Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2012

It's something... that I'm afraid to say




















Ειναι καποιοι ανθρωποι που το γλυκο αυτο κρασι δε θα γευτουνε,
την ευωδια τη δροσερη αυτη, του κοκκινου ανθου δε θα μυρισουν,
το χρυσαφενιο τουτο, λαμπρο φως δε θα ζεστανει την καρδια τους.

Τον θυσαυρο τον πολυποθητο, αγγελοι με δοξα και τιμες κουβαλουνε.
Απ'τα υψη τ'ουρανου, μεσα απ'το ελπιδοφορο γαλαζιο κατεβαζουν.
Με σεβασμο, με ιεροτητα τον συνοδευουν,
ειναι σαν να χορευουνε και σαν να τραγουδουνε.
Αραχνουφαντα πεπλα το τυλιγουνε να μην το γρατζουνισουν,
Τα πορφυρα τα πεταλα στο διαβα τους πετουνε,
με αγαπη και στοργη το διαμαντι τους φροντιζουν.

Γιατι κουβαλουνε την ιδια τη ζωη,
που απο τουτο το λουλουδι ειναι φτιαγμενη.
δινει στον ανθρωπο πνοη,
κορη της ανοιξης αγαπημενη.

Αυτη που τοσο βαθια στις καρδιες των ανθρωπων φωλιαζει
και τους αναστατωνει, και τους εξουσιαζει,
τη μουσικη γλυκα φιλα και τραγουδαει,
τους πινακες ζωηρα με χρωματα γεμιζει,
το χαμογελο, το δαρκυ των ανθρωπων ζωγραφιζει,
και στον ποιητη βροχη χρυσοσκονης στα ματια του πετα,
και γραφει μονο του το χερι του, λες και περπατα,
στο ρυθμο μια μελοδιας και χορευει,
μεσα απ'τους παλμους των δυο καρδιων που'ναι ιδιοι

Ολο το σωμα το ποτιζει η μεθη,
ειναι ενα πιοτο μεσα απο τις φλεβες,
που το παθος ακουσια ζωντανευει,
μονο αυτο μπορει τον να νεκρο να αναστησει.
Ο φοβος την καρδια πια δεν κυριευει,
τον θανατο μπορει σαν σκουλικι να πατησει.

Τον ανθρωπο δεν ξεχωριζει,
πνοη νεοτητας στον καθενα μας χαριζει.
Και τοση μεγαλη ειναι η χαρα που φερνει,
οσο κι ο πονος στην ψυχη μαζι που σερνει.

Τις ατσαλινες καρδιες λυγιζει απαλα,
και τις νεκρες ξανα τις κανει να ματωσουν.
Τον αδυναμο με τολμη, θαρρος τον γεμιζει,
τον δυνατο, τον λιωνει, τσακιζει.

Ειναι το λουλουδι αυτο το αγγελικο,
που ειναι δηλητηριο, ειναι φαρμακι.
Με πίκρα το στομα ποτιζει, με αγκαθια τον δρομο στρωνει.
Εναι το φως της ψυχης, η καρδια της ζωης.
Εναι ο λογος της γεννησης κι ο λογος του θανατου.

Ειναι καποιοι ανθρωποι που το γλυκο αυτο κρασι δε θα γευτουνε,
την ευωδια τη δροσερη αυτη, του κοκκινου ανθου δε θα μυρισουν,
το χρυσαφενιο τουτο, λαμπρο φως δε θα ζεστανει την καρδια τους.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου