Οι ανθρωποι ειναι κατι το αηδιαστικο, κατι το τρομερο. Ενα μυστηριο αλλοκοτο που δεν μπορω να καταννοησω.
Γκρινιαζω για τη μοναξια μου, ομως ειναι κατι τετοιες στιγμες σαν σημερα που μου λειπει. Γυρνω στο αδειο σπιτι, αφηνω το μυαλο μου ν'αδειασει, αφηνομαι στην ζεστασια της μοναξιας που την ειχα υποτιμησει, την αφηνω να παρει απο πανω μου το βαρος των ανθρωπων, την γελοιοτητα, την γραφικοτητα τους. Ειμαι καταδικασμενη να ζω αναμεσα τους. Ειμαι καταδικασμενη να περιφερομαι σαν φαντασμα, χωρις να με προσεχουν, αδιαφορωντας και αγνοωντας με, μα εγω ειμαι υποχρεωμενη να τους ανεχομαι.