People are people

Και γυρνω εδω απ'οπου ξεκινησα.
Και παλι τα ιδια.

Μια απογοητευση η ζωη μου.
Καιρο ειχα να γευτω την πικρα των ανθρωπων.
Οι ανθρωποι...
Χωρις αυτους κλαιω γιατι ειμαι μονη.
Μ'αυτους μαζι παλι κλαιω γιατι ειμαι μονη.
Κακο σε μενα δεν εχουν κανει.
Οχι, δεν εχουν κανει τιποτα.
Το μεγαλυτερο δηλαδη κακο.
Τιποτα.
Καθονται, γελανε, προσπερνανε
ασυναίσθητα...
πεφτει το βλεμμα τους στο δρομο, στο παγκακι, σε μενα.
και προχωρανε.

Λεω να μπω στην κουβεντα.
Παρατηρω να μαθω τις κινησεις τους
να μαθω τους ανθρωπους.
Για να τους μιμηθω μετα, να κανω πως τους μοιαζω
για να μην καταλαβουν πως εγω δεν ειμαι σαν αυτους.
Υποκρινομαι συχνα μα...
τοσο ξενος σε μενα αυτος ο ρολος.
Τουλαχιστον γελανε τωρα και μαζι μου
ειμαι ο κλοουν της παρεας, η ρηχη κι ηλιθια.
Προσπαθω να ειμαι
τουλαχιστον ετσι.
Μονο αυτο μπορω να πετυχω.
αλλιως,
μενω βαρετη, κοινη και κρυα.
Μισω αυτου τους ειδους τους ανθρωπους.
Δεν θελω να γινω σαν αυτους.
Μα φοβαμαι πως πως ειμαι ηδη.