Hello stranger... oh Welcome happiness!

Παραξενο. Εκεινο το βαρος που ενιωθα στο στηθος μου εφυγε. Ηταν για λιγο, για ενα βραδυ μα... εξαφανιστηκε. Η θλιψη και ο πονος μ'εγκατελειψαν, αδειασαν το σηθος μου και αφησαν ενα κενο, εναν χωρο για να μπει το οξυγονο που μεχρι τοτε εμποδιζαν, με αφησαν να αναπνευσω. Βρηκε λιγο χωρο (επιτελους) η καρδια μου για να χτυπησει, βρηκε τον χωρο που τοτε γεμιζε η πληξη και το σφιξιμο του ανχους, να ανοιξει τα φτερα της και να πεταξει. Για λιγο. Μα το καλυτερο απ'ολα? Γλυστρισα μακρια απο την μοναξια μου. Ο φοβος κι οι ανασφαλιες μου μπορει να μη μ'αφησαν να χαρω, να ξεσπασω, να ξεδωσω οπως ηθελα, αλλα ειμαι ικανοποιημενη. Ηταν ενα βημα περα απο την καταθλιπτικη ανια της καθημερινοτητας μου. Για λιγο. Ομως... δε με ενδιαφερει αν ηταν για λιγο, η για πολυ. Η αληθεια ειναι πως θα λαχταρουσα καθε στιγμη της ζωης μου να την περναω ετσι μα... οταν σου λειπει κατι, σαν ερθει το δεχεσαι με πολυ περισσοτερη ενταση απ'οτι του αξιζει. Η θλιψη και η ματαιοτητα ηταν μεσα μου για πολυ καιρο, σχεδον ολη την ζωη μου, ετσι εγιναν ενα με μενα, δεν ενιωθα τα αισθηματα αυτα ξενα, αλλα δικα μου, καθως πορευομουνα με αυτα τοσο καιρο και τα συνηθισα. Αυτος ομως που νιωθει ψυχικη ευεξια και αισιοδοξια στο μεγαλυτερο χρονικο διαστημα της ζωης του, ενα δυνατο χτυπημα θα το βιωσει με τον δεκαπλασιο πονο απ'οτι εγω. Κατι παρομοι συνεβη και με μενα. Ακριβως επειδη η ευτυχια δεν ειναι και η καλυτερη μου φιλη (αν και η πορτα του σπιτιου μου ηταν παντα ανοιχτη γι'αυτην) οταν μ'επισκεπτεται την καλωσοριζω με σεβασμο, με γιορτες, στρωνω κοκκινα χαλια για να περασει η επισκεπτρια, που τοσα χρονια στεκοταν μακρια μου, αριστη οικοδεσποινα γινομαι για  την καλεσμενη που θα σπασει για λιγο την μονοτονια του σπιτιου μου, που θα γεμισει τους γκριζους τοιχους του με χρωμα...και νομιζω τοτε πως φιλοξενω στο σπιτι της καρδιας μου εναν μικρο θεο, εστω και αν αυτος μενει για πεντε μονο λεπτα.