Destroy Humanity

Βαθιά ντροπη νιωθω για τον λαο μου,

Βαθιά ενοχη νιωθω για τη φυλή μου,
Βαθιά αηδία νιωθω για το είδος μου, το ανθρώπινο είδος.
Μακαρι ο κοσμος ενας βόλος να 'τανε στο χερι μου,
και να το βουτουσα μεσα σε μια λεκανη με φαρμακι.
Να νεκρωθουν τα παντα, να πνιγουν,
μα να υποφερουν, να τυραννηθουν βαρια πριν βρουν τον θανατο.
Αίμα να τρεξει απο το στομα,
αίμα να κυλησουνε τα δακρυα στα ματια,
αίμα να σταξει απ' τις καρδιες του κοσμου.
Καθε ψυχη ενας δαιμονας,
Καμια ψυχη αγνη,
Καμια ψυχη λαμπρη, αληθινη.
Ενας λακος με σκουλικια, να καταπινει το ενα τ'αλλο με μανια.

Γυναικες και Αντρες
μεσα στο βαλτο κλυμπουν, νομιζουνε πως ειναι θαλασσα,
αγκαθια κοβουνε, νομιζουνε πως ειναι ανθη,
τις πληγες ανοιγουνε, νομιζουνε πως τις θεραπευουνε,
για τον Χαρο στολιζονται, νομιζουν πως φορουνε νυφικο,
τα παιδια τους καταπινουνε, νομιζουνε πως τ'αγαπουν,
σκλαβοι ειναι, νομιζουνε πως ειναι ελευθεροι,
τον Σατανα προσκυνουνε, νομιζουνε πως ειναι χριστιανοι.

Βαθυ μισος νιωθω για τους ανθρωπους.
Ζηλευω τα πουλια. Ποσο ανωτερα!
Να μπορουσα να βαζα στην πλαση ολοκληρη, φωτια,
να δω τους πονεμενους ανθρωπους να ζητουνε ελεος, μα να μη το βρισκουν.
Κι ας καω κι εγω μαζι.