Νοσταλγία

Νοσταλγια… παραξενο συναισθημα… δικο σου.


Καθαρα προσωπικο.
Δε μπορεις να κανεις τον αλλον να αισθανθει το ιδιο γιατι ακριβως ειναι μονο δικο σου!
Το νιωθεις εσυ.
Μονο στο δικο σου νου μπορουν να ζωντανεψουν οι εμπειριες και τα παθη σου.


Συγκινησαι, νιωθεις ενα κομπο, ενα βαρος μεσα σου για τα παιδικα σου χρονια, γι’ αυτα που θυμασαι τωρα, αυτα που εφυγαν και δε θα ξαναγυρισουν.
Πως σκεφτοσουν τοτε? Πως εβλεπες τα ιδια πραγματα τοτε και πως σημερα?
Σημερα, που ξανακρατησες στα χερια σου το παιδικο σου βιβλιο με παραμυθια, το ξετρυπωσες μεσα απο την παλια βιβλιοθηκη, σημερα που ειδες ξανα την ταινια αυτη,
τα κινουμενα σχεδια, τοτε αγκαλια με την κολλητη σου σπιτι της,
ενω τωρα μονος γυριζεις πισω, πισω στα τραγουδακια, τα τραγουδακια που φαινονται ανιαρα, παιδικα, στην παλια σου κουκλα, το παλιο σου παιχνιδι, σημερα που ξεφυλλισες το αλμπουμ φωτογραφιων και ειδες τα προσωπακια των συμμαθητων σου, τα βλεμματα των φιλων σου μερικους του εχασες για παντα, φυγαν και δε θα ξαναγυρισουν, ουτε εκεινοι, ουτε η στιγμες που περασες μαζι τους, η αθωοτητα σου, ουτε η ευτυχια, η ξενοιασια, ουτε τιποτα…
ολα ανηκουν στο παρελθον πια που τωρα αναπολεις και ευχεσε να εισουν και τοτε τοσο ωριμος ωστε να διόρθωνες καποια πραγματα που στοιχισαν, συνηδειτοποιείς πως καποιες στιγμες ηταν τοσο σημαντικες, τοσο καθοριστικες για τη ζωη σου, ισως οι πιο ευτυχισμενες που θα μπορουσες να εχεις, οι πιο αληθινες, ομως ολα αυτα τα αναγνωριζεις τωρα πια, τωρα που ειναι αργα, πολυ αργα.


Κλαις, κλαις απο συγκηνηση, χαρα?
Κλαις ισως απο λυπη? Γιατι ξερεις πως τιποτα δεν θα ειναι ιδιο πια, γιατι αισθανεσαι πως μεγαλωσες, πως αλλαξες, πώς εισουν και πώς εγινες, και εγινες χειροτερος, κλαιες επιδη θυμασαι οσα εζησες, αυτα που δεν εισαι αξιος να ζησεις τωρα ουτε θα ζησεις.
Αλλιως, αλλιως τον εβλεπες τον κοσμο τοτε και αλλιως σημερα.
Θυμασαι ομως.
Και θυμασαι τα αγαπημενα σου προσωπα αντιστοιχα. Εκεινον που σου το χαρισε, εκινον που στο εμαθε, εκεινον που στο πριτεινε, εκεινον με τον οποιο μοιραστηκες μαζι του την στιγμη ή ο,τιδηποτε αλλο αναπολεις.
Μπορει αυτο που βλεπεις τωρα να ειναι ανουσιο και ασημαντο, τα συναισθηματα που ομως ειναι τοσο εντονα και αληθινα, γιατι τα ειχες νιωσει στην καλυτερη περιοδο της ζωης σου, μεσα απο εκεινα τα ματια τα εβλεπες, και με εκεινα τα ματια τα βλεπεις και τωρα, γι’ αυτο και σε αγγιζουν. Η μουσικη αυτη, η φιγουρα, η ιστορια, τα προσωπα, σου φαινονται ακομα πιο γλυκα, ακομα πιο πολυτιμα…. ααα ναι… πολυτιμα.
Τα πιο πολιτιμα απ’ολα ισως.


Γεμιζουν την ψυχη σου, τη γεμιζουν γιατι σκεφτεσαι εσενα, εσενα οταν εισουν αθωος και ευτιχισμενος, οταν εισουν ο πραγματικος σου εαυτος. Ξερω πως οταν μεγαλωσω κι αλλο θα νοσταλγω το σημερα. Οπως τωρα νοσταλγω το τοτε. Μια μεταφορα στο χρονο, και συγκεκριμενα στο παρλθον. Περνανε απο μπροστα σου οι στιγμες. Θυμασαι με λεπτομερια καθε λεξη που ειπες, καθε χτυπο που εκανε η καρδια σου, καθε συναισθημα…. τα ξαναζεις.
Διαφορετικα ομως. Με δοση λυπης. Αλλος με δοση χαρας επειδη πεσαν στα χερια του απομειναρια της αγαπημενης ηλικιας δινοντάς του την ευκαιρια να θυμηθει. Εγω ομως με λυπη. Με λυπη για ολα αυτα που εξηγησα παραπανω. Και ειμαι συγηινημενη. Ολα αυτα τα νιωθω και τα ζω μονο εγω και μονη μου.


Και κλαιω, κλαιω.
Να πω ευχαριστω κι εγω στη μοιρα που με εκανε να αναπολησω?
Η μηπως να θυμωσω που με βυθιζει στην απελπισια και παλι. Κλαιω γιατι δεν ηθελα να τελειωσουν ετσι.
Δεν ηθελα να τα θυμηθω.
Δε με ρωτησε κανεις αν ηθελα να τελειωσουν.
Κλαιω και τα θελα πισω!
Τα θελω πισω ολα.
Τα θελα πισω ολα γιατι ειναι δικα μου.
Τα θελω πισω γιατι μου αξιζουν να τα ζησω ξανα και ξανα οσες φορες θελω!
Γιατι ειναι δικα μου…