Δεν μπορω να καταλαβω γιατι το λεω τοσο απλα. Παντα περιμενα αυτη την εποχη. Μονο και μονο για το γεγονος πως τα σχολεια εχουν κλεισει. Εγω εχω λογο για να χαιρομαι περισσοτερο απο αυτους που περνανε ριλαξ ολη την χρονια γιατι εγω ειμαι το μονο κοροϊδο που μενει επιμελης. Με το διαβασμα λενε πως θα εχεις ευκαιριες για το μελλον. Δεν το πιστευω αλλα οπως και να χει εχω κλειστει σε μια φυλακη διαβασματος.
Το καλοκαιρι λοιπον, αυτη η υπωχρεωση, η καταπιεση, η δυσφορια και το ανχος εχουν φυγει. Ελευθερια και ξενοιασια. Οι πολυτιμοτερες αξιες για μενα.
Οχι κανονες, οχι πια "πρεπει". Μπορω να κοιμαμαι οσο αργα θελω. Μπορω να ξυπναω οσο αργα θελω. Να κανω την μερα νυχτα και την νυχτα μερα. Γιατι μπορω.
Ενα ακομα καλο ειναι πως εχω προσβαση στην θαλασσα. Θα πω αλλη φορα περισσοτερα γι'αυτην και το ποσο σημαντικη ειναι για μενα. Τωρα θελω απλα να αναφερω πως μου ελειψε πολυ. Παρα πολυ. Απο την πρωτη μερα των διακοπων παντα βρσκομουν διαρκως εκει. Ειχε ερθει η μερα που την σιχαθηκα. Τωρα, στα μεσα Ιουλιου, θα ειναι η πρωτη (οκ λεω ψεματα, η τριτη) φορα που θα την δω. Και ειναι και η πρωτη φορα που περασα μισο καλοκαιρι χωρις αυτη. Και μου φενεται πολυ παραξενο και αλλοκοτο.
Επισης, παραξενο μου φενεται πως ειναι Ιουλιος. Ολη η σιχαμερη φετινη χρονια περασε χαρις το κουραγιο που μου εδινε η σκεψη του καλοκαιριου. Αυτην την χρονια δεν ανταμιφτηκα για τον κοπο μου. Ουτε στους βαθμους του σχολειου ουτε στις διακοπες που ακολουθησαν. Ποτε το καλοκαιρι δεν ηταν πιο πληκτικο.
Περασε... μεχρι τον Ιουνιο εδινα εξαιτασεις... στα τελη αρχισα να συνιδητοποιω πως ναι... ειναι καλοκαιρι! Ομως τιποτα δεν αλλαξε. Και τωρα θα περασει ο Ιουλιος. Θα τελειωσει το καλοκαιρι, γιατι τον Αυγουστο θα αρχισω φροντιστηρια. Εφυγε και αυτο το καλοκαιρι πιο γρηγορα απο καθε αλλο.
Ηταν βαρετο. Ποιο ειναι το αστειο? Τα προηγουμενα καλοκαιρια, αν σκεφτω τι εκανα αντιλαμβανομαι πως ηταν ακομα πιο βαρετα. Αλλα τοτε δεν το καταλαβαινα. Ειμουν ευτυχισμενη. Μαλλον δεν ειμουν. Ετσι νομιζα αλλα ας μην ανοιξω αυτο το θεμα. Σημασια εχει πως τωρα δεν νιωθω ετσι. Νιωθω πως τιποτα δεν εξιζε η προσπαθεια στην χρονια που περασε, πως τιποτα δεν αξιζε το φετινο καλοκαιρι. Μπορει να φταιω κι εγω.
Και τωρα τι θα γινει? Καθομαι εδω και με φυσαει ο αερας. Ακουγονται και τα τραγουδια της κατασκηνωσης που ειναι λιγο παραπερα. Κοιταω τον οριζοντα.
Θα περασει κι αυτη η μερα και δεν θα εχω κανει τιποτα. Θα τελειωσει το καλοκαιρι αι δεν θα εχω τιποτα. Θε ερθει η καινουρια χρονια, θα περασει, και δεν θα εχω κανει τιποτα. Θα περασουνε τα χρονια... θα περνανε... δεν θα το καταλαβαινω κι εγω δεν θα εχω κανει τιποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου