Τι εκανα! Εγω το εκανα αυτο; Πως εγινε;
Για πότε εγινε;
Ναι ειχα φανταστει πολλες φορες αλλα ηθελα να μεινει εκει, στην φαντασια μου... τωρα μονο να τρομαξω μπορω.
Δεν το ηθελα πραγματικα να γινουν ετσι τα πραγματα. Εσυ… ναι εσυ φταις… Εγω Πιστεψα πως δεν εισουν σαν τους αλλους, εγω σε εμπιστευτηκα... γιατι μου συμπεριφερθηκες ετσι; Εμενα; Ειδικα εσυ ξερεις τι εχω περασει… γιατι;
Eισουν το στηριγμα μου, ειχα εσενα στον κοσμο και ενωθα πως εχει λογο η υπαρξη μου. Μαζι περνουσαμε τοσες ωρες, μοιραζοματαν τα παντα. μαλωναμε ναι, τα ξαναβρησκαμε ομως. Ηξερες πως εγω θα συγχωρουσα ο,τι και αν μου εκανες αλλα αυτο... αυτο σου ειχα πει πως δε το αντεχω.
Δεν υπολογισες τιποτα, δε θυμιθηκες τιποτα απο αυτα που μοιρατηκαμε, διαγραφηκαν τελειως απο τη μνημη σου. Και σε προειδοποιησα. Εσυ με αγνοησες ομως… δεν ευθυνομαι εγω που βρισκεσαι σε αυτη την κατασταση τωρα. Να σε λυπηθω; εμενα πρεπει να λυπηθω. Να κλαψω για σενα; οχι…. ξερεις ποσες ωρες κλεισμενη στο δωματιο μου εκλαιγα εγω;
Ο,τι επαθες σου αξιζε… ομως….
δε χρειαζοταν τετοια τιμωρια… συγνωμη! Συγχωρεσε με. Σε παρακαλω. Οπου κι αν εισαι. Μ’ακους? Συγνωμη. Δε το ηθελα.
Τι θα κανω τωρα; Εγω καταστραφηκα τελικα οχι εσυ… εσυ… δεν αντεχω αλλο να σε βλεπω ετσι, και ολα αυτα εξαιτιας μου.
Εγω παραφερθηκα, θωλομενη απο τις πραξεις σου, η ψηχη μου γεματη πονο…. ο πονος εγινε οργη… η οργη μισος… και το μισος μου εκδηλωθηκε πανω σου.
Ναι εγω… κανεις δεν καταλαβαινει για ποτε δρα με τετοιο τροπο. Τι τον οδηγησε στο να το κανει αυτο… Απο τη μια στιγμη στην αλλη…. ετσι!
Αρχισα εγω να φωναζω… να λεω λογια που εβγαιναν μεσα απο την καρδια μου που εβραζε απο μισος. Ηταν αληθειες που απoκαλυφθηκαν; Ηταν ψεματα πανω στα νευρα; Δε ξερω, δε μπορω να σκεφτω αυτη την στιγμη, ουτε εχουν σημασια…. το κακο εχει γινει… και δε διορθωνεται… μακαρι να μπορουσα να το διορθωσω. Τουλαχιστον αν ηξερα οτι με συγχωρεις...
Δε θα ηρεμησω ποτε… οι ερυνιες θα με κηνηγανε, θα στοβιλιζουν μεσα στο κεφαλι μου με εκεινο το εκνευριστικο βουητο, στο μυαλο μου, και ειδικα το βραδυ, θα βεπω γυρο μου φαντασματα που θα εχουν ερθει να με τημωρησουν… απο ποιον να ζητησω βοηθεια? Απο το θεο να με λυπηθει γι’αυτο που μου εκανες; Η να ζητησω συγχωσεση γι’αυτο που εκανα τωρα εγω σε σενα;
Και ο θεος αν με συγχωρεσει, οι γυρω μου οχι. Θα με τημωρησουν σκληρα το ξερω. Κι εσυ? Ποτέ δε θα μπορεσεις να πεις τιποτα για ολα αυτα… πως εγιναν τα πραγματα.
Τρεμω… τρεμω ολοκληρη… εχω μουδιασει… το σωμα μου ασαλευτο, το μονο που κινηται η καρδια που χτυπα ασταματητα τοσο δυνατα που νομιζω θα βγει εξω απο το σωμα μου. Νιωθω τον αερα που με αγγιζει, τον παγωμενο υδρωτα που κυλα στο σωμα και στο προσωπο μου, τις ενοχες που με κατακληζουν… αναπολω τη ζωη σου ολη…. φανταζομαι τη δικη μου… πως ηταν… πως θα γινει…. πως θα συνεχισω… και το βλεμμα μου παντα καρφωμενο πανω σου… που ξαπλωνεις εκει, κι εσυ με το ιδιο βλεμμα.
Σηκωνω τα χερια μου και μυριζω το αιμα σου. Τη θυμαμαι αυτη τη μυρωδια. Τωρα κρατω το μαχαιρι. Το αχαρο αυτο πραγμα το οποιο καρφωσα πανω σου. Πανω το αιμα σου. Το αιμα σου στα χερια μου. Το αιμα σου στο πατωμα. Το αιμα σου στο κορμι σου. Το αιμα σου στην καρδια μου.
Ο πονος μας στον αερα.
Μπορει εγω να σε σκωτωσα, εσυ ομως με ειχες σκοτωσει δεκαδες φορες πριν.
