Πυροτεχνήματα… Χρωματα στον σκοτεινο ουρανο… πουλια με πολυχρωμα φτερα στη νυχτα,
Χρωματα απο την παλετα του ζωγραφου στον μαυρο καμβα,
Χρωματα απο το φως των φαναραριων που αντανακλαται στο βαθυ σκουρο νερο,
Πολυχρωμοι μετεωρητες και αστερια που γεννιουνται, παιθαινουν και πεφτουνε στον ουρανο,
Φωτιες που πετουν οι ανθρωποι μες τη νυχτα, να νιωσουν ακομα περισσοτερο την ενταση, την συγκηνηση, το δεος και να θαυμασουν το μεγαλειο της στηγμης εκεινης. Τη μοναδικη, ξεχωριστη αυτη μερα, να αισθανθουν την σπουδαιοτητα της, οτι εχουν κανει κατι κι αυτοι για να τιμησουν ακομα περισσοτερο τη βραδια, πως εβαλαν στην συνειδηση των ανθρωπων το μηνημα, ο συλλογικος ενθουσιασμος που προκαλουν.
Μια λευκη γραμμη περνα ακριβως απο πανω μας… ανεβαινει…ανεβαινει και ανεβαινει ως που
σκαει ψηλα, στη νυχτα, ανοιγεται διαπλατα και πετα, πιτσιλα τα χρωματα της, αλλες φορες
το ασημενιο της φως και πεφτει σαν νυφαδες, πεφτει σαν βροχη, σαν συντιβανι
απο τον ουρανο… νομιζουμε πως ερχετε πανω μας, θα μας αγγιξει… μολις το αισθημα γινεται εντονοτερο εκεινο χανεται, φωνες ενθουσιασμου τριγυρω…
Η πολυχρωμη, λαμπρη ζωη εχει νικησει τον σκοτεινο θανατο.
Αυτο το μπαμ, που κανει τον ουρανο να αναταρασσεται, να ξυπναει, να τον γεμιζει, και εκεινον και το μυαλο των ανθρωπων, μετα η χρυσοσκονη τον πλημμυριζει…
Μολις χανεται το ενα… ερχετεαι το επομενο… και μετα κι αλλο, κι αλλο… μεχρι που φωτιζει ολη η νυχτα. Φωτιζει και απο τις πολυαριθμες φλωγες στα κερια που κραταει ο κοσμος, μια απεραντοσυνη, που χανεται το βλεμμα σου… απο τη μια η θαλασσα, στο δρομο το πληθος των κεριων, οι φλογες, ιεροτελεστεια, και στον ουρανο η πολυχρωμη βροχη… μετατρεπεται σε χρυσοσκονη και χανεται…. χανεται…. και εμεις προχωραμε…
Χριστός Ανέστη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου