Αλλα βέπετε πως δεν ειμαι καλα. Ειμαι αρρωστη. Πολυ αρρρωστη. Μην με χτυπατε λοιπον με τα ιδια πραγματα που ξερετε πως απεχθανομαι ξανα και ξανα. Τα νευρα μου δεν ειναι καθολου καλα. Ποτέ δεν ηταν. Μα πότε ηταν αλλωστε? Απο τοτε που γεννηθηκα, απο βρεφος ακομα οι πεδοψυχολογοι το ειχαν ηδη καταλαβει. "Πολλα νευρα, παρα πολλα νευρα για μωρο" λεγαν... "και ιδιοτροπος χαρακτηρας, αντιδραστικη".
Ναι ετσι ειμαι. Το ξερω και δεν θελω να αλλαξω τον εαυτο μου οπως και να ναι. Τον σεβομαι και τον αποδεχομαι σαν κατι το ιερο, με ολα του τα ελλατωματα και ιδιοτροπιες. Ετσι πρεπει. Οχι βεβαια να γινομαστε εγωπαθης και εγωκεντρικοι... αλλα απο το να καταντουμε φερεφωνα των αλλων... νομιζω πως ειναι καλυτερα.
Δε μετανιωνω λοιπον για τιποτα. Εσυ επρεπε εφοσον με ξερεις, με ξερεις τοσο καλα, να συγκρατησεις ολη σου την οργη, ολον σου τον θυμο, την κακκια προς το προσωπο μου. Δεν ειπα ποτε πως ειναι ευκολο. Αλλα στην περιπτωση μου ετσι πρεπει να γινει.
Δε θελω να μιλησω, δε μπορω, δεν ειμαι ανεστητη, δε μιλαω γιατι δε μπορω να μιλησω. Μην φωναζεις τοσο δυνατα. Η φωνη σου τρυπα τα αφτια μου και ποναω ακομα περισσοτερο. Οχι, δεν μου εχουν ραψει το στομα με καμια κλωστη ουτε μου το εχουν κλεισει με κανενα ζελοτεϊπ.
Ξερεις, ξερετε, ειναι καποια πραγματα που τοσο καιρο μαζι μου θα μπορουσατε ανετα να τα νιωσετε αλλα... οι τρυπες του μυαλου σας ειναι κλειστες απο παντου και δεν μπορειτε να δειτε.
Το εμποδιο που εμφανιζεται εμποδιζοντας την πραγματοποιηση καποιας ενεργειας δεν ειναι απαραιτητα σωματικο. Hello που λενε και τα κοριτσακια. Καμια φορα ειναι και ψυχολογικο. Το γεγονος οτι δεν ανοιγω στομα μου δεν οφειλεται σε καμια κολλα στα χειλη μου, αλλα στο οτι νιωθω χαλια νιωθω απαισια και ποναωω, οποτε μου ειναι δυσκολο να μιλησω.
Η δικη σου ανεστησια ομως, η οργη σου και το πως μου χτυπας συνεχια το οτι ειμαι αχαρηστη σπαει τη βουβη μου σταση. Δεν απαντω στην ερωτηση σου μονο βγαζω μια κραβγη, απο τις δικες μου συνηθισμενες δυνατες τσιριδες αγανακτησης.
Και σαν να μην με γνωριζεις ολα αυτα τα χρονια, με την ιδαια πως ειμαι καποιο αλλο ατομο αρχιζεις την κριτικη και τα σχολια, χωρις να παρεις στην αντιλιψη σου πως εχεις να κανεις με μενα, με τις δικες μου ιδιοτροπιες.
Καλα, αλλωστε φτανει που εγω ξερω εμενα. Δεν ανυσηχω ουτε πηρα στα σοβαρα τιποτα απ'οσα ειπατε. Η μαλλον... τα πηρα, απλα εγω επειδη ζω μεσα στον δικο μου πορσελανινο κοσμο κλεινω το μυαλο μου οπως κανετε εσεις σε αλλα πραγματα και δεν ακουω τιποτα. Ξερω πως τιποτα απο αυτα δεν ειναι αληθεια, δεν ισχυει για μενα.
Μονο συγκρατω τις λεξεις και τα λογια, ωστε μετα να τα θυμαμαι και να στα θυμιζω, να στα πεταω για να νιωθεις ασχημα. Οχι δεν το αξιζεις. Ουτε εγω το αξιζω ομως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου