Με βρηκε η καταιγιδα.
Καϊκακι που στο πελαγος ταξιδευα,
διχως αγκυρα, διχως καταρτια,
δεν ειχε η θαλασσα μου, η λατρεμενη,
πλοιαρακι πιο πραο για να χτυπησει.
Και τα κυματα της με χαστουκισαν με μενος.
Κι υστερα εφερε την μπορα, εφερε την νυχτα.
Κι εγω πνιγμενη στο βυθο χωρις βοηθεια,
προσευχόμουνα να βγω απο κεινη την παγιδα,
Θέε μου... το ξερω...
πως τουτη τη στιγμη που στεκομαι, θα μ'εβρει η καταιγιδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου