαν να μην υπηρχα και ουτε θα υπαρξω ποτε.

But Summer is Different...

Λοιπον... ειναι καλοκαιρι.
Δεν μπορω να καταλαβω γιατι το λεω τοσο απλα. Παντα περιμενα αυτη την εποχη. Μονο και μονο για το γεγονος πως τα σχολεια εχουν κλεισει. Εγω εχω λογο για να χαιρομαι περισσοτερο απο αυτους που περνανε ριλαξ ολη την χρονια γιατι εγω ειμαι το μονο κοροϊδο που μενει επιμελης. Με το διαβασμα λενε πως θα εχεις ευκαιριες για το μελλον. Δεν το πιστευω αλλα οπως και να χει εχω κλειστει σε μια φυλακη διαβασματος.


Το καλοκαιρι λοιπον, αυτη η υπωχρεωση, η καταπιεση, η δυσφορια και το ανχος εχουν φυγει. Ελευθερια και ξενοιασια. Οι πολυτιμοτερες αξιες για μενα.
Οχι κανονες, οχι πια "πρεπει". Μπορω να κοιμαμαι οσο αργα θελω. Μπορω να ξυπναω οσο αργα θελω. Να κανω την μερα νυχτα και την νυχτα μερα. Γιατι μπορω.


Ενα ακομα καλο ειναι πως εχω προσβαση στην θαλασσα. Θα πω αλλη φορα περισσοτερα γι'αυτην και το ποσο σημαντικη ειναι για μενα. Τωρα θελω απλα να αναφερω πως μου ελειψε πολυ. Παρα πολυ. Απο την πρωτη μερα των διακοπων παντα βρσκομουν διαρκως εκει. Ειχε ερθει η μερα που την σιχαθηκα. Τωρα, στα μεσα Ιουλιου, θα ειναι η πρωτη (οκ λεω ψεματα, η τριτη) φορα που θα την δω. Και ειναι και η πρωτη φορα που περασα μισο καλοκαιρι χωρις αυτη. Και μου φενεται πολυ παραξενο και αλλοκοτο.


Επισης, παραξενο μου φενεται πως ειναι Ιουλιος. Ολη η σιχαμερη φετινη χρονια περασε χαρις το κουραγιο που μου εδινε η σκεψη του καλοκαιριου. Αυτην την χρονια δεν ανταμιφτηκα για τον κοπο μου. Ουτε στους βαθμους του σχολειου ουτε στις διακοπες που ακολουθησαν. Ποτε το καλοκαιρι δεν ηταν πιο πληκτικο.


Περασε... μεχρι τον Ιουνιο εδινα εξαιτασεις... στα τελη αρχισα να συνιδητοποιω πως ναι... ειναι καλοκαιρι! Ομως τιποτα δεν αλλαξε. Και τωρα θα περασει ο Ιουλιος. Θα τελειωσει το καλοκαιρι, γιατι τον Αυγουστο θα αρχισω φροντιστηρια. Εφυγε και αυτο το καλοκαιρι πιο γρηγορα απο καθε αλλο.
Ηταν βαρετο. Ποιο ειναι το αστειο? Τα προηγουμενα καλοκαιρια, αν σκεφτω τι εκανα αντιλαμβανομαι πως ηταν ακομα πιο βαρετα. Αλλα τοτε δεν το καταλαβαινα. Ειμουν ευτυχισμενη. Μαλλον δεν ειμουν. Ετσι νομιζα αλλα ας μην ανοιξω αυτο το θεμα. Σημασια εχει πως τωρα δεν νιωθω ετσι. Νιωθω πως τιποτα δεν εξιζε η προσπαθεια στην χρονια που περασε, πως τιποτα δεν αξιζε το φετινο καλοκαιρι. Μπορει να φταιω κι εγω.


Και τωρα τι θα γινει? Καθομαι εδω και με φυσαει ο αερας. Ακουγονται και τα τραγουδια της κατασκηνωσης που ειναι λιγο παραπερα. Κοιταω τον οριζοντα.
Θα περασει κι αυτη η μερα και δεν θα εχω κανει τιποτα. Θα τελειωσει το καλοκαιρι αι δεν θα εχω τιποτα. Θε ερθει η καινουρια χρονια, θα περασει, και δεν θα εχω κανει τιποτα. Θα περασουνε τα χρονια... θα περνανε... δεν θα το καταλαβαινω κι εγω δεν θα εχω κανει τιποτα.

Silence is enough in order to read your mind

Γνωριζω πολυ καλα τους ανθρωπους που με περιτιγυριζουν.
Και δεν εννοω τον χαρακτηρα (αν και αυτον γνωριζω) αλλα την συμπεριφορα τους. Την αυρα, τον αερα, την ενεργεια που βγαζουν. Ξερω τις αντιδρασεις τους. Τα ματια μου ειναι λιγες φορες ανοιχτα. Δεν μπορω να δω τι εινα διπλα μου. Ξερω ομως.


Τον γνωριζω απο τον τροπο που περπατα. Καθε βημα του δηλωνει την ταυτοτητα του. Δεν ειναι δυσκολο.
Η γιαγια μου δεν εχει γερα ποδια και κουτσαινει. Αλλλα βηματα ειναι βιαστικα, ανυπομωνα, ανυσηχα, νευρικα, γρηγορα, επιτακτικα... η μητερα μου βρισκεται διαρκως σε μια συνχηση με το ανχος χιλιαδων υποχρεωσεων να την πνιγουν. Αλλα ειναι αργα, αποφασιστικα και σταθερα, σιγουρα για εκει που θα πατησουν. Αλλα παλι τοσο εκνευριστικα, αχωνευτα, σπαστικα... καλυτερα να κατσεις κατω και να μην ξανασηκωθεις με ζαλιζεις. Και καποια αλλα αοριστα, ανεμελα, εξαλλα, περισσοτερο χοροπηδουν παρα περπατουν. Ομως ολα τα υπολλοιπα βηματα ειναι απροσδιοριστα. Δεν χαρακτηριζονται, μονο εχουν την δυνατοτητα να μου φαναιρονουν αθελα τους το συγκεκριμενο ατομο.


Γνωριζω καθε κινιση τους. Ξερω ποτε εχουνε προβληματα. Ξερω ποτε ειναι απογοητευμενοι, απελπησμενοι, ικονοποιημενοι ή ευτιχισμενοι. Ξερω ποτε ανοιγει την τσαντα του για να παρει το κινητο του ή ποτε για να παρει τα χαπια του. Ξερω ποτε κουραστηκαν, ποτε θυμωσαν, ποτε βαρεθηκαν, ποτε θελουν να φωναξουν. Και ολα αυτα τα ξερω χωρις να χρειαζεται να μιλισουν. Ξερω ποιος μπηκε απο την εξωπορτα, ποιος ανεβαινει τις σκαλες. Κι αν περασει εξω απο το δωματιο μου, Ξερω ποτε θα σταματησει για να μπει, και ποτε οχι. Ξερω ποιος χτυπα την πορτα. Ολοι εχουν τον δικο τους τροπο, αν και στους περισσσοτερους ισως μοιαζει με ενα απλο "τικ-τακ".


Γνωριζω την μοιρωδια τους.
Ειμαι ανικανη να διακρινω αρωματα, φαγητα ή χρωματα μον με την οσφρηση μου. Ποτε δεν μπορεσα. Μπορω ομως να μυρισω τους ανθρωπους. Αυτη η μοιρωδια ειναι διαφορετικη και χαρακτιριστικη. Καθε ανθρωπος, καθε τι ζωντανο εχει την δικη του. Και δεν μπορει να ειναι ομορφη ή ασχημη. Απλα δεν γινεται. Γιατι δεν αναφερομαι σε καποιο αρωμα που φορανε, αλλα την μοιρωδια του σωματος, της πετσας και της σαρκας, μπορει και του αιματος. Αυτη η μοιρωδια ειναι μοναδικη, ξεχωριστη, διαφορετικη, αυθεντικη και την κουβαλας πανω σου. Την μεταφερεις παντου στα υπαρχοντα σου. Στο σπιτι στο οποιο μπαινω, μολις απο την εισοδο του, φτανει ενα δυνατο ρευμα που κατακλιζει το χωρο με την μμοιρωδια του ατομου που κατοικει. Η μοιρωδια του εχει εισχωρησει στο κτιριο, στα επιπλα, εχει ποτισει τους τοιχους.
Γνωριζω την μοιρωδια, γνωριζω το ατομο. Το μονο που χρειαζεται ειναι χρονος και το αρωμα σου θα αποθηκευτει στην μνημη μου. Το δικο μου, δεν το ξερω ακομη. (Καποιοι θα λεγαν εδω ειρωνικα, πως αυτο μοιαζει με αυτο που κανουν τα σκυλια, αρα εισαι ζωο. Δεν βρισκω πουθενα κατι ατειο ή ακομα κατι υποτιμιτικο).


Ξερω καθε στιγμη ποιος ειναι ποιος, τι θελει αν κανει και τι οχι, τι σκεφτεται να κανει, που πηγαινει. Γνωριζω σχεδον τα παντα μονο με την σιωπη. Μολις πει οτιδηποτε, μια φραση, το μυαλο του ανοιγεται μπροστα μου. Παιρνει μαι μορφη οχι στιλπνη, αλλα διαφανη, μονο με την μελανη να γεμιζει και να παιρνει την μορφη των λεξεων που κρυβει. Ξερω πολυ καλα ποιοι ειναι διπλα μου περισσοτερο απ'οσο ξερουν εκεινοι γι'αυτους τους ιδιους.


Σε καμια περιπτωση ομως δε σημαινει πως επιδη τους γνωριζω, τους αγαπω. Απλα τους ξερω. Δυστιχως ολο αυτο μου ειναι αχρηστο. Γιατι...
Μακαρι αυτη η ικανοτητα μου να επιανε και στα προσωπα που πραγματικα με ενδιεφεραν και ηθελα να τους "διαβασω".
Αλλα εκει... φενετεαι πως απενεργοποιειται η μηχανη.

People think I have no friends ... but I have my own secret friend who will be with me forever...

My secret friend

  Oh, take me to the river

 My secret friend

So we can swim forever

 ...