Destroy Humanity

Βαθιά ντροπη νιωθω για τον λαο μου,

Βαθιά ενοχη νιωθω για τη φυλή μου,
Βαθιά αηδία νιωθω για το είδος μου, το ανθρώπινο είδος.
Μακαρι ο κοσμος ενας βόλος να 'τανε στο χερι μου,
και να το βουτουσα μεσα σε μια λεκανη με φαρμακι.
Να νεκρωθουν τα παντα, να πνιγουν,
μα να υποφερουν, να τυραννηθουν βαρια πριν βρουν τον θανατο.
Αίμα να τρεξει απο το στομα,
αίμα να κυλησουνε τα δακρυα στα ματια,
αίμα να σταξει απ' τις καρδιες του κοσμου.
Καθε ψυχη ενας δαιμονας,
Καμια ψυχη αγνη,
Καμια ψυχη λαμπρη, αληθινη.
Ενας λακος με σκουλικια, να καταπινει το ενα τ'αλλο με μανια.

Γυναικες και Αντρες
μεσα στο βαλτο κλυμπουν, νομιζουνε πως ειναι θαλασσα,
αγκαθια κοβουνε, νομιζουνε πως ειναι ανθη,
τις πληγες ανοιγουνε, νομιζουνε πως τις θεραπευουνε,
για τον Χαρο στολιζονται, νομιζουν πως φορουνε νυφικο,
τα παιδια τους καταπινουνε, νομιζουνε πως τ'αγαπουν,
σκλαβοι ειναι, νομιζουνε πως ειναι ελευθεροι,
τον Σατανα προσκυνουνε, νομιζουνε πως ειναι χριστιανοι.

Βαθυ μισος νιωθω για τους ανθρωπους.
Ζηλευω τα πουλια. Ποσο ανωτερα!
Να μπορουσα να βαζα στην πλαση ολοκληρη, φωτια,
να δω τους πονεμενους ανθρωπους να ζητουνε ελεος, μα να μη το βρισκουν.
Κι ας καω κι εγω μαζι.

I need space

Ασφυκτιώ,
οι τοιχοι γυρω μου συγκλινουν,
θα με λιωσουνε, θα με σκοτωσουν.
Θα με πλακωσει το ταβανι.
Πνιγομαι. Δεν υπαρχει οξυγονο.
Βγαινω εξω, να παρω αερα, ν'αναπνευσω.
Χειροτερα. Εδω εισπνευω δηλητηριο.
Αναζητω τον ουρανο... μα δεν τον βρισκω.
Ξερω πως τα πουλια πετουν, αλλα εγω τα βλεπω ολα σε κλουβια.
Δε μπορω να μυρισω το γαλαζιο, δεν μπορω να αισθανθω τον ηλιο.
Θελω να ανοιξω τα χερια μου, να αγκαλιασω τ'ονειρο...
Μα δεν το βλεπετε? Δεν υπαρχει χωρος!
Δε χωραει πουθενα το ομορφο, δεν χωραει πουθενα η ευγενεια.
Ο πονος ειναι ευγενια, ο πονος ειναι ευαισθησια, ο πονος ειναι ανθρωπιά.
Μα δεν ποναει κανεις?
Δεν υπαρχει χωρος για μια ηλιαχτιδα, δεν υπαρχει χωρος για τη ζωη, για το χαμογελο.
Δεν εχει θεση να κατσει η τιμιοτητα, ο σεβασμος, η καταννόηση.
Δεν υπαρχουνε λουλουδια για να παρει η αγκαλια, το χαδι, ο ερωτας
(το πολυ πολυ να δωσουμε γι'αυτους κανενα γαιδουραγκαθο, αν δε τα έχουμε μαδήσει κι αυτα)
Τόσοι πολλοι οι ηχοι... δεν αντεχουν ν'ακουστουν φωνες αγνες, φωνες τρυφερες, φωνες ρομαντικες, φωνες αγαπης.
Οι πολιτειες κατοικούνται απο τερατα. Δεν υπαρχουν ανθρωποι για ν'αγαπησω.
Τα συμφερονται κατέκλυσαν εμας... δε χωραει η φιλια, η εμπιστοσυνη.
Δε χωράω.
Δεν εχω μερος να βαλω τις ελπιδες μου, δεν εχω μερος για να χτισω τ'ονειρο μου, δεν εχω μερος για να κανω ενα βημα μπροστα, να ανεβω ενα σκαλοπατι.
Οι λιμνες ολες ειναι γεματες, δεν χωρανε τα δικα μου δακρυα, θα πλημμυρίσουν.
Δεν εχει μερος να στιβαξω τους καημους μου.
Δν υπαρχει χωρος για την αληθεια.
Δεν υπαρχει καποιος να με δεχθει χωρις μασκα, με καθαρο το προσωπο.
Δεν υπαρχει χωρος για το θαρρος, υπαρχει χωρος για τον φοβο.
Δεν υπαρχει χωρος για τον χωρο,
Δεν υπαρχει χωρος ακομα και για την ελευθερια.
Δεν υπαρχει εδαφος να περπατησω, δεν υπαρχει ουρανος για να πεταξω, θαλασσα να κολυμπησω.

Τα προβλήματα που φοβάμαι

Ολα τα μου προβληματα μαζευονται μπροστα μου,
το ενα πανω στο αλλο, συσσορευονται σε εναν λοφο, δυσκολο να να τον ανεβω... φοβαμαι να τον ανεβω.
Ολα μου τα προβληματα ερχονται ξανα στα ματια μου, θολωνει το βλεμμα μου, δυσκολο να δω... φοβαμαι να δω.
Ολα μου τα προβληματα ερχονται εμπρος μου, σχιματιζουν ενα θεορατο τειχος, δυσκολο να το ριξω... φοβαμαι να το καταστρεψω.
Μα... δε πρεπει να τ'αφησω. Θα πεσει πανω μου.
Τρεφεται με τον φοβο μου, ξεδιψα με την δειλία μου, δυναμωνει με την αδυναμια μου.
Προσπαθειες, αγωνες, ματαια...
Ο υδροτας μου χαμενος,
Ο πονος μου δεν νιωθεται,
Τα δακρυα μου δεν αξιζουν,
Οι καρποι της προσπαθειας μου ειναι σαπιοι, πρωτου να ωριμασουν.
Στα ματια του κοσμου φανταζω αδεια.
Μα... προσπαθω.

Το σχεδιο μου πια οργανωμενο, λεω πως δεν φοβαμαι. Ειμαι εδω. Ειμαι ετοιμη.
Το θηριο πλησιαζει κι εγω το κοιτω... Παγωνω.
Το νου μου ακινητο.
Το σωμα μου ακινητο.
Τιποτα δεν μπορω να θυμηθω. Ομως το βλεπω και δισταζω. Φοβαμαι και παραιτουμαι, εγκαταλειπω.
Χωρις καν να προσπαθησω,
Χωρις καν να το κοιταξω στα ματια
Μοναχα κοιταζω τη σκια του... και τρεχω.
Περναει ο καιρος, γυριζω πισω.
Ποιο ηταν το θεριο που μπηκε εμποδιο στη ζωη μου?
Ποιο ηταν το θεριο που με κατεστρεψε?
Μα... η τρομερη σκια που μ'εκανε να φυγω, ηταν ενος μικρου, μικρου ποντικιου.
Μπορουσα να το αντιμετωπισω
Μπορουσα να το καταστρεψω.
Δεν μπορουσα να ξεπερασω τον φοβο μου.
Δεν μπορουσα να δω τι κρυβεται πισω απ' τη σκια.

Δεν μπορουσα να δω το ειναι. Με νικησε. Με το φαινεσθαι.

Με πνιγουνε τα λαθη του παρελθοντος.
Βρισκω τον τροπο οταν ειναι πια αργα.
Μαθαινω πως να κλεινω τις τρυπες αφου πεφτω πρωτα μεσα. Και δεν θα ξαναβγω.
Ακολουθουν αλλες. Καινουριες.
Νεα ερχονται ξανα τα εμποδια, Νεα ερχονται ξανα τα λαθη μου.
Και παλι θα τα καταλαβω αργοτερα, χωρις να μπορω να τα διορθωσω.

Η ζωη μου πεφτει.
Γιατι απο τωρα? Ειναι νωρις ακομα... δεν ειναι?
Η μητερα μου με φιλα κι εγω τη δηλητηριαζω. Δε το θελω, μα θα την σκοτωσω.
Και δε θα μπορω να την θεραπευσω.
Με το μαχαιρι μου, με θανατωνω... καταλαθως.
Με το μαχαιρι μου, θανατωνω τους αλλους. Δε φταινε. Καταλαθως.
Εγω δεν μπορω να κλεισω σε καγκελα το μυαλο μου.

