Κι εγω που μισουσα τους ανθρωπους,
τις ανουσιες συζητησεις και την παρεα τους.
Εγω που την μοναξια αγαπουσα,
την ησυχια και την σοφια της...
το δικο μου ονειρο στον κοσμο,
σ'αυτη τη συντομη, χλιαρη ζωη μου,
ειναι το αλλο μου μισο να βρω.
Ποσο κοινότυπο, κλισσε και παιδικο.
Μισουσα οσους το ελεγαν.
Ομως σκοπος στης ζωης δεν ειναι να ειμαστε ευτυχισμενοι?
Ε λοιπον... εγω μονο ετσι θα ειμαι,
με το αλλο μου μισο, που δεν ξερω αν ειναι μονο ενα, μπορει να μου λειπουν πολλα κομματια, αλλα σιγουρα εγω αυτο το ενα ελπιζω να συναντησω.
Και σιγουρα οταν μιλω για το αλλο μου μισο σκεφτεστε τον "ερωτα".
Οχι.
Ο ανθρωπος της ζωης μου θα ειναι ο φιλος μου.
Ποτε δεν ειχα φιλους.
Θελω καποιον πραγματικο φιλο. Που θα με αγαπησει περισσοτερο απο οποιονδηποτε.  Που θα πεθανει μαζι μου.