Τα προβλήματα που φοβάμαι

Ολα τα μου προβληματα μαζευονται μπροστα μου,
το ενα πανω στο αλλο, συσσορευονται σε εναν λοφο, δυσκολο να να τον ανεβω... φοβαμαι να τον ανεβω.
Ολα μου τα προβληματα ερχονται ξανα στα ματια μου, θολωνει το βλεμμα μου, δυσκολο να δω... φοβαμαι να δω.
Ολα μου τα προβληματα ερχονται εμπρος μου, σχιματιζουν ενα θεορατο τειχος, δυσκολο να το ριξω... φοβαμαι να το καταστρεψω.
Μα... δε πρεπει να τ'αφησω. Θα πεσει πανω μου.
Τρεφεται με τον φοβο μου, ξεδιψα με την δειλία μου, δυναμωνει με την αδυναμια μου.
Προσπαθειες, αγωνες, ματαια...
Ο υδροτας μου χαμενος,
Ο πονος μου δεν νιωθεται,
Τα δακρυα μου δεν αξιζουν,
Οι καρποι της προσπαθειας μου ειναι σαπιοι, πρωτου να ωριμασουν.
Στα ματια του κοσμου φανταζω αδεια.
Μα... προσπαθω.

Το σχεδιο μου πια οργανωμενο, λεω πως δεν φοβαμαι. Ειμαι εδω. Ειμαι ετοιμη.
Το θηριο πλησιαζει κι εγω το κοιτω... Παγωνω.
Το νου μου ακινητο.
Το σωμα μου ακινητο.
Τιποτα δεν μπορω να θυμηθω. Ομως το βλεπω και δισταζω. Φοβαμαι και παραιτουμαι, εγκαταλειπω.
Χωρις καν να προσπαθησω,
Χωρις καν να το κοιταξω στα ματια
Μοναχα κοιταζω τη σκια του... και τρεχω.
Περναει ο καιρος, γυριζω πισω.
Ποιο ηταν το θεριο που μπηκε εμποδιο στη ζωη μου?
Ποιο ηταν το θεριο που με κατεστρεψε?
Μα... η τρομερη σκια που μ'εκανε να φυγω, ηταν ενος μικρου, μικρου ποντικιου.
Μπορουσα να το αντιμετωπισω
Μπορουσα να το καταστρεψω.
Δεν μπορουσα να ξεπερασω τον φοβο μου.
Δεν μπορουσα να δω τι κρυβεται πισω απ' τη σκια.

Δεν μπορουσα να δω το ειναι. Με νικησε. Με το φαινεσθαι.

Με πνιγουνε τα λαθη του παρελθοντος.
Βρισκω τον τροπο οταν ειναι πια αργα.
Μαθαινω πως να κλεινω τις τρυπες αφου πεφτω πρωτα μεσα. Και δεν θα ξαναβγω.
Ακολουθουν αλλες. Καινουριες.
Νεα ερχονται ξανα τα εμποδια, Νεα ερχονται ξανα τα λαθη μου.
Και παλι θα τα καταλαβω αργοτερα, χωρις να μπορω να τα διορθωσω.

Η ζωη μου πεφτει.
Γιατι απο τωρα? Ειναι νωρις ακομα... δεν ειναι?
Η μητερα μου με φιλα κι εγω τη δηλητηριαζω. Δε το θελω, μα θα την σκοτωσω.
Και δε θα μπορω να την θεραπευσω.
Με το μαχαιρι μου, με θανατωνω... καταλαθως.
Με το μαχαιρι μου, θανατωνω τους αλλους. Δε φταινε. Καταλαθως.
Εγω δεν μπορω να κλεισω σε καγκελα το μυαλο μου.

Τα προβληματα μου, τα βασανα μου, καημοί μου...
Αχ! Μακαρι να μην γινονταν και βασανα των αλλων!
Μακαρι στη θυλιά που δημιουργω μονη μου να κρεμαστω μοναχα εγω.
Κουραστηκα. Κουραστηκα να μαχομαι για να προσφερω φαρμακι σ'εμενα, στους δικους μου.

Δεν ειναι ολα τα δεινα δικα μου.
Ισως να ναι του κρατους και της κοινωνιας.
Ισως να ναι του τοπου και του χρονου.
Μα φορτωθηκαν σ'εμενα. Τετοιο βαρος πως να το σηκωσω?
Ετσι δειλιαζω και τρεχω...
ωσπου να βρω το φως,
βλεπω την ηλιαχτιδα και σπευδω προς αυτην, να βρω τον ηλιο.
Και τρεχω, κοιτω τον ηλιο που λαμπει μακρια για μενα. Τον κοιτω και τρεχω να τον φτασω, να τον αγγιξω, θα τρεχω για παντα μα παντα στη γη θα μενω.

Κοιτω τη ζωη μου που περνα απο μακρια, παθητικα, μοιρολατρικα.
Δεν ειναι δικη μου ζωη, αλλα μιας ξενης. Η ζωη μου ειναι καπου αλλου... τη ζω μες το μυαλο μου, διαφορετικα. Εκει ζω και οχι εδω.

Παρετουμαι και φευγω χωρις δυναμεις. Δεν αξιζει να παλεψω εδω.

Σε λιγο καιρο απο τωρα θα φανουν τα αποτελεσματα των πραξεων μου, θα κριθω.
Θα ακουστουν βροντες φωνες, θα πεσουνε πολλα δακρυα, θα ραγισει μιά καρδια. Αντι να το αποτρεψω, απλα καθομαι... και βλεπω τη ζωη μου σαν μια ταινια. Απλα περιμενω τι θα γινει μετα. Και δεχομαι τις συνεπιες. Θελω να τελειωσει αυτη η ταινια γρηγορα... θελω
να κλεισω την τηλεοραση και... να φυγω.