I don't want to get out of my dream house, I hate the reality you made

Ακουω τα συρτα αργα βηματα της. Χτυπα την πορτα μου. Κανω πως δεν ακουω. Μα δεν μπορω να την αγνοησω για πολυ. Ειμαι καταδικασμενη ν'ανοιξω, ειμαι καταδικασμενη να υποδεχτω την ξενη. Ανοιγω την πόρτα και την αντικριζω. Η ανασα μου κοβεται.
Ειναι η Πραγματικοτητα.

Ξερω τι θελει. Θα μου θυμισει ποια ειναι η μοιρα μου. Το βλεμα της εχθρικο, αυστηρο, ντυμενη με καφε κουρελια. Αυτα της πρεπεουν Σημερα. Πανια σχισμενα και τρυπια. Νυχια σουβλερα και κοκκινα, κοκκινα από το αιμα. Ακομα εχουν μεινει σκαλωμενες οι πετσες, οι κομμενες σαρκες στα δαχτυλα της.

Η Πραγματικοτητα ειναι φτωχη, μιζερη, τρισαθλθα και ελεϊνη. Ποναει και διψαει. Η αναγκη... αυτη την αναγκαζει να θανατωνει, να ξεσκιζει και να πινει το αιμα των θυματων της. Αδιστακτη αναζητα το χρημα, μα δεν της φτανει. Αχωρταγη, τσιγγουνα, σουβλιζει τους ανθρωπους και το αιμα τρεχει, επιμενει εκει μεχρι να χυθει ολο στο εδαφος, τους στραγγιζει. Οσο πιο πολλες γουρνες μαζεψει, τοσο πιο ακριβα θα τις πουλησει. Καταβροχθιζει εμας και τωρα εμενα.
Δεν προλαβα να την καλησπερησω και με αρπαξε βιαια και αποτομα απο το χερι. Πονεσα. Ενιωσα τον ωμο μου να ξεκολλα. Με τραβηξε εξω... μα εξω εινα το χιονι, ο παγος και το ψυχος. Ο χειμωνας φαινονταν εξαισιος πισω απ'το τζαμι του παραθυρου μου. Εγω στα ζεστα, κοιτω τις νυφαδες και τα χιονισμενα δεντρα, τοσο ειρηνικα, ποιητικα.

Πρωτη μου φορα τωρα συνειδητοποιω το κρυω... με τρυπά. Τρεμω και παγωνω. Η πραγματικοτητα γελα και με παρατα εκει. Τρεχει με την φιλη της την κολλητη, την Υλη. Φιλες παιδικες, φιλες απο παντα και για παντα. Μονη εγω τις παρακολουθω και κλαιω. Μα τα δακρυα μου λιωνουν και βυθιζονται στο χιονι. Η πορτα του σπιτιου μου κλειδωμενη πια, δε μπορω να γυρισω πισω. Ειμαι υποχρεωμενη να ακολουθησω την πραγματικοτητα, και για να το κανω χρειζομαι την υλη, την υλη που δεν ειχα ποτε... τωρα κρατω το Τιποτα. Χωρις το χρημα η πραγματικοτητα της ζωης με πετα, και πισω παραμονευει ο θανατος. Κοπος, υδρωτας, βασανα, εποχη του 1940 θυμιζει η σημερινη. Δεν υπαρχουν ανθρωποι, δεν υπαρχει αξια της ζωης, μονο η αξια του χρηματος. Η μητερα μου βασανιζεται, ενας ηρωας γινεται για να επιβιωσει, ζηλευω τους καλυτερους μου φιλους. Τιμη δεν εχει πια ο ανθρωπος, τιμη εχει μονο το Χρημα.

Χρημα... Ολα για το χρημα! Στοχος να κατακτησουν την Υλη απο την κορφη ως τα νυχια. Για να χτισουν τη δικη τους ζωη, μια πυραμιδα από χαρτονομισματα που παιρνουν μεσα από τις φλεβες των ανθρωπων. Πηραν τον ανθρωπο, τον γδυσαν, τον φτυσαν, τον κλωτσισαν και τον αναγκασαν να δουλευει μεχρι να ασπρισει κι η τελευτεα τριχα των μαλλιων του. Κι αν δεν εχει χρηματα, δεν εχει ζωη, του την παιρνουν, τον σκοτωνουν με τα ιδια τους τα χερια. Η εκπαιδευση πνιγηκε πια, η εργασια πνιγηκε. Μια ατμοσφαιρα ασφιξιας, μια λιμνη αδικιας, απανθρωπιας, κτηνωδιας, μισους, εκμεταλλευσης του ανθρωπίνου σωματος, η ανθρωπινη ψυχη ειναι ηδη ανυπαρκτη γι'αυτους. Ετσι μας βλεπουν... Ενα κοπαδι ζωων που οδηγουν οπου θελουν αυτοι. Και το μονοπατι που μας δειχνουν καταληγει στον γκρεμο.

Η πραγματικοτητα λοιπον, ετσι οπως τη βιωνουμε σημερα, δεν ειναι παρα ενα ποταμι λαβας οπου κολυμπουν φιδια κι εμεις περπατουμε απο πανω του, σε μια λεπτη κλωστη που λεγεται Υλη, την οποια τεντωνουν απο την αλλη ακρη οι... Δυνατοι. Αν λιγο την γυρισουν... πεφτουμε και... αλιμονο! Καιγομαστε!

Εσεις πολιτικοι, μαυροι δαιμονες της Κολασης, ηρθατε απο κει κατω διψασμενοι για αιμα ανθρωπινο. Πινετε, πινετε, μα ποτε δεν ξεδιψατε, οσο και να πιειτε η δικη σας καρδια δεν προκειτε να χτυπησει, ποτε δεν θα ζεστανετε τις φλεβες σας με ξενο αιμα. Το δικο σας το πουλησατε για δοξα, για χρημα, για εξουσια.  Δεν ντρεπεστε, δεν εχετε ηθικη ουτε συνειδηση, τερατα, ανθρωποκτονοι, κατασπαραζετε ο,τι βρεθει μπροστα σας. Τρωτε τον ανθρωπο, τρωτε το πετσι του, τρωτε τη σαρκα του, τρωτε τα κοκαλα του. Μενει μονο η καρδια του. Μα τη ξεριζωνετε κι αυτη με βια, κρατωντας την στο χερι, την σηκωνετε ψηλα και την πατατε γερα, την σφιγγετε για να χυθει κατω ολο το αιμα, και στεγνη πια, την καταβροχθιζετε. Καταβροχθιζετε ολοκληρη την χωρα, καταπινετε την Ελλαδα, πουλατε τη μανα σας, τη γη που σας γεννησε, πουλατε την ταυτοτητα σας και το "ποιον" σας.

Μα θα πληρωσετε, οχι με τα βρωμικα χρηματα σας αφου θα αφισετε πισω σας, αλλα με τη ζωη σας, η μαλλον... με την ψυχη σας, η οποια αφου με το καλο πεθανετε, θα αιχμαλωτιστεί σε μια αιωνια τυραννια. Θα νιωσετε τον πονο ολων αυτων που σκοτωσατε γιατι δεν σεβαστηκατε, δεν καταλαβατε το χρεος σας απεναντι σ'αυτους που πεθαναν για την πατριδα, δεν σεβαστικατε τον λαο, δεν ξερετε καν τι θα πει σεβασμος, δεν εχετε μεσα σας ουτε ενα κοκκο αμμου απο ολη αυτη την απεραντοσυνη του ελεους του Θεου.

Εγκλωβισμένη

Πραγματικα δεν ξερω τι να κανω. Εχω χασει τον ελενχο στα παντα πια. Στη ζωη μου, στο σχολειο. Δεν μπορω να διαβασω. Δεν μπορω να συγκεντρωθω. Ανοιγω τα μαθηματικα και οι αριθμοι χορευουν... χορευουν σε εναν κυκλο και με περιτρυγυριζουν... εγω στη μεση και αυτοι τραγουδουν... μετα ο κυκλος μικραινει... σφιγγει... σφιγγει.... και με καταπινουν. Ειμαι χαμενη. Δεν εχω αντοχη να κανω τιποτα πια, να μαθω τιποτα πια. Νιωθω κατακερματισμενη, αποτελματωμενη και ειναι μονο η αρχη... Τι θα γινει μετα? Πως θα επιβιωσω? Πως θα σινεχισω μεσα σ'αυτο? Μεσα σ'αυτη την πιεση? Τα παντα μου φαινονται τεραστεια, τοσο μεγαλα, βαρια, ασηκωτα για μενα, φοβαμαι να τα παρω στους ωμους μου, να τα κουβαλησω γιατι ξερω πως θα πεσω κατω... κι αν πεσω δε θα σηκωθω. Δεν θα ειναι κανεις εκει για να μου δωσει το χερι του, να παρει το το φορτιο απο πανω μου, οχι ολο, εστο λιγο... κανεις. Μονη. Εγω με τον εαυτο μου που παντα αγαπουσα παλευουμε να διασχισουμε το μονοπατι αυτο που λεγεται ζωη. Δεν ξερουμε που παμε, που θα καταλιξουμε, αν αξιζει ολο αυτο ή οχι, ποιοι δαιμονες παραφυλανε στις γωνιες... ξερουμε μονο από που ερχομαστε και ποιοι ειμαστε.
Μα μου ειναι τοσο δυσκολο... η ζωη μου διαφερει πολυ απο τους γυρω μου και κανεις δε το αντιλαμβανεται, κανεις δεν ρωτησε ποτε γιατι δεν εδωσα εγω το δικαιωμα. Πανω απ'ολα η αξιοπρεπεια μου. Οι ανθρωποι δεν ειναι χαρουμενοι ετσι δειχνουν. Φοραω λοιπον ξανα τη μασκα μου με το ψευτικο χαραγμενο χαμογελο και βγαινω. Τι ανοητοι που ειναι οι ανθρωποι! Μία μασκα τοσο φθινη, κι ομως, ολοι πιστεψαν το ψεμα, κανεις δεν καταλαβαινει πως κατω από αυτη βρισκεται το πραγματικο προσωπο, γεματο δακρια. Κι αυτο γιατι ζουν σε μια αλλη διασταση, γεματη φαγοποτι και χαρα, αδυναμοι να αντιλιφθουν πως η ζωη μπορει να ειναι και αλλιώς. Εξω απ'το δικο μου τζαμι ολο βρεχει... Στο δικο τους λαμπει βασιλιας ο Αρχοντας ηλιος κι αυτοι τον περιφρονουνε. Μονο που εκει που λαμπει αιωνια ο ηλιος, η γη μετατρεπεται σε ερημο. Ετσι ειναι οι ζωες τους. Η δικη μου λιμνοθαλασσα, βαλτος σκοτεινος και απομακρος, κανεις δεν τον πλησιαζει, βαθια νερα, γεματα γνωσεις πλουσια με συναισθηματα και σκεψεις. Τοσο βαθια, που μπορει να πνιγει οποιοσδηποτε στα νερα τις δικης μου ζωης, γιατι η δικη μου ειναι βαθια... η δικη τους ρηχή.
Περιμενω... Περιμενω μηπως δω καμια ακτινα φωτος απο το παραθυρι του κελιου μου, εστω μια μικρη κι εγω θα την πιασω, θα πιστεψω πως αγγελος ηρθε. Θα πιστεψω γιατι το εχει αναγκη η ψυχη μου και η καρδια μου, πως μια δυναμη θα με παρει επιτελους απο εδω. Πιεζομαι απο παντου και θελω να φυγω μακρια απο το καζανι αυτου του κοσμου... καιγομαι, καιγομαι μαζι με τον οχλο, τζουρουφλιζεται η σαρκα και η πετσα μου... φωναζω για ελεος... και μ'ακουει καποιος... το ξερω πως μ ακουει... το ξερω πως θα ερθει να με σωσει... οχι ανθρωπος φυσικα... το ξερω αλλα ποτε?
Θελω να βρω ενα παραθυρο, να περασω, να πεταξω, με τα φτερα της καρδιας μου... αυτα θα με σηκωσουν ψηλα, ψηλα, πολυ ψηλα, να με επιστρεψουνε πισω στο σπιτι μου που τοσο μ'λειψε, πισω απο εκει οπου ηρθα και επεσα εδω κατω, και εγλωβιστηκα στη φυλακη του σωματος μου και της κοινωνιας. Συνεχια λισμονω την παλια μου κατασταση και θελω να γυρισω πισω... ποιο πνευμα θα ερθει να με παρει, να με λυτρωσει, να με απελευθερωσει, δεν ανοικω εδω, δεν μπορω να κολυμπησω σ'αυτο τον βαλτο, δεν καταλαβα ποτε αυτο τον κοσμο, ποτε δε θα μπορεσω, ποτε δεν εγινα μερος του, παντα μου ηταν ξενος κι εγω ξενη σ'αυτον...
Παρε με απο δω... Σε παρακαλω... Προσευχομαι... Σωσε με. Η ψυχη μου δεν βρισκεται στο σωμα μου, ουτε το νου μου, οπου κι αν ειμαι αυτα ταξιδευουν και ψαχνουν το παραθυρο αυτο για να ξεγλυστρισουν... και πολλες φορες το βρισκουν... αλλα δυστυχως ο σκληρος κοσμος με κανει να συνειδητοποιω πως αν και η ψηχη μου πετα, το σωμα μου βρισκεται εδω, και οι ανθρωποι με θεωρουν απαραδεχτη, και ανεστητη, και παραξενη συμφωνα με τα δικα τους δεδομενα γιατι δεν καταλαβαινουν πως εγω μετεχω σε μια αλλη πραγματικοτητα, που δυστυχως δεν ειναι πραγματικοτητα, ή μαλλον... μπορει και να ειναι, η μονη αληθινη πραγματικοτητα σ'αυτη τη σφαιρα....
Εδω κατω παγωνω... παγωνω και καιγομαι... το ψυχος και η θερμοτητα ειναι Ενα. Το πετσι μου καιγεται... η καρδια μου ειναι κρυα, παγωμενη, τουρτουριζει, ενας αιωνιος χειμωνας επικρατει στον κηπο της καρδιας μου...

κι εγω ακομα περιμενω εκεινη την ηλιαχτιδα που θα ζεστανει ενα μαραμενο ανθος

Broken Human Nature

Δεν μπορω να καταλαβω γιατι το κανουν αυτο οι ανθρωποι?
Το κανουν συνεχως. Ειναι το χομπι τους. Ο τροπος ζωης τους. Η καθημερινη τους συνηθεια. Ο εθισμος τους. Ειναι εξαρτημενοι, το εχουν αναγκη. Πρεπει καποτε, με καποιον τροπο να βρουν ενα ατομο και να το πληγωσουν. Να το βασανησουν. Να το ταπηνωσουν. Να το κανουν να νιωσει απαισια, λες και δεν αξιζει τιποτα στον κοσμο, οτι ηταν ενα λαθος , οτι ματαια γεννηθηκε, οτι τοσα χρονια τα ονειρα του, οι επιθυμιες του, οι γνωσεις του ηταν σκουπιδια και το μονο που πρεπει να καταλαβει ειναι  πως βαραινει με την υπαρξη του την ανθρωποτητα και καλυτερη λυση ειναι η αυτοκτονια.
Καποια ατομα εχουν παρει μονο πικρα στη ζωη τους, μονο πονο απο τους ανθρωπους, συνεχιζαν να αγωνιζονται μεχρι που τα παρατησαν και μισησαν το ανθρωπινο γεννος.
Η ανθρωποτητα, οι κοινωνια, οντα που μας επλασε ο Θεος για να δινουμε αγαπη. Περιττο να πω πως εμεις τηρουμε ευλαβικα το θελημα Του βοηθωντας και στηριζοντας τους συνανθρωπους μας. Θα ταν αστειο να αναφερθω στα απαριθμιτα, τερατωδες, διεστραμενα, αρρωστα, φρικιαστικα, σατανικα μυαλα και κατωρθωματα των ανθρωπων.
Και ουτε ειναι αλλωστε ο σκοπος μου να θιξω την κακκια του κοσμου στην ιστορια και την αιωνιωτητα.
Απλα, καθημερινα λογια, λεξεις, βλεμματα, που πετανε χωρις κανενα ελεος μαχαιρια κατευθειαν μεσα στην καρδια. Κι εσυ πονας, το δειχνεις, το καταλαβαινουν και γι'αυτο ακριβως συνεχιζουν και περνουν το μαχαιρι και στο χωνουν ακομα πιο βαθια, πιο μεσα, να ξεσκισουν την καρδια σου, να σε σκοτωσουν αργα και βασανιστικα, να δουνε  τον πονο στο προσωπο σου, τον πονο που ειναι τεραστειος γιατι δεν ειναι σωματικος αλλα ερχεται απο την ψηχη σου. Ο πραγματικος πονος της καρδιας σου. Ετσι περνανε πολυ ομορφα. Μα φυσικα τι πιο υπεροχο! Υπαρχει αραγε μεγαλυτερη ικανοποιηση απο το να θανατωνεις τον αδυναμο? Λεγοντας αδυναμο εννοω τον καλο, γιατι στις συγχρονες μερες μας δεν υπαρχει ο χαρακτηρισμος καλος, το καλος σημαινει αδυναμος, αγαθος, μπουτναλας. Ετσι λοιπον, σκοτωνεις με την πρωτη ευκαιρια την ψυχη του με ολη την αγαπη και ο,τιδηποτε θείο κρυβει μεσα της. Ενας ανθρωπος χωρις ψυχη τωρα ειναι μια μηχανη, ετοιμη με την σειρα της να θανατωσει κι εκεινη αλλες ψηχες, καταστρεφοντας και η αλλη με την σειρα της αλλους ανθρωπους.
Μια ζουγκλα, μια κολαση, θα κατασπαραζουμε ο ενας τον αλλον μεχρι να εξοντωθει το ειδος μας, γιατι ειμαστε ενα λαθος και το ξερουμε, γιναμε ενα λαθος γιατι αλλαξαμε την φυση μας, φυγαμε μακρια Του, ειτε συνειδητα, ειτε οχι.

Φεγγαρι

Ναι το φεγγαρι... η Σεληνη...
Θεοτητα της νυχτας,
Βασιλισσα του Εαυτου της,
Αριστουργημα, περιτεχνο δημιουργημα,
Γεννημα του Σκοταδιου,
Ανθος, Στολιδι του ουρανου, βασιλευει και εξουσιαζει εκει ψηλα, μας παρακολουθει, γνωριζει τα παντα και ολους, το καλο και το κακο, τα φανερα και τα αποκρυφα, τις μυστικες δραστηριοτητες της νυχτας.

Μονο και παλευκο περιτυλιγμενο απ' το σκοταδι κι ομως συνεχιζει να λαμπει, να γεμιζει και να κυριαρχει ολομαναχο μεσα στο μαυρο χαος που το καταπινει.
Ταυτιζομαι μαζι του. Οι ζωες μας ειναι ιδιες.
Μαγευεις, σαγηνευεις, με γεμιζεις δεος, θελω να προσευχηθω, να λατρεψω το μεγαλειο σου, την επιβλητικοτητα σου,
 Να σε ρωτησω ποιο το νοημα της ζωης, του θανατου, ποιο ειναι το αυριο, ποσα ειναι τα βραδια που ατενιζεις ψηλα απο θρονο σου και ποιο βραδυ θα παψεις να εξουσιαζεις το βασιλειο σου?
Ποσο λυρικο, βαρυ, συναισθηματικο, επιβλιτικο, μελανχολικο, ιερο, πενθιμο και γεματο δεος μπορει να ειναι ενα τραγουδι ή ποιημα οπως εσυ?
Πανσελινος. Ολοκληρο ξετυλιγεται το σωμα της ιερης, πολυτιμης Σεληνης μπροστα μου, μεσα απο τα συννεφα, μεσα απο την αβυσσο, λαμπει...
Ασημι...
Ασημενιο το χρωμα σου, ασημενιος ο δισκος σου,
Ασημενιο δαχτυλιδι στο χερι της "μαυρης γοργονας καλονης",
Ασημενιο μαργαριταρι στα βαθια, σκοτεινα, μαυρα νερα,
Ασημενιο νυχτολουλοδο που ανθιζεις μες το βραδυ,
Ασημενιο, γκριζο ματι του Θεου της Νυχτας,
Ασημενιο στεμμα της ψηχρης Βασιλισσας του Σκοτους,
Ασημενιο πνευμα αγγελου που αιορεισαι,
Ασημενια τα δακρια του φεγγαριου,
Θελω να σε φτασω και να αγγιξω λιγο απο την ιεροτητα σου, ποια κρυσταλινη πλεγμενη ανεμοσκαλα θα με βοηθησει να ανεβω, να παρω την βαρκα μου και να σχισω τα ασημενια νερα σου?

Ξαπλωνεις απαλα με χαρη πανω στο μαυρο πεπλο που απλωνει η νυχτα στη γη.
Ενα αλλο προσωπο του θεου, εκει οπου η οψη σου αλλαζει και το ασημι χανεται. Το χρωμα σου ξεπλενεται απο το πορτοκαλι υγρο, χυνεται, χυνεται ωσπου ενα σκουρο, πορφυρο, βαθυ κοκκινο κυριαρχει στην επιφανεια σου, η κολαση και το αιμα...
Αιμα, μια κλιδα αιματος στο μαυρο νυφικο της Βασιλισσας Της Νυχτας. Ματωνει. Ποναει. Θυμωνει.
Κοκκινο γιννεται το ματι που παρακουλουθει πισω απο το σκουρο τουλι της.
Ας μη νιωσω την οργη σου εγω, που σε λατρευα και θα σε λατρευω παντα, ανωτερη υπαρξη, βασιλευεις μεσα στο χαος, πανω απο την γη, εξω απο τον κοσμο της γαληνης του Θεου, μονο και τοσο δυνατο, τοσο ομορφο, τοσο εκθαμβοτικο, μοναδικη η οψη σου, η μαγεια και το δεος που στελνεις στην ψηχη μου. Με αναγκαζεις να γινω υπο, να μεινω αδυναμη, να υποταχθω, να υποκλιθω και να προσκυνησω, να θαυμασω το αριστουργημα αυτο του σκοταδιου.
Ποσα ειναι τα πλασματα και οι δυναμεις που υπακουν στο μεγαλειο σου?

Πιστευω σε σενα, και αφου πιστευω μπορω να σε ακουω, μου μιλας. Μονο καποιες λεξεις, ομως νιωθω ποτε μου χαμογελας και ποτε κλαις.
Το νιωθω χωρις να το βλεπω. Το μυαλο βλεπει και οχι τα ματια. Και επισης η καρδια. Νιωθω το γεγγαρι, μυριζω το αρωμα του... Σε αναπνευω. Ο Θεος κρυβεται παντου. Η ψηχη μου θελει να βγει απο το σωμα μου, να ενωθει μαζι σου,
Οπως εχει ηδη κανει το μυαλο μου...

Μακαρι να μπορουσα να εκφρασω οσα αισθανομαι με λογια.
Χλωμο φως, ελπιδα του ουρανου. Ριξε μου λιγη απο την ασημενια σου σκονη.
Ασημενια συννεφα γυρω σου, λευκο πιονι του σκακκιου του μαυρου ουρανου.
Ανθος που περιμενεις την νυχτα διχως φοβο, για να ανθισεις, να ξετυλιξεις τα πεταλα σου, να υπνωτισεις με την ευωδια σου.
Κορη του κρυφου Θεου, ξερεις ποτε θα εμφανιστεις, για να βασιλεψεις στη σκοτεινη αυτοκρατορια σου.

Ο ηλιος ειναι φτωχος και υπεροπτης, κρυβεται, προσποιειται πως εμαφνιζεται χωρις να μας αφηνει να τον δουμε, μας τυφλωνει και μας πονα με το φως του διχως να τον αντικριζουμε καταματα.
Η Σεληνη χλωμη, μα δυνατη και γοητευτικη, μας δειχνει ολο το προσωπο της οπως και να ειναι και μας μαγευει, αλλους τους τρομαζει, μα δεν κρυβει τιποτα, ειναι αυθεντικη και αληθινη.

Μελανχολικη, λυπημενη, μεγαλοπρεπη, γεματη συναισθηματα, και ρομαντισμο δειχνει ποσο ωραια μπορει να ταιριαξει μια καλονη μεσα σε κατι σκοτεινο και τρομαχτικο οπως το απεραντο σκοτος στην νυχτας, χωρις να ασχημαινει απο αυτο αλλα αντιθετα να επιδικνυεται ακομα μερισσοτερο η γοητεια και η επιβλιτικη δυναμη της ομορφιας της.
 

Θαλασσα

Λοιπον, εχω διαλεξει λαθος ωρα, ειναι ξημεροματα και δεν με παιρνει ο υπνος αλλα οπως και να χει θελω να αναφερθω στο νερο. Στο νερο, στη θαλασσα στον αερα. Το νερο λεγαν ηταν ενα απο τα αιτια δημιουργιας του κοσμου. Και δεν ειναι ψεματα. Ποταμια, θαλασσες, καταρχτες, βροχη, λιμνες, σημεια τα οποια μαρτυρουν την υπρξη ζωης, ομορφαινοντας μαζι καθε τοπιο πανω στον πλανητη.


Την εποχη του καλοκαιριου τυχαινει να συμπαθω ιδιαιτερα γιατι με φερνει σε επαφη με την ιερη, ανωτερη αυτη υλη. Το νερο.
Το θειο υδορ εξαλλου αποτελεσε την ζωοδοτρα μητρα ολων των πολιτισμων παγκοσμιως.
Οι Παλαιοι πολιτισμοι της Αμερικης, οι μεγαλυτερες θεοτητες των Προκολομβιανων Πολιτισμων γεννηθηκαν και σχετιστικαν απο νωρις με το νερο. Ο Πατερας Ωκαιανος, ο Θεος του Νερου Τσακ των Μαγια, ακομα και το μακαβριο βασιλειο του Κατω Κοσμου ηταν υδατινο στις παραδοσεις των αρχαιων φυλων.
Ο πιο οικειος σε μας Ποσειδονας.                         

Η θαλασσα. Απλωνεται απεραντη πανω στη γη. Ειναι επικινδυνη, πολυ περισσοτερο απ'οσο μπορουμε να φανταστουμε. Η δυναμη του νερου ειναι ανεξελενχτη και τοσο δυνατη οσο δυνατη ειναι και η ομορφια, η μαγεια του... 

ναι η μαγεια που νιωθω οταν κολυμπω στο κρυσταλινο, διαφανο γαλαζιο. Η δροσερη υφη του νερου με τυλιγει, με αγκαλιαζει, με αγγιζει τοσο απαλα και αρμονικα, με γεμιζει. Τυλιγει ακομα καθε τριχα του μαλλιου μου. Εισχωρει αναμεσα απο τα πιο μικροσκοπικα περασματα, αναμεσα απο τα δαχτυλα μου. Με καλει να ξετυλιξω κι εγω το δικο μου κορμι και να αφεθω στο καλεσμα του. Κανεις δεν θα μπορεσει να με αγκαλιασει, να με χαϊδεψει, να με απογειωσει με τοσο υπεροχο τροπο οπως το νερο. Νιωθω ηδονη, απολαυση, ξεδιψαει η ψιχη μου και το μυαλο μου μεσα στο γαλαζιο. Το γαλαζιο ομως μπορει να γινει μπλε, μπλε σκουρο, βαθυ, αχανες, απεραντο, ατελειωτο...


Τοτε, μετα απο το ολο παθος και την ευχαριστιση που μου πρεοσφερε ερχετε ωρες που θυμωνει. Το ασχημο προσωπο της δεν το εχει δειξει σε εμενα ακομα, και ουτε θελω να το κανει. Κατω απο το τουλινο πεπλο της κρυβει τοσα μυστικα. Η στερια ειναι ο κοσμος μας, στη θαλασσα ομως κρυβονται πολλοι κοσμοι θαμμενοι μεσα στον ταφο της αγκαλιας της. Ασυλληπτα και απεριγραπτα, η μεγαλυτερη φαντασια ενος μυαλου ειναι ισως ικανη να σκφτει το ελαχιστο απο αυτα που σκεπαζει. Τα μυστικα δεν ειναι παντα ευχαριστα αλλα περισσοτερο επικινδυνα σαν την ιδια την θαλασσα, επικινδυνα και ανατριχιαστικα... Γι'αυτο ακριβως και επελεξε η θαλασσα να τα μας τα κρατησει κρυφα, να μη μας τα φανερωσει ποτε γιατι ετσι πρεπει να γινει. Πολιτισμοι. Η ιστορια μονο τοσων χρονων και αιωνων μας τρομαζει. Το ανεξιγητο, το απιαστο. Κοσμοι και πλασματα, αποκρουστικα ή ελκιστικα, ο βυθος ειναι μια αβυσσος, μια αβυσσος, ενας δρομος προς κατι μεταφυσικο, ανεξερευνητο, μακρια απο τον ανθρωπο και μακρια το θελει η φυση, ειναι το χαος. Απουσια η παρουσια του Θεου?
Ενα μικροσκοπικο κομματι αυτης της θεοτητας μπορω να αγγιξω και να βυθιστω μεσα σ'αυτην, να κολυμπησω. Νερο... το στοιχειο αυτο, δινει μια αισθηση λαγνειας και ικανοποιησης μαζι. Το πιο σημαντικο? Το συναισθημα που παντα και παντου επιζητω, σπανια μπορω να το βρω... και οχι απλως να το βρω, αλλα να το νιωσω και να το κανω δικο μου.
Ελευθερια.

