Δεν μετανιωνω για την αντιδραση μου ουτε για τιποτα. Εγω σου το χω πει απειρες φορες αλλα εσυ δεν καταλαβαινεις. Δεν καταλαβαινετε. Δε μπορειτε να καταλαβετε οποτε δεν σας παρεξηγω. Κι εγω στην θεση σας θα με ειχα ξεμαλλιασει. Αλλα βέπετε πως δεν ειμαι καλα. Ειμαι αρρωστη. Πολυ αρρρωστη. Μην με χτυπατε λοιπον με τα ιδια πραγματα που ξερετε πως απεχθανομαι ξανα και ξανα. Τα νευρα μου δεν ειναι καθολου καλα. Ποτέ δεν ηταν. Μα πότε ηταν αλλωστε? Απο τοτε που γεννηθηκα, απο βρεφος ακομα οι πεδοψυχολογοι το ειχαν ηδη καταλαβει. "Πολλα νευρα, παρα πολλα νευρα για μωρο" λεγαν... "και ιδιοτροπος χαρακτηρας, αντιδραστικη". Ναι ετσι ειμαι. Το ξερω και δεν θελω να αλλαξω τον εαυτο μου οπως και να ναι. Τον σεβομαι και τον αποδεχομαι σαν κατι το ιερο, με ολα του τα ελλατωματα και ιδιοτροπιες. Ετσι πρεπει. Οχι βεβαια να γινομαστε εγωπαθης και εγωκεντρικοι... αλλα απο το να καταντουμε φερεφωνα των αλλων... νομιζω πως ειναι καλυτερα. Δε μετανιωνω λοιπον για τιποτα. Εσυ επρεπε εφοσον με ξερεις, με ξερεις τοσο καλα, να συγκρατησεις ολη σου την οργη, ολον σου τον θυμο, την κακκια προς το προσωπο μου. Δεν ειπα ποτε πως ειναι ευκολο. Αλλα στην περιπτωση μου ετσι πρεπει να γινει. Δε θελω να μιλησω, δε μπορω, δεν ειμαι ανεστητη, δε μιλαω γιατι δε μπορω να μιλησω. Μην φωναζεις τοσο δυνατα. Η φωνη σου τρυπα τα αφτια μου και ποναω ακομα περισσοτερο. Οχι, δεν μου εχουν ραψει το στομα με καμια κλωστη ουτε μου το εχουν κλεισει με κανενα ζελοτεϊπ. Ξερεις, ξερετε, ειναι καποια πραγματα που τοσο καιρο μαζι μου θα μπορουσατε ανετα να τα νιωσετε αλλα... οι τρυπες του μυαλου σας ειναι κλειστες απο παντου και δεν μπορειτε να δειτε. Το εμποδιο που εμφανιζεται εμποδιζοντας την πραγματοποιηση καποιας ενεργειας δεν ειναι απαραιτητα σωματικο. Hello που λενε και τα κοριτσακια. Καμια φορα ειναι και ψυχολογικο. Το γεγονος οτι δεν ανοιγω στομα μου δεν οφειλεται σε καμια κολλα στα χειλη μου, αλλα στο οτι νιωθω χαλια νιωθω απαισια και ποναωω, οποτε μου ειναι δυσκολο να μιλησω. Η δικη σου ανεστησια ομως, η οργη σου και το πως μου χτυπας συνεχια το οτι ειμαι αχαρηστη σπαει τη βουβη μου σταση. Δεν απαντω στην ερωτηση σου μονο βγαζω μια κραβγη, απο τις δικες μου συνηθισμενες δυνατες τσιριδες αγανακτησης. Και σαν να μην με γνωριζεις ολα αυτα τα χρονια, με την ιδαια πως ειμαι καποιο αλλο ατομο αρχιζεις την κριτικη και τα σχολια, χωρις να παρεις στην αντιλιψη σου πως εχεις να κανεις με μενα, με τις δικες μου ιδιοτροπιες. Καλα, αλλωστε φτανει που εγω ξερω εμενα. Δεν ανυσηχω ουτε πηρα στα σοβαρα τιποτα απ'οσα ειπατε. Η μαλλον... τα πηρα, απλα εγω επειδη ζω μεσα στον δικο μου πορσελανινο κοσμο κλεινω το μυαλο μου οπως κανετε εσεις σε αλλα πραγματα και δεν ακουω τιποτα. Ξερω πως τιποτα απο αυτα δεν ειναι αληθεια, δεν ισχυει για μενα. Μονο συγκρατω τις λεξεις και τα λογια, ωστε μετα να τα θυμαμαι και να στα θυμιζω, να στα πεταω για να νιωθεις ασχημα. Οχι δεν το αξιζεις. Ουτε εγω το αξιζω ομως.
