Πέρα... Πέρα μακριά, κι ακόμα παραπέρα

Μικρη μου μίλαγαν για χωρες μακρινες.
Το μακρια χωρουσε μοναχα μες το μυαλο μου.
Δεν υπηρχε.
Επαιρνα στα χερια μου την υδρογειο και κρατουσα ολο τον κοσμο. Δεν ηταν μεγαλυτερος απο την αγκαλια μου.
Μικρη μου μίλαγαν για την Αίγυπτο, την Ινδία, την Κίνα... μακρια!
Μα... εγω ειμουν η Κυρία του κοσμου. Με μια κινηση του δαχτυλου μου χάιδευα την Ευρωπη.

Πώς μιλουσαν λοιπον για μακρια?
Μου ελεγαν πως μακρια ειναι οι οι απεραντοι ωκεανοί, τα σκοτεινα δαση, ο Αμαζονιος, οι Ινκας.
Μα... εγω σαν γυρνουσα τη σφαιρα, δεν απείχαν περισσοτερο απ' την παλαμη του χεριου μου.
Πώς μιλουσαν λοιπον για μακρια?
Δεν υπηρχε.
Μικρή μου μίλαγαν για τον Θεο, που βρίσκονταν μακρια... περα απο την γη... περα απο τους ουρανους.
Μα... εγω ειχα τον Θεο μες την καρδια μου. Οσο μικρη κι αν είμουν, γινονταν κι Εκεινος μικρος για μενα... και χωρουσε. Κατοικουσε εκει, τοσο κοντα μου... μεσα μου.

Πώς μιλουσαν λοιπον για μακρια?
Μου μίλαγαν για τ'αστερια, μου λεγανε πως ηταν μακρια.
Μα... μες' την αγκαλια τους ειχαν το πιο λαμπρο αστερι. Εκεινοι με αποκαλουσαν ετσι.
Το μακρια... Δεν υπηρχε.

Οι μεγαλοι ομως, τα ηξεραν ολα! Ειχαν ζησει λεγανε μια ολοκληρη ζωη. Ειχαν γνωσεις, εμπειριες.
Μα... εγω παιδι, σαν γεννηθηκα ηρθα απο καπου. Απο μια αλλη ζωη, που εσεις δεν ζησατε, χωρις γνωσεις κι εμπειριες, ειμουν ομως κατι αγνο και καθαρο. Μονο εγω εβλεπα τα πραγματα οπως στ'αληθεια ηταν. Πριν θολωσει το μυαλο μου απο τις γνωσεις, πριν γεμισει με εμπειριες, τότε μπορουσε ν'ανασανει, μπορουσε να χωρεσει να δεχτει το απλο, το αληθινο.
Γιατι η ζωη απ' όπου ηρθα, ηταν θεϊκή, αγία και λευκη. Ειμουν ακομα αγγελος γιατι ειμουνα παιδι, δεν ειχα γινει ανθρωπος.
Αλλα, εσεις εισασταν μακρια...
Εισασταν πολυ, πολυ μακρια ακομη κι απ'το ιδιο το μακρυτερα. Μπορει να κανατε το γυρω ολοκληρου του κοσμου, να φτασατε ως το διαστημα, ποτε δε θα φτασατε ομως τη ζωη μου, τη δικη σας ζωη, που ξεχασατε.
Μπορειτε να μιλατε για χαμενους τοπους και πολιτισμους, μα δε μπορειτε να μιλήσετε για τη ζωη που ξεχασατε... για τη ζωη που χασατε...
για τη ζωη απ'οπου ηρθα. Για την πραγματικη ζωη. Γιατι αυτη ειναι ψευτικη.
Πως λεγεται ζωη, αφου δε ζει, γιατι πεθαινει!
Εκει ειμουν αθανατη.
Εκει ηταν το παιδι. Το εκει ειναι μακρια. Εγω ειμαι μακρια του. Δε το φτανω.
Το μακρια υπαρχει. Εκει ειναι το μυαλο μου... ταξιδευει μακρια για να πιασει το τοτε εκει. Μα δε το φτανει.
Ετσι δε ζω το τωρα... χανω το παρον προσπαθωντας ναπιασω το τοτε, μα το τοτε ειναι απιαστο γιατι ειναι το ιδιο το μακρια. 
Δε γυριζω πισω. Το ξερω. Το ξερω και συνεχιζω.... και χανω τη ζωη μου, την ψευτικη ζωη μου, αλλα τη χανω, για να κλαψω την περασμενη, αγαπημενη, αληθινη μου.