Τα προβληματα μου, τα βασανα μου, καημοί μου...
Αχ! Μακαρι να μην γινονταν και βασανα των αλλων!
Μακαρι στη θυλιά που δημιουργω μονη μου να κρεμαστω μοναχα εγω.
Κουραστηκα. Κουραστηκα να μαχομαι για να προσφερω φαρμακι σ'εμενα, στους δικους μου.

Δεν ειναι ολα τα δεινα δικα μου.
Ισως να ναι του κρατους και της κοινωνιας.
Ισως να ναι του τοπου και του χρονου.
Μα φορτωθηκαν σ'εμενα. Τετοιο βαρος πως να το σηκωσω?
Ετσι δειλιαζω και τρεχω...
ωσπου να βρω το φως,
βλεπω την ηλιαχτιδα και σπευδω προς αυτην, να βρω τον ηλιο.
Και τρεχω, κοιτω τον ηλιο που λαμπει μακρια για μενα. Τον κοιτω και τρεχω να τον φτασω, να τον αγγιξω, θα τρεχω για παντα μα παντα στη γη θα μενω.

Κοιτω τη ζωη μου που περνα απο μακρια, παθητικα, μοιρολατρικα.
Δεν ειναι δικη μου ζωη, αλλα μιας ξενης. Η ζωη μου ειναι καπου αλλου... τη ζω μες το μυαλο μου, διαφορετικα. Εκει ζω και οχι εδω.

Παρετουμαι και φευγω χωρις δυναμεις. Δεν αξιζει να παλεψω εδω.

Σε λιγο καιρο απο τωρα θα φανουν τα αποτελεσματα των πραξεων μου, θα κριθω.
Θα ακουστουν βροντες φωνες, θα πεσουνε πολλα δακρυα, θα ραγισει μιά καρδια. Αντι να το αποτρεψω, απλα καθομαι... και βλεπω τη ζωη μου σαν μια ταινια. Απλα περιμενω τι θα γινει μετα. Και δεχομαι τις συνεπιες. Θελω να τελειωσει αυτη η ταινια γρηγορα... θελω
να κλεισω την τηλεοραση και... να φυγω.

Πέρα... Πέρα μακριά, κι ακόμα παραπέρα

Μικρη μου μίλαγαν για χωρες μακρινες.
Το μακρια χωρουσε μοναχα μες το μυαλο μου.
Δεν υπηρχε.
Επαιρνα στα χερια μου την υδρογειο και κρατουσα ολο τον κοσμο. Δεν ηταν μεγαλυτερος απο την αγκαλια μου.
Μικρη μου μίλαγαν για την Αίγυπτο, την Ινδία, την Κίνα... μακρια!
Μα... εγω ειμουν η Κυρία του κοσμου. Με μια κινηση του δαχτυλου μου χάιδευα την Ευρωπη.

Πώς μιλουσαν λοιπον για μακρια?
Μου ελεγαν πως μακρια ειναι οι οι απεραντοι ωκεανοί, τα σκοτεινα δαση, ο Αμαζονιος, οι Ινκας.
Μα... εγω σαν γυρνουσα τη σφαιρα, δεν απείχαν περισσοτερο απ' την παλαμη του χεριου μου.
Πώς μιλουσαν λοιπον για μακρια?
Δεν υπηρχε.
Μικρή μου μίλαγαν για τον Θεο, που βρίσκονταν μακρια... περα απο την γη... περα απο τους ουρανους.
Μα... εγω ειχα τον Θεο μες την καρδια μου. Οσο μικρη κι αν είμουν, γινονταν κι Εκεινος μικρος για μενα... και χωρουσε. Κατοικουσε εκει, τοσο κοντα μου... μεσα μου.

Πώς μιλουσαν λοιπον για μακρια?
Μου μίλαγαν για τ'αστερια, μου λεγανε πως ηταν μακρια.
Μα... μες' την αγκαλια τους ειχαν το πιο λαμπρο αστερι. Εκεινοι με αποκαλουσαν ετσι.
Το μακρια... Δεν υπηρχε.

Οι μεγαλοι ομως, τα ηξεραν ολα! Ειχαν ζησει λεγανε μια ολοκληρη ζωη. Ειχαν γνωσεις, εμπειριες.
Μα... εγω παιδι, σαν γεννηθηκα ηρθα απο καπου. Απο μια αλλη ζωη, που εσεις δεν ζησατε, χωρις γνωσεις κι εμπειριες, ειμουν ομως κατι αγνο και καθαρο. Μονο εγω εβλεπα τα πραγματα οπως στ'αληθεια ηταν. Πριν θολωσει το μυαλο μου απο τις γνωσεις, πριν γεμισει με εμπειριες, τότε μπορουσε ν'ανασανει, μπορουσε να χωρεσει να δεχτει το απλο, το αληθινο.
Γιατι η ζωη απ' όπου ηρθα, ηταν θεϊκή, αγία και λευκη. Ειμουν ακομα αγγελος γιατι ειμουνα παιδι, δεν ειχα γινει ανθρωπος.
Αλλα, εσεις εισασταν μακρια...
Εισασταν πολυ, πολυ μακρια ακομη κι απ'το ιδιο το μακρυτερα. Μπορει να κανατε το γυρω ολοκληρου του κοσμου, να φτασατε ως το διαστημα, ποτε δε θα φτασατε ομως τη ζωη μου, τη δικη σας ζωη, που ξεχασατε.
Μπορειτε να μιλατε για χαμενους τοπους και πολιτισμους, μα δε μπορειτε να μιλήσετε για τη ζωη που ξεχασατε... για τη ζωη που χασατε...
για τη ζωη απ'οπου ηρθα. Για την πραγματικη ζωη. Γιατι αυτη ειναι ψευτικη.
Πως λεγεται ζωη, αφου δε ζει, γιατι πεθαινει!
Εκει ειμουν αθανατη.
Εκει ηταν το παιδι. Το εκει ειναι μακρια. Εγω ειμαι μακρια του. Δε το φτανω.
Το μακρια υπαρχει. Εκει ειναι το μυαλο μου... ταξιδευει μακρια για να πιασει το τοτε εκει. Μα δε το φτανει.
Ετσι δε ζω το τωρα... χανω το παρον προσπαθωντας ναπιασω το τοτε, μα το τοτε ειναι απιαστο γιατι ειναι το ιδιο το μακρια. 
Δε γυριζω πισω. Το ξερω. Το ξερω και συνεχιζω.... και χανω τη ζωη μου, την ψευτικη ζωη μου, αλλα τη χανω, για να κλαψω την περασμενη, αγαπημενη, αληθινη μου.

New Year

Μπηκε και η νεα χρονια φετος. 2012. Τι να πω... Δεν εχω κατι να πω. Ποτε δεν είχε ξαναμπει ετσι ο χρονος. Τιποτα δεν ειναι οπως παλια. Ουτε χριστουγεννιατικο δεντρο, ουτε στολισμος στο σπιτι, ουτε καλεσμενοι, συγγενεις, φιλοι, τηλεφωνα. Ενα βαρύ Χρονια Πολλα ειπαμε κι αυτο με μιση καρδια. Ακομη και το φλουρι δεν το ετυχε κανεις απο μας, αλλα ενας σπαστικος τυπος που ελειπε (εμεις του κοψαμε ομως κομματι μη χασουμε). Καθομαι και ακουω παλια, μελανχολικα, θλιβερα τραγουδια σε μια γωνια μονη μου. Δεν νιωθω καπως διαφορετικα... Λυπημενη ειμαι, χωρις να με ενοχλει ομως. Τοσο καιρο θλιμενη εχω ξεχασει πια πως ειναι να ειμαι χαρουμεη... χαρα ειναι η λεξη αυτη που μου προκαλει λυπη. Απλα στεκομαι με ενα βαρος στο στηθος... μα οπως ειπα, δεν με ενοχλει. Εχω συνηθισει, θα μου φαινοταν παραξενο αν δεν το ειχα. Φοβαμαι τη νεα χρονια, φοβαμαι μη γινουν ολα αυτα που απεύχομαι. Δεν γιορταζω λοιπον για το νεο ετος. Περισσοτερο πενθω το προηγουμενο, το προηγουμενο που εφυγε, που πεθανε, που χαθκε στο χρονο, που εγινε πια παρελθον.

Ευτυχισμενο ας ειναι το Νεο Ετος Ελενα ;)