Για πότε εγινε;
Ναι ειχα φανταστει πολλες φορες αλλα ηθελα να μεινει εκει, στην φαντασια μου... τωρα μονο να τρομαξω μπορω.
Δεν το ηθελα πραγματικα να γινουν ετσι τα πραγματα. Εσυ… ναι εσυ φταις… Εγω Πιστεψα πως δεν εισουν σαν τους αλλους, εγω σε εμπιστευτηκα... γιατι μου συμπεριφερθηκες ετσι; Εμενα; Ειδικα εσυ ξερεις τι εχω περασει… γιατι;
Eισουν το στηριγμα μου, ειχα εσενα στον κοσμο και ενωθα πως εχει λογο η υπαρξη μου. Μαζι περνουσαμε τοσες ωρες, μοιραζοματαν τα παντα. μαλωναμε ναι, τα ξαναβρησκαμε ομως. Ηξερες πως εγω θα συγχωρουσα ο,τι και αν μου εκανες αλλα αυτο... αυτο σου ειχα πει πως δε το αντεχω.
Δεν υπολογισες τιποτα, δε θυμιθηκες τιποτα απο αυτα που μοιρατηκαμε, διαγραφηκαν τελειως απο τη μνημη σου. Και σε προειδοποιησα. Εσυ με αγνοησες ομως… δεν ευθυνομαι εγω που βρισκεσαι σε αυτη την κατασταση τωρα. Να σε λυπηθω; εμενα πρεπει να λυπηθω. Να κλαψω για σενα; οχι…. ξερεις ποσες ωρες κλεισμενη στο δωματιο μου εκλαιγα εγω;
Ο,τι επαθες σου αξιζε… ομως….
δε χρειαζοταν τετοια τιμωρια… συγνωμη! Συγχωρεσε με. Σε παρακαλω. Οπου κι αν εισαι. Μ’ακους? Συγνωμη. Δε το ηθελα.
Τι θα κανω τωρα; Εγω καταστραφηκα τελικα οχι εσυ… εσυ… δεν αντεχω αλλο να σε βλεπω ετσι, και ολα αυτα εξαιτιας μου.
Εγω παραφερθηκα, θωλομενη απο τις πραξεις σου, η ψηχη μου γεματη πονο…. ο πονος εγινε οργη… η οργη μισος… και το μισος μου εκδηλωθηκε πανω σου.
Ναι εγω… κανεις δεν καταλαβαινει για ποτε δρα με τετοιο τροπο. Τι τον οδηγησε στο να το κανει αυτο… Απο τη μια στιγμη στην αλλη…. ετσι!
Αρχισα εγω να φωναζω… να λεω λογια που εβγαιναν μεσα απο την καρδια μου που εβραζε απο μισος. Ηταν αληθειες που απoκαλυφθηκαν; Ηταν ψεματα πανω στα νευρα; Δε ξερω, δε μπορω να σκεφτω αυτη την στιγμη, ουτε εχουν σημασια…. το κακο εχει γινει… και δε διορθωνεται… μακαρι να μπορουσα να το διορθωσω. Τουλαχιστον αν ηξερα οτι με συγχωρεις...
Δε θα ηρεμησω ποτε… οι ερυνιες θα με κηνηγανε, θα στοβιλιζουν μεσα στο κεφαλι μου με εκεινο το εκνευριστικο βουητο, στο μυαλο μου, και ειδικα το βραδυ, θα βεπω γυρο μου φαντασματα που θα εχουν ερθει να με τημωρησουν… απο ποιον να ζητησω βοηθεια? Απο το θεο να με λυπηθει γι’αυτο που μου εκανες; Η να ζητησω συγχωσεση γι’αυτο που εκανα τωρα εγω σε σενα;
Και ο θεος αν με συγχωρεσει, οι γυρω μου οχι. Θα με τημωρησουν σκληρα το ξερω. Κι εσυ? Ποτέ δε θα μπορεσεις να πεις τιποτα για ολα αυτα… πως εγιναν τα πραγματα.
Τρεμω… τρεμω ολοκληρη… εχω μουδιασει… το σωμα μου ασαλευτο, το μονο που κινηται η καρδια που χτυπα ασταματητα τοσο δυνατα που νομιζω θα βγει εξω απο το σωμα μου. Νιωθω τον αερα που με αγγιζει, τον παγωμενο υδρωτα που κυλα στο σωμα και στο προσωπο μου, τις ενοχες που με κατακληζουν… αναπολω τη ζωη σου ολη…. φανταζομαι τη δικη μου… πως ηταν… πως θα γινει…. πως θα συνεχισω… και το βλεμμα μου παντα καρφωμενο πανω σου… που ξαπλωνεις εκει, κι εσυ με το ιδιο βλεμμα.
Σηκωνω τα χερια μου και μυριζω το αιμα σου. Τη θυμαμαι αυτη τη μυρωδια. Τωρα κρατω το μαχαιρι. Το αχαρο αυτο πραγμα το οποιο καρφωσα πανω σου. Πανω το αιμα σου. Το αιμα σου στα χερια μου. Το αιμα σου στο πατωμα. Το αιμα σου στο κορμι σου. Το αιμα σου στην καρδια μου.
Ο πονος μας στον αερα.
Μπορει εγω να σε σκωτωσα, εσυ ομως με ειχες σκοτωσει δεκαδες φορες πριν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου