Χρωματα... με χρωματα γεμιζουνε τα παντα γυρω μας... χρυσοσκονη στον αερα, στα συννεφα, ροζ, ασημενια, κοκκινη, κιτρινη, μπλε, πρασινη, χρωματα στο νερο, στη φυση, μεσα στην πολη, μεσα στις καρδιες των ανθρωπων, μεσα στα ματια των ανθρωπων, μεσα στην αγκαλια τους, μεσα στα λογια τους. Τα χρωματα ειναι ομορφα. Να φανταστειτε πως δεν μου αρεζαν. Ναι! Με θαμπωναν. Παντα φορουσα γκρι, μαυρα, αντε λευκα ή σκουρα ρουχα καθως τα εντονα με ζαλιζαν. Σημερα φοραω μια ροζ ζακετα. Ακομα και τις φωτογραφιες μου, τις περνουσα καθε φορα απο edit για να τις μετατρεψω σε αποχρωσεις του γκρι, σαν αυτες τις παλιες. Μα τις τελευταιες που εβγαλα τις αφησα ετσι. Με χρωμα. Καθε τι παλιο, φθαρμενο και παραμελημενο, ξεχασμενο, με ξεθορα ή και καθολου χρώματα, επεφτε στην προσοχη μου, το επαιρνα, το συμαζευα, το περιποιομουν, το συμπονουσα. Λες κι εβλεπα εμενα. Ελεγα... "αυτο ειμαι εγω", ελεγα... "αυτο ειναι δικο μου" κι ας μην ηταν. Ο πινακας της ζωης μου ηταν γκριζος και μαυρος. Τωρα, χαρις κατι μικρες ψυχες που ατακτα παιζοντας και τραγουδοντας γυρω μου πιτσιλισαν με το πινελο τους τον πινακα μου... αυτες που μονο αυτες εχουν το προνομιο να βαφουν, αυτες κατεχουνε το χρωμα, καταλαθος εβαλαν κανα δυο σταγονες στον δικο μου πινακα. Και ενιωσα τοτε την μπογια να ακουμπα τον καμβα μου, το σωμα μου... να τρεχει, να κυλα... να μπαινει στην καρδια μου και να την ποτιζει με χρυσαφενια τεμπερα και ασημενιο γκλιτερ. Και τοτε εκανε ενα αποτομο "Τουκ"! Πεταχτηκε ξαφνικα, αναπηδησε σαν να ξεκολλατε απο τα αγγεια που την κρατουσανε στην θεση της. Σαν να χαμογελασε, σαν το "τουκ" που ακουστηκε να ητανε τραγουδι, σαν να χορεψε και οχι να κουνιθηκε. Μα και τα ματια μου αλλαξαν. Ηταν δυο φακοι, που δεν ξερω πως και γιατι, αλλα βλεπανε τον κοσμο γυρω τους κατω απο ενα μαυρο πεπλο, πισω απο μια γκρι σκια. Ειδα ομως τον ηλιο να ανατελει. Δεν τον ειδα απλα, μυρισα την ζεστασια του, τον ενιωσα με τις ακτινες του να χαϊδευουν τα μαλλια μου, να ενοχλουν τα ματια μου. Και μετα κοιταξα γυρω μου. Και τοτε ειδα για λιγο τον κοσμο αλλιως. Τον ειδα λουσμενο στο φως, να κολυμπα μεσα σε μια ατμοσφαιρα κατανοιξης, σε ενα κλιμα πανηγηρικο, αναγεννησης και ελευθεριας, ολη η πλαση ηταν ενα, τραγουδουσε... τα πουλια, οι ανθρωποι, τα δεντρα και οι ασφαλτοστρωμενες πολεις. Ω ναι, δεν υπηρχαν τοτε προσωπα αγριεμενα, προσωπα θυμωμενα, μισητα. Ολοι γυρω μου χαμογελουσαν. Καθε συννεφο που διεσχιζε τον ουρανο απο επανω μου, μου φωναζε πως μ'αγαπα. Κι εγω ειμουνα χαμενη, χαμενη μεσα σε μια γλυκια χρυσαφενια μεθη. Για λιγο ειδα τη ζωη. Δεν ξερω ακομα αν αυτο που εβλεπα τοσα χρονια πριν, ή αυτο που ειδα τωρα ηταν η πραγματικοτητα. Ξερω ομως... πως η ζωη ειναι χρωμα. Ειναι χρωμα και αγαπη, ειναι μουσικη. Τα χρωματα ειναι πανεμορφα, ειναι μεθυστικα, ειναι γιορτινα, ανοιγουν την ψυχη σου τοσο μαλακα και πετα. Και η ζωη ειναι γεματη με χρωματα, οχι απλα με χρωματα, με γκλιτερ, με χρυσοσκονη, με φως! Μα δε το βλεπεις? Κολυμπαει στο φως, αστραφτει, γυαλιζει, λαμπει ολοκληρη! Το πνευμα μου πια λυτρωθηκε. Δεν ξερω αν ειναι αυτο το φως του ηλιου, οι ακτινες που μπηκαν μες τα ματια μου και τα εκαναν να φωτιζουν σαν αστερια, τα εκαναν να βλεπουνε τη γη σαν λευκο ουρανο, τους ανθρωπους σαν αγγελους και την πλαση ολη να διεπεται απο ενα πνευμα ανοιξιατικο,ευτυχιας, ψυχικης αγαλισαης και ειρηνης . Σαν καποιος να μου ενεφυσησε την πνοη της υπαξης μου. Αναπνεω φως και αφηνω πισω μου χρυσκοσκονη. Επιτελους αν μπορεις να δεις την καρδια μου θα την δεις χρυση, θα την δεις να λαμπει οπως και τα ματια μου που δεν ξερω πια τι χρωμα ειναι. Η οραση μου αλλαξε, μου φενονται ολα διαφανα, ολα τρισδιαστατα. Η αισιοδοξια κι η ελπιδα γεμισαν το κεφαλι μου, τις σκεψεις μου, παει το σκοταδι, πανε οι σκιες... τουλαχιστον για τωρα.
Η ζωη ειναι γεματη ομορφιες. Ειναι γεματη απο τεχνη, απο μουσικη (α ναι! η μουσικη ειναι μαγεια, η καλυτερα, θαυμα),απο εικονες, απο αισθησεις, απο αγαπη που τυλιγουν ολοκληρο το σωμα σου, σ'αγαπανε οι ανθρωποι, σ'αγαπα η ιδια η φυση, η ίδια η ζωη. Ολη αυτη η γιορτη, το θαυμα της υπαρξης σου σε περιμενει, ειναι εκει εξω για σενα, για να το βιωσεις με ολο σου το ειναι. Ενα ονειρο ειναι ζωη... ετσι... ξερω πως καποτε θα ξυπνησω και τοτε... αντι να δω το φως της ημερας θα βρεθω στο σκοταδι του απειρου. Μα μεχρι τοτε ας ζησω οσο μπορω. Ας ονειρευτω κατω απο τον μωβ μου θολο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου