Γνωριζω πολυ καλα τους ανθρωπους που με περιτιγυριζουν.
Και δεν εννοω τον χαρακτηρα (αν και αυτον γνωριζω) αλλα την συμπεριφορα τους. Την αυρα, τον αερα, την ενεργεια που βγαζουν. Ξερω τις αντιδρασεις τους. Τα ματια μου ειναι λιγες φορες ανοιχτα. Δεν μπορω να δω τι εινα διπλα μου. Ξερω ομως.
Τον γνωριζω απο τον τροπο που περπατα. Καθε βημα του δηλωνει την ταυτοτητα του. Δεν ειναι δυσκολο.
Η γιαγια μου δεν εχει γερα ποδια και κουτσαινει. Αλλλα βηματα ειναι βιαστικα, ανυπομωνα, ανυσηχα, νευρικα, γρηγορα, επιτακτικα... η μητερα μου βρισκεται διαρκως σε μια συνχηση με το ανχος χιλιαδων υποχρεωσεων να την πνιγουν. Αλλα ειναι αργα, αποφασιστικα και σταθερα, σιγουρα για εκει που θα πατησουν. Αλλα παλι τοσο εκνευριστικα, αχωνευτα, σπαστικα... καλυτερα να κατσεις κατω και να μην ξανασηκωθεις με ζαλιζεις. Και καποια αλλα αοριστα, ανεμελα, εξαλλα, περισσοτερο χοροπηδουν παρα περπατουν. Ομως ολα τα υπολλοιπα βηματα ειναι απροσδιοριστα. Δεν χαρακτηριζονται, μονο εχουν την δυνατοτητα να μου φαναιρονουν αθελα τους το συγκεκριμενο ατομο.
Γνωριζω καθε κινιση τους. Ξερω ποτε εχουνε προβληματα. Ξερω ποτε ειναι απογοητευμενοι, απελπησμενοι, ικονοποιημενοι ή ευτιχισμενοι. Ξερω ποτε ανοιγει την τσαντα του για να παρει το κινητο του ή ποτε για να παρει τα χαπια του. Ξερω ποτε κουραστηκαν, ποτε θυμωσαν, ποτε βαρεθηκαν, ποτε θελουν να φωναξουν. Και ολα αυτα τα ξερω χωρις να χρειαζεται να μιλισουν. Ξερω ποιος μπηκε απο την εξωπορτα, ποιος ανεβαινει τις σκαλες. Κι αν περασει εξω απο το δωματιο μου, Ξερω ποτε θα σταματησει για να μπει, και ποτε οχι. Ξερω ποιος χτυπα την πορτα. Ολοι εχουν τον δικο τους τροπο, αν και στους περισσσοτερους ισως μοιαζει με ενα απλο "τικ-τακ".
Γνωριζω την μοιρωδια τους.
Ειμαι ανικανη να διακρινω αρωματα, φαγητα ή χρωματα μον με την οσφρηση μου. Ποτε δεν μπορεσα. Μπορω ομως να μυρισω τους ανθρωπους. Αυτη η μοιρωδια ειναι διαφορετικη και χαρακτιριστικη. Καθε ανθρωπος, καθε τι ζωντανο εχει την δικη του. Και δεν μπορει να ειναι ομορφη ή ασχημη. Απλα δεν γινεται. Γιατι δεν αναφερομαι σε καποιο αρωμα που φορανε, αλλα την μοιρωδια του σωματος, της πετσας και της σαρκας, μπορει και του αιματος. Αυτη η μοιρωδια ειναι μοναδικη, ξεχωριστη, διαφορετικη, αυθεντικη και την κουβαλας πανω σου. Την μεταφερεις παντου στα υπαρχοντα σου. Στο σπιτι στο οποιο μπαινω, μολις απο την εισοδο του, φτανει ενα δυνατο ρευμα που κατακλιζει το χωρο με την μμοιρωδια του ατομου που κατοικει. Η μοιρωδια του εχει εισχωρησει στο κτιριο, στα επιπλα, εχει ποτισει τους τοιχους.
Γνωριζω την μοιρωδια, γνωριζω το ατομο. Το μονο που χρειαζεται ειναι χρονος και το αρωμα σου θα αποθηκευτει στην μνημη μου. Το δικο μου, δεν το ξερω ακομη. (Καποιοι θα λεγαν εδω ειρωνικα, πως αυτο μοιαζει με αυτο που κανουν τα σκυλια, αρα εισαι ζωο. Δεν βρισκω πουθενα κατι ατειο ή ακομα κατι υποτιμιτικο).
Ξερω καθε στιγμη ποιος ειναι ποιος, τι θελει αν κανει και τι οχι, τι σκεφτεται να κανει, που πηγαινει. Γνωριζω σχεδον τα παντα μονο με την σιωπη. Μολις πει οτιδηποτε, μια φραση, το μυαλο του ανοιγεται μπροστα μου. Παιρνει μαι μορφη οχι στιλπνη, αλλα διαφανη, μονο με την μελανη να γεμιζει και να παιρνει την μορφη των λεξεων που κρυβει. Ξερω πολυ καλα ποιοι ειναι διπλα μου περισσοτερο απ'οσο ξερουν εκεινοι γι'αυτους τους ιδιους.
Σε καμια περιπτωση ομως δε σημαινει πως επιδη τους γνωριζω, τους αγαπω. Απλα τους ξερω. Δυστιχως ολο αυτο μου ειναι αχρηστο. Γιατι...
Μακαρι αυτη η ικανοτητα μου να επιανε και στα προσωπα που πραγματικα με ενδιεφεραν και ηθελα να τους "διαβασω".
Αλλα εκει... φενετεαι πως απενεργοποιειται η μηχανη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου