Καλύτερα να με μισούν, παρά να με'αγνοούν

Ποσο χώρο να γεμιζω αραγε στις ψυχες των ανθρωπων?
Ποσο διαφανής μπορει να ειμαι?
Ποσα δευτερολεπτα ειμαι αξια να μεινω στην σκεψη τους?
Θα μπω ποτε μες την καρδια τους?
Θεε μου, οτιδηποτε εμψυχο με αγνοει.
Μηπως ειμαι πεθαμενη?
Κι αν πραγματικα τυχει και πεθανω,
ποιος αραγε θα το καταλαβει?
Ποιος θα νιωσει το κενο?
Κανενα δακρυ δεν θα σταξει,
ουτε σιγη δεν θα κρατησουν,
για ενα χαριρτινο ανθρωπακι που λιωσε,
για τον μικροτερο κοκκο αμμου.
Φυσικα! ανθρωποι τοσοι υπαρχουν στη ζωη τους,
αξιοσεβαστοι, γελαστοι, κοινωνικοι και ψευτικοι.
Ποιος αραγε θα καταλβαει πως εγω εχω πεθανει?

Θυμαμαι ειχα ενα σκυλακι...
Μ'αγαπουσε πιστευω.
Μα... κριμα πια γιατι εκεινοι φθονισαν,
μια ψυχη που ειχε για μενα τοση αγαπη,
και το φαρμακωσανε και το σκοτωσαν,
Ισως εκεινο αν ζουσε να ενιωθε κατι...
ενα βαρος μια πικρα, μια απουσια.
Μα δεν ζει για να την νιωσει.
Ευτυχως η απουσια μου κανεναν δε θα πληγωσει.

Ειμαι ενα μικρο φαντασματακι,
που δεν ξερω πώς, μα βρεθηκα στην γη.
Βολτουλες εκανα αορατη χορευοντας,
εκει αναμεσα στον κοσμο,
χωρις να με προσεχει, χωρις να με υποπτευεται.
Υπηρξαν καποιοι που με ειδαν,
Κι εκεινοι που με ειδαν τρομαξαν.
Μα ξαναγινα διαφανη κι εφυγα ευτυχισμενη.
Πως θ'αντιδρασουν αραγε αν μαθουν πως πεθανω?
"Α, αληθεια... ενταξει κριμα. Και?"
Ω ναι, λες και τους διαβαζω.
Αν πεθανω μπορει κανεις να με πεθυμησει?
Σε ποιον θα λειψει το αδειο, το κενο, το άυλο?
Σε ποιον θα λειψει κατι που δεν ειδε καν?
Σε ποιον θα λειψει κατι που δεν γνωρισε, δεν πιστεψε ποτε?

Σαν πεθανω κιτρινα φυλλα δεντρων ας με σκεπασουν,
το τραγουδι των πουλιων ας με θρηνησει,
η βροχη και οι ψιχαλες των συννεφων να με κλαψουν,
νεκροθαυτρα μου ας ειναι η φυση,
μονο κεινη που θαυμαζω,
σ'εκεινη μονο πιστευω πως θα λειψω...

Ευτυχως κανενας δεν εμεινε πια, η απουσια μου για να πληγωσει.