Χανς Κρίστιαν Άντερσεν ♥ Παραμύθια ╰☆╮╰☆╮╰☆╮╰☆╮ Δεν εχω σκοπο να γραψω την ζωη του, αν ενδιαφερεστε για την βιογραφια του μπορειτε να κανετε ενα google. Απλα θελω να πω πως τον αγαπω πολυ και ειναι ο αγαπημενος μου συγγραφεας, και οχι παραμυθας γιατι οι ιστοριες του ειναι λογοτεχνηματα απο τα οποια κατανοουμε το κοινωνικο, πολιτικο και κυριως θρησκευτικο πλαισιο της Ευρωπης του δεκατου ενατου αιωνα. Ολοι λιγο πολυ μεγαλωσαμε με τα παραμυθια ή τουλαχιστον ακουσαμε, διαβασαμε μυθιστορηματα του. Οπως ειπα φαναιρωνουν μια εποχη παρακμης των ευγενων και της δημιουργίας ισχυρης αστικης ταξης, αλλα παραλληλα μια περιοδο εντονης θρησκοληψιας η επιφασης θρησκευτηκοτητας. Αυτο το λεω γιατι θελω να ανεφερθω στο γεγονος οτι ολες οι ιστοριες του διακατεχονται απο το ιδιο πνευμα, την υπαρξη της Ενοχης, με την αυστηρα χριστιανικη της σημασια. Πολλοι αλλοι βεβαια παραμυθαδες επιφερουν την τιμωρια των ηρωων τους παρουσιαζοντας την με μορφες τερατων, μονο ο Άντερσεν καταδεικνυει το αμείλικτο της χριστιανικης Ενοχης, χωρις να το επικροτει η να το ψεγει. Ναι, για παραδειγμα το κοριτσι που δεν ακουσε και φορεσε τα κοκκινα παπουτσια κατεληξε με πληγωμενα ποδια, παρακαλωντας να της τα κοψουν.... ή η κοπελα η οποια εκανε το λαθος να πατησει την φρατζολα κατεληξε στον Αδη, οπου κοσμει τον προθαλαμο του Χαρου. Και ολοι ξερουμε την μικρη γοργονα που θελησε να ξεπερασει την φυση της εμεινε βουβη... και αλλα πολλα παραδειγματα.... Ολοι και ολα τιμωρουνται στον Αντερσεν βασει μιας αυστηρης κριτικης που πρεπει να ασκειται απο τον ιδιο τον ανθρωπο. Μια αποθεωση της χριστιανικης ηθικης οπως πιστευαν τοτε. Ακομα οι ανθρωποι εντυπωσιαζονται με ταπεινα, λιτα, απλα πραγματα. Τελος παντων εμενα προσωπικα τα περισσοτερα μου αφηνουν μια μελανχωλια, μια δυστυχια, ενα λυπητερο τελος, καπιες φορες και ματαιοδοξο και αλλες φορες σκοτεινο ή αντιθετα μυνηματα ελπιδας αισιοδοξιας και αλλαγης. Πιστευω πως αν ψαξετε πιο βαθεια και δειτε τις ισοτοριες απο μια αλλη οπτικη γωνια θα καταλαβετε πως δινει καποια μυνηματα, κατι διαφορετικο θελει να περασει, κατι παραπανω απο αυτα που ειπωθηκαν. Τελος, Τα παραμυθια του Αντερσεν θεωρηθηκαν χαρακτηριστικα για την εποχη του διοτι δινουν το πολυχρωμο μωσαικο μιας κοινωνιας που ευαγγελιζοταν την ουρανια αφεση, αλλα παραλληλα σιτιζοτανε ψυχικα απο το σημερα. Η δικη μας εποχη δε μπορει να τολμησει τουλαχιστον ενα απο τα δυο. Μερικα παραμυθια που ξεχωρησα για προσωπικους λογους: ✿ Το ασχημοπαπο (περιγραφει τον ευατο του, και το μυνημα ειναι ξεκαθαρο) ✿ Το κοριτσακι με τα σπιρτα (συγκινηθηκα για πρωτη φορα στη ζωη μου, πρωτη μου φορα εκλαψα στο σπιτι ενας προσωπου που δεν θα ξεχασω ποτε) ✿ Τα καινουρια ρουχα του Αυτοκρατορα (αν κοιταξετε γυρω σας θα βρειτε πολλους τετοιους αυτοκρατορες και μπορει να βρειται καποιον και στο προσωπο σας) ✿ Η πριγκιπισσα και το μπιζελι (η λογικη των ανθρωπων) ✿ Η ιστορια μιας μητερας (Η Μανα ειναι Ιερο προσωπο και το εννοω) ✿ Ο μολυβενιος Στρατιωτης (Η μονη ιστορια αληθινης αγαπης, εκλαψα ακουγοντας την παλια, σε μια κασετα... η φωνη του αφηγητη ερχεται στα αφτια μου.... το ιδιο και η μελανχολικη μουσικη επενδηση της.) ✿ Τα κοκκινα παπουτσια ✿ Το κοριτσι που πατησε μια φρατζολα ✿ Η μικρη γοργονα (ε δε χρειαζεται να εξηγησω και γιατι, οποιος με ξερει προσωπικα θα καταλαβει) ✿ Αληθινο! Αληθινοτατο! (Εεε, αυτο το κουστομπολιο και το σκουριασμενο τηλεφωνο πια!) ✿ Η βοσκοπουλα και ο καπνοδοκαθαριστης ✿ Το αηδονι του Αυτοκρατορα ✿ Ο καλικατζαρος και ο μπακαλης (Μηπως ολοι μας δεν ανεχομαστε και τον μπακαλη με το βουτυρο και τις παροχες του? ;) ✿ Ο αγγελος (ειναι ισως το πιο sos απο τα οποια πρεπει να διαβασετε και θα καταλαβετε γιατι) ✿ Τι ειδε το φεγγαρι (Ιερη μου σεληνη. Να ο κοσμος μας) ✿ Η τοσηδουλα (θα αφησω μια ♥ ) ✿ Η Βασιλισσα του Χιονιου (Η αγαπημενη μου ιστορια και αφιερωνω απειρες καρδιες, την λατρευω για προσωπικους συναισθηματικους λογους, ισως και ταυτηση με καποιον) ✿ Το χριστουγεννιάτικο έλατο (δεν εχει να κανει τοσο με χριστουγεννα, αλλα στα παθη του μικρου ελατου) ✿ Η μαγική ιστορία του χρόνου (μπορει να για τις Τέσσερις Εποχές, για τον Άνθρωπο ή...) Αυτα ειναι μονο καποια απο τα αγαπημενα μου... Και σιγουρα εχω ξεχασει πολλα, πααρα πολλα Αν κανετε τον κοπο να διαβασετε εστω αυτα που προτεινα εσεις θα βγειτε κερδισμενοι και νομιζω πως κατι θα αλλαξει μεσα σας. Και η συμβουλη: να παιρνετε τα μυνηματα που θελει να σας περασει ο συγγραγεας, το κλιμα και το βαθυτερο νοημα. Αλλωστε αυθαιρετα τα κατεταξαν στα παραμυθια "για παιδια".
Καθαρα προσωπικο. Δε μπορεις να κανεις τον αλλον να αισθανθει το ιδιο γιατι ακριβως ειναι μονο δικο σου! Το νιωθεις εσυ. Μονο στο δικο σου νου μπορουν να ζωντανεψουν οι εμπειριες και τα παθη σου.
Συγκινησαι, νιωθεις ενα κομπο, ενα βαρος μεσα σου για τα παιδικα σου χρονια, γι’ αυτα που θυμασαι τωρα, αυτα που εφυγαν και δε θα ξαναγυρισουν. Πως σκεφτοσουν τοτε? Πως εβλεπες τα ιδια πραγματα τοτε και πως σημερα? Σημερα, που ξανακρατησες στα χερια σου το παιδικο σου βιβλιο με παραμυθια, το ξετρυπωσες μεσα απο την παλια βιβλιοθηκη, σημερα που ειδες ξανα την ταινια αυτη, τα κινουμενα σχεδια, τοτε αγκαλια με την κολλητη σου σπιτι της, ενω τωρα μονος γυριζεις πισω, πισω στα τραγουδακια, τα τραγουδακια που φαινονται ανιαρα, παιδικα, στην παλια σου κουκλα, το παλιο σου παιχνιδι, σημερα που ξεφυλλισες το αλμπουμ φωτογραφιων και ειδες τα προσωπακια των συμμαθητων σου, τα βλεμματα των φιλων σου μερικους του εχασες για παντα, φυγαν και δε θα ξαναγυρισουν, ουτε εκεινοι, ουτε η στιγμες που περασες μαζι τους, η αθωοτητα σου, ουτε η ευτυχια, η ξενοιασια, ουτε τιποτα… ολα ανηκουν στο παρελθον πια που τωρα αναπολεις και ευχεσε να εισουν και τοτε τοσο ωριμος ωστε να διόρθωνες καποια πραγματα που στοιχισαν, συνηδειτοποιείς πως καποιες στιγμες ηταν τοσο σημαντικες, τοσο καθοριστικες για τη ζωη σου, ισως οι πιο ευτυχισμενες που θα μπορουσες να εχεις, οι πιο αληθινες, ομως ολα αυτα τα αναγνωριζεις τωρα πια, τωρα που ειναι αργα, πολυ αργα.
Κλαις, κλαις απο συγκηνηση, χαρα? Κλαις ισως απο λυπη? Γιατι ξερεις πως τιποτα δεν θα ειναι ιδιο πια, γιατι αισθανεσαι πως μεγαλωσες, πως αλλαξες, πώς εισουν και πώς εγινες, και εγινες χειροτερος, κλαιες επιδη θυμασαι οσα εζησες, αυτα που δεν εισαι αξιος να ζησεις τωρα ουτε θα ζησεις. Αλλιως, αλλιως τον εβλεπες τον κοσμο τοτε και αλλιως σημερα. Θυμασαι ομως. Και θυμασαι τα αγαπημενα σου προσωπα αντιστοιχα. Εκεινον που σου το χαρισε, εκινον που στο εμαθε, εκεινον που στο πριτεινε, εκεινον με τον οποιο μοιραστηκες μαζι του την στιγμη ή ο,τιδηποτε αλλο αναπολεις. Μπορει αυτο που βλεπεις τωρα να ειναι ανουσιο και ασημαντο, τα συναισθηματα που ομως ειναι τοσο εντονα και αληθινα, γιατι τα ειχες νιωσει στην καλυτερη περιοδο της ζωης σου, μεσα απο εκεινα τα ματια τα εβλεπες, και με εκεινα τα ματια τα βλεπεις και τωρα, γι’ αυτο και σε αγγιζουν. Η μουσικη αυτη, η φιγουρα, η ιστορια, τα προσωπα, σου φαινονται ακομα πιο γλυκα, ακομα πιο πολυτιμα…. ααα ναι… πολυτιμα. Τα πιο πολιτιμα απ’ολα ισως.
Γεμιζουν την ψυχη σου, τη γεμιζουν γιατι σκεφτεσαι εσενα, εσενα οταν εισουν αθωος και ευτιχισμενος, οταν εισουν ο πραγματικος σου εαυτος. Ξερω πως οταν μεγαλωσω κι αλλο θα νοσταλγω το σημερα. Οπως τωρα νοσταλγω το τοτε. Μια μεταφορα στο χρονο, και συγκεκριμενα στο παρλθον. Περνανε απο μπροστα σου οι στιγμες. Θυμασαι με λεπτομερια καθε λεξη που ειπες, καθε χτυπο που εκανε η καρδια σου, καθε συναισθημα…. τα ξαναζεις. Διαφορετικα ομως. Με δοση λυπης. Αλλος με δοση χαρας επειδη πεσαν στα χερια του απομειναρια της αγαπημενης ηλικιας δινοντάς του την ευκαιρια να θυμηθει. Εγω ομως με λυπη. Με λυπη για ολα αυτα που εξηγησα παραπανω. Και ειμαι συγηινημενη. Ολα αυτα τα νιωθω και τα ζω μονο εγω και μονη μου.
Και κλαιω, κλαιω. Να πω ευχαριστω κι εγω στη μοιρα που με εκανε να αναπολησω? Η μηπως να θυμωσω που με βυθιζει στην απελπισια και παλι. Κλαιω γιατι δεν ηθελα να τελειωσουν ετσι. Δεν ηθελα να τα θυμηθω. Δε με ρωτησε κανεις αν ηθελα να τελειωσουν. Κλαιω και τα θελα πισω! Τα θελω πισω ολα. Τα θελα πισω ολα γιατι ειναι δικα μου. Τα θελω πισω γιατι μου αξιζουν να τα ζησω ξανα και ξανα οσες φορες θελω! Γιατι ειναι δικα μου…
Πυροτεχνήματα…
Χρωματα στον σκοτεινο ουρανο… πουλια με πολυχρωμα φτερα στη νυχτα,
Χρωματα απο την παλετα του ζωγραφου στον μαυρο καμβα,
Χρωματα απο το φως των φαναραριων που αντανακλαται στο βαθυ σκουρο νερο,
Πολυχρωμοι μετεωρητες και αστερια που γεννιουνται, παιθαινουν και πεφτουνε στον ουρανο,
Φωτιες που πετουν οι ανθρωποι μες τη νυχτα, να νιωσουν ακομα περισσοτερο την ενταση, την συγκηνηση, το δεος και να θαυμασουν το μεγαλειο της στηγμης εκεινης. Τη μοναδικη, ξεχωριστη αυτη μερα, να αισθανθουν την σπουδαιοτητα της, οτι εχουν κανει κατι κι αυτοι για να τιμησουν ακομα περισσοτερο τη βραδια, πως εβαλαν στην συνειδηση των ανθρωπων το μηνημα, ο συλλογικος ενθουσιασμος που προκαλουν.
Μια λευκη γραμμη περνα ακριβως απο πανω μας… ανεβαινει…ανεβαινει και ανεβαινει ως που
σκαει ψηλα, στη νυχτα, ανοιγεται διαπλατα και πετα, πιτσιλα τα χρωματα της, αλλες φορες
το ασημενιο της φως και πεφτει σαν νυφαδες, πεφτει σαν βροχη, σαν συντιβανι
απο τον ουρανο… νομιζουμε πως ερχετε πανω μας, θα μας αγγιξει… μολις το αισθημα γινεται εντονοτερο εκεινο χανεται, φωνες ενθουσιασμου τριγυρω…
Η πολυχρωμη, λαμπρη ζωη εχει νικησει τον σκοτεινο θανατο.
Αυτο το μπαμ, που κανει τον ουρανο να αναταρασσεται, να ξυπναει, να τον γεμιζει, και εκεινον και το μυαλο των ανθρωπων, μετα η χρυσοσκονη τον πλημμυριζει…
Μολις χανεται το ενα… ερχετεαι το επομενο… και μετα κι αλλο, κι αλλο… μεχρι που φωτιζει ολη η νυχτα. Φωτιζει και απο τις πολυαριθμες φλωγες στα κερια που κραταει ο κοσμος, μια απεραντοσυνη, που χανεται το βλεμμα σου… απο τη μια η θαλασσα, στο δρομο το πληθος των κεριων, οι φλογες, ιεροτελεστεια, και στον ουρανο η πολυχρωμη βροχη… μετατρεπεται σε χρυσοσκονη και χανεται…. χανεται…. και εμεις προχωραμε…
Τι εκανα! Εγω το εκανα αυτο; Πως εγινε; Για πότε εγινε; Ναι ειχα φανταστει πολλες φορες αλλα ηθελα να μεινει εκει, στην φαντασια μου... τωρα μονο να τρομαξω μπορω. Δεν το ηθελα πραγματικα να γινουν ετσι τα πραγματα. Εσυ… ναι εσυ φταις… Εγω Πιστεψα πως δεν εισουν σαν τους αλλους, εγω σε εμπιστευτηκα... γιατι μου συμπεριφερθηκες ετσι; Εμενα; Ειδικα εσυ ξερεις τι εχω περασει… γιατι; Eισουν το στηριγμα μου, ειχα εσενα στον κοσμο και ενωθα πως εχει λογο η υπαρξη μου. Μαζι περνουσαμε τοσες ωρες, μοιραζοματαν τα παντα. μαλωναμε ναι, τα ξαναβρησκαμε ομως. Ηξερες πως εγω θα συγχωρουσα ο,τι και αν μου εκανες αλλα αυτο... αυτο σου ειχα πει πως δε το αντεχω. Δεν υπολογισες τιποτα, δε θυμιθηκες τιποτα απο αυτα που μοιρατηκαμε, διαγραφηκαν τελειως απο τη μνημη σου. Και σε προειδοποιησα. Εσυ με αγνοησες ομως… δεν ευθυνομαι εγω που βρισκεσαι σε αυτη την κατασταση τωρα. Να σε λυπηθω; εμενα πρεπει να λυπηθω. Να κλαψω για σενα; οχι…. ξερεις ποσες ωρες κλεισμενη στο δωματιο μου εκλαιγα εγω; Ο,τι επαθες σου αξιζε… ομως…. δε χρειαζοταν τετοια τιμωρια… συγνωμη! Συγχωρεσε με. Σε παρακαλω. Οπου κι αν εισαι. Μ’ακους? Συγνωμη. Δε το ηθελα. Τι θα κανω τωρα; Εγω καταστραφηκα τελικα οχι εσυ… εσυ… δεν αντεχω αλλο να σε βλεπω ετσι, και ολα αυτα εξαιτιας μου. Εγω παραφερθηκα, θωλομενη απο τις πραξεις σου, η ψηχη μου γεματη πονο…. ο πονος εγινε οργη… η οργη μισος… και το μισος μου εκδηλωθηκε πανω σου. Ναι εγω… κανεις δεν καταλαβαινει για ποτε δρα με τετοιο τροπο. Τι τον οδηγησε στο να το κανει αυτο… Απο τη μια στιγμη στην αλλη…. ετσι! Αρχισα εγω να φωναζω… να λεω λογια που εβγαιναν μεσα απο την καρδια μου που εβραζε απο μισος. Ηταν αληθειες που απoκαλυφθηκαν; Ηταν ψεματα πανω στα νευρα; Δε ξερω, δε μπορω να σκεφτω αυτη την στιγμη, ουτε εχουν σημασια…. το κακο εχει γινει… και δε διορθωνεται… μακαρι να μπορουσα να το διορθωσω. Τουλαχιστον αν ηξερα οτι με συγχωρεις... Δε θα ηρεμησω ποτε… οι ερυνιες θα με κηνηγανε, θα στοβιλιζουν μεσα στο κεφαλι μου με εκεινο το εκνευριστικο βουητο, στο μυαλο μου, και ειδικα το βραδυ, θα βεπω γυρο μου φαντασματα που θα εχουν ερθει να με τημωρησουν… απο ποιον να ζητησω βοηθεια? Απο το θεο να με λυπηθει γι’αυτο που μου εκανες; Η να ζητησω συγχωσεση γι’αυτο που εκανα τωρα εγω σε σενα; Και ο θεος αν με συγχωρεσει, οι γυρω μου οχι. Θα με τημωρησουν σκληρα το ξερω. Κι εσυ? Ποτέ δε θα μπορεσεις να πεις τιποτα για ολα αυτα… πως εγιναν τα πραγματα. Τρεμω… τρεμω ολοκληρη… εχω μουδιασει… το σωμα μου ασαλευτο, το μονο που κινηται η καρδια που χτυπα ασταματητα τοσο δυνατα που νομιζω θα βγει εξω απο το σωμα μου. Νιωθω τον αερα που με αγγιζει, τον παγωμενο υδρωτα που κυλα στο σωμα και στο προσωπο μου, τις ενοχες που με κατακληζουν… αναπολω τη ζωη σου ολη…. φανταζομαι τη δικη μου… πως ηταν… πως θα γινει…. πως θα συνεχισω… και το βλεμμα μου παντα καρφωμενο πανω σου… που ξαπλωνεις εκει, κι εσυ με το ιδιο βλεμμα. Σηκωνω τα χερια μου και μυριζω το αιμα σου. Τη θυμαμαι αυτη τη μυρωδια. Τωρα κρατω το μαχαιρι. Το αχαρο αυτο πραγμα το οποιο καρφωσα πανω σου. Πανω το αιμα σου. Το αιμα σου στα χερια μου. Το αιμα σου στο πατωμα. Το αιμα σου στο κορμι σου. Το αιμα σου στην καρδια μου. Ο πονος μας στον αερα. Μπορει εγω να σε σκωτωσα, εσυ ομως με ειχες σκοτωσει δεκαδες φορες πριν.
Αυτο το βιντεο το εφτιαξα για τη μικρη αδερφουλα μου Wednesday ♥ της γνωστης οικογενείας Addams Family♥, μιας και ειμαι κι εγω μελος της ως Elena Addams ;)
