Ε, λοιπον ειναι οι πιο σπαστικοι και ενοχλητικοι ανθρωποι στον κοσμο. Μπορω να γινω αορατη? Μπορω να εξαφανιστω? Δεν την θελω την αγαπη σας. Δεν το θελω το ενδιαφερον σας. Καντε σαν να μην υπηρχα ποτε. Μην συμπεριφερεστε με τοση στοργη, σε σημειο που καταντα πληκτικη, κατανταει αηδια. Σιχαινομαι την επιμονη σας να μου κρατατε παρεα, να μου μιλατε διαρκως. Τι νομιζετε πως κανετε? Αν θελω παρεα λογικα θα παω να μιλησω με κανεναν φιλο μου. Ρωτατε τα προσωπικα μου, τα ενδιαφεροντα μου. Λες κι εγω γεματη ενθουσιασμο που ρωτατε θα αρχισω να διηγουμαι τις περιπετειες μου.
Και αντε, παει στο καλο καθομαι και συζητω μαζι σας. Τοτε ειναι που αρχιζει το πανηγυρι. Με την εντυπωση πως μιλανε σε ενα πενταχρονο σου δινουνε συμβουλες τοσο παιδιαστικες, τοσο κλασσικα αηδιαστικες και κλισσε που με κανουν να ντρεπομαι. Ναι, με προσβαλετε οταν κανετε σχολια λες και η νοημοσυνη μου ειναι πολυ κατωτερη και γενικως ειμαι ενα καθυστερημενο που δεν εχει βγει στον κοσμο. Ευχαριστω πολυ. Τωρα θα τον μαθω. Καλα που εχω κι εσας να με κρινετε και να με συμβουλευετε. Φενεται πως εκεινοι, οταν ηταν 15 χρονων, πιθανον ηταν καθυστερημενα και φυτα, οποτε φανταζονται πως λογικα αφου ηταν ετσι, θα πρεπει να ειμαι κι εγω σαν τα μουτρα τους.
Αλλα εκει που σπας πλακα και καταλαβαινεις την ειρωνεια, την γελειοτητα της καταστασης, ειναι οταν εχουν παρει την αποφαση να μιλισουν σοβαρα για διαφορα υπαρξιακα, γενικουρες και θεωριες. Τοτε ειναι που συνειδητοποιω πως το iq μου ειναι πολυ μεγαλυτερου βαθμου απο το δικο τους. Ανθρωποι 40 χρονων και δεν ξερουν να ξεχωριζουν καποια βασικα πραγματα, καποιες αξιες, αλλα φενεται ποσο λαθος εχουν μεγαλωσει, με τι καταλοιπα, τι κακες συνηθειες, τι ανωμαλο τροπο σκεψης. Και ολα αυτα τα θεωρουν απολυτως φυσιολογικα, οπως και οι περισσοτεροι ανθρωποι σημερα.
Πριν δυο ωρες συναντησαμε την θεια μου στον δρομο. Κοκκινη απο τον ηλιο καθως ειμουν, με τον πονο της πρωτης μερας της περιοδου, με το κεφαλι μου να ζηματα απο την ζεστη, υδρωμενη, κουρασμενη, κατακοπη, με ενα σωρο υπωχρεωσεις στο μυαλο μου... ηρθε ο λογος της να με αποτελειωσει.
"Κοριστι μου! τι κουκλα που εισαι? Αχ αχ αχ ολο κατσουφιασμενη εισαι. Μην καθεσαι σαν να εισαι μαλλωμενη, χαμογελα λιγο! η ζωη ειναι ωραια! ελα να δω στο προσωπακι σου ενα χαμογελο... μπλα μπλα μπλα μπλα..."
Ειναι τοσο δυσκολο να καταλαβει κανεις πως ενας ανθρωπος δεν μπορει να ειναι ολη μερα χαρουμενος. Για να ειμαι κατσουφιασμενη το πιο λογικο και απλο που μπορεις να σκεφτεις ειναι πως η ψυχολογια μου και οχι μονο δεν ειναι καθολου καλα. Αλλα και καλα να ηταν, δεν καταλαβα γιατι πρεπει να γελαω. Και μολις μου το ειπε αυτο, επρεπε να ξεχασω ολη την αθλια κατασταση μεσα στην οποια βρισκομουν και να αρχισω να τραγουδαω, να χορευω, να κανω σβουρες και κολοτουμπες στον αερα φωναζωντας "Ειμαι καλα! Ειμαι καλα!!"
Οχι δεν ειμαι καλα! Και ουτε θα γελασω ουτε θα τραγουδησω. Θα κατσω σε μια γωνια με το κεφαλι κατω ειτε σ αρεσει ειτε οχι. Γιατι ετσι νιωθω γιατι να το κρυψω?
Τις περισσοτερες ομως φορες ειμαι καλα. Ειμαι ευτυχισμενη. Γινεται κατι χαρμοσυνο. Χαιρομαι κι εγω. Το προσωπο μου εχει την κανονικη, συνηθισμενη τουεκφραση.
"Κουκλα μου! τι εγινε? Ποπο ειδες τι ομορφα περναμε? Δεν χαιρεσαι ομως, δεν γελας, γιατι? τι σε απασχολει, ελα πες το στην θεια..."
Και παλι η κατασταση ειναι τραγικη. Ειμουν χαρουμενη. Αφοτου ηρθες εσυ και αρχισες να μου σπας τα νευρα ειμαι χαλια. Με βλεπεις να κλαιω? Νιωθω υπεροχα ειμαι οκ. Πρεπει για αλλη μια φορα να παρω σαρπαντινες και πυροτεχνηματα, να τα πεταξω στον ουρανο και να εκφραζω τον ενθουσιασμο μου?
Μπραβο, μου χαλασες την διαθεση, δεν ειμαι καλα πια και θελω να φυγω απο εδω.
Μην επιρρεαζεστε απο τα δυο παραδειγματα. Αυτα ειναι τα πιο φυσιολογικα. Τα αρρωστα δεν τα αναφερω. Με λιγα λογια οι συγγενεις θελουν να επεμβαινουν στην ζωη σου, να ενδιαφερονται για σενα, να ανακατευονται, να σου σπανε τα νευρα, να ειναι συνεχως πανω απο το κεφαλι σου και να το παιζουν εμπειροι προστατες.
Εγω το ξερω πως οι δικοι μου με αγαπανε πραγματικα. Αλλα αυτο ειναι ακριβως το προβλημα. Δεν θελω τετοιου ειδους αγαπη, δεν την θελω την αγαπη σας και το ενδιαφερον σας. Φυγετε.
Ειμαι αχαρηστη. Η αγαπη σας μου προκαλει αηδια. Αν με αγαπατε, το μονο που εχετε να κανετε για να την αποδειξετε ειναι να με αφησετε σαν να μην υπηρχα και ουτε θα υπαρξω ποτε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου