Ηλιόλουστο Θρανίο

Σημερα που η μερα νομιζα πως με σκοτωνει,
το θρανιο μου λουζεται απο φως που με θαμπωνει.

Ο ηλιος αστραφτει στο λευκο απανω χιονι,
σαν καθρευτης διαχεεται παντου και το λιωνει.
Οι ακτινες του τοσο φυσικα το τζαμι διαπερνουνε,
που ειναι σαν αορατο, σαν να το αγνοουνε.
Ως τα ματια μου φτανουνε και με τυφλωνουνε,
γυριζω το κεφαλι βαθια παιρνοντας ανασα,
εξω απ'το παραθυρο της φυλακης μου να κοιταξω.
Εκει που ειναι ο γκριζος δρομος, τα γυμνα τα δεντρα.
Μα εγω τα βλεπω ολα ανθισμενα,
εγω τα βλεπω ολα απο το φως χρυσοβαμμενα.

Κι ακουω απο μιλια μακρια θεωρεις,
αυτη τη γνωριμη, εχθρικη φωνη.
Ειναι ο καθηγητης, ο φυσικος, παραμιλα.
Απ'αυτονανε ποιος αραγε θα μ'απαλαξει?
Γυρω μου υψωνονται ντουβαρια ασφυχτικα,
καταλαβαινω τοτε, πως ακομα βρισκομαι στην ταξη.