 Μονο στη θαλασσα μπορω να νιωσω πραγματικα ελευθερη, στο νερο. Ισως να ειναι η σκεψη του οτι ειναι καλοκαιρι και δεν εχω μαθηματα, υπωχρεωσεις. Δεν ξερω και δεν με ενδιαφερει να μαθω. Στο νερο νιωθω πραγματικα ελευθερη. Ειμαι ολοκληρωτικα ελευθερη. Στο μυαλο μου, στην ψυχη μου, στην φαντασια και στο σωμα μου. Το σωμα μου κινηται οπως θελει. Χωρις περιορισμους και δυσκολια. Χλαρωνει, ανοιγει, γινεται ελατο και απλωνεται τοσο ευκολα, τοσο φυσικα, τοσο αρμονικα. Πεταω. Το σωμα μου παιρνει οποια μορφη θελω, τα ποδια μου, τα χερια μου, και φενονται ολα τοσο ομορφα κατω απο το νερο. Ποτε δεν μου αρεσε το σωμα μου. Το κοιταω να ταλαντωνεται μεσα στο νερο και το βλεπω υπεροχο... λες και δεν ειναι δικο μου... μεταμορφωνωμαι. Οχι. Το αντιθετο. Τοτε ειναι που βλεπω πως πραγματικα ειμαι. Και εκεινη μονο την στιγμη αγαπω τον ευατο μου γι'αυτο που ειναι. Μεσα στον κενο χωρο, επιλεγω οποια κατευθυνση θελω, οποια και να παρω οπως και να κυλιθω καντα η ιδια αισθηση, η ιδια αντιδραση. Με αγαπαει.

 Πεταω. Το πεταγμα ειναι ιδιο με το κολυμπι. Ο ουρανος και η θαλασσα ειναι ενα. Ο ουρανος, γαλαζιος αρχικα, μετα μπλε, μαυρος και αχανης, τρομαχτικος αργοτερα, ειναι ακριβως οπως η θαλασσα. Ανεξερευνητα, αβυσσοι και τα δυο. Στον πατω την αβυσσσου της θαλασσας ή του ουρανου βρισκεται ο Θεος? Εισαι ελευθερος να πεταξεις, ελευθερος να κολυμπησεις οπου θες. Να μετακινηθεις. Πανω κατω, δεξια, αριστερα.
Το νερο ομως γινεται ενα με το σωμα μου, γινεται ενα. Με παρασσυρει και με καταπινει με την δικη μου αδεια. Μου δινει αυτο που θελω. Νιωθω πως ειμαι μοναδικη. Οταν σχισω την επιφανεια του νερου με το χερι μου, και απο εκεινη την σχισμη βουταω ολοκληρο το σωμα μου μεσα σε αυτην... τοτε ειναι που με το χερι μου χαραζω μια πορτα, εισχωρω και μπαινω μεσα στην διασταση της μαγειας, της ηδονης, της ευχαριστισης, της απολαυσης, της ελευθεριας, γινομαι ενα με ενα σωμα που ξερω πως θα ειναι ανοιχτο να ενωθει μαζι μου για παντα, και ενωνωμαι με το θείο, και ενωνωμαι και με μεταμορφωνει.

Romance

Προσφατα ανακαλυψα την υπαρξη μιας νεας ψυχολογικης ασθενειας.
Μπορει η τρελα αυτη να μην φενεται με την πρωτη ματια αλλα ειδικοι ισχυριζονται πως ειναι επικινδυνη.
 
Δυστυχως δεν επιδεχεται θεραπεια, κι ομως εμενα αυτο ειναι που με γοητευει.
 
Αληθεια, εχετε ποτε γνωρισει καποιον που να πασχει απο ρομαντισμο?

Relatives

Ακουγεται παραξενο και αχαριστο αλλα δεν θελω να ασχολειται κανεις μαζι μου. Γινεται? Και εννοω τους συγγενεις. Θελουν να βρισκονται συνεχως μεσα στα ποδια σου, αν εισαι θυμωμενος να σε ηρεμησουν, αν εισαι στεναχωρημενος να σου συμπαρασταθουν, αν εισαι χαρουμενος να μοιραστουν την χαρα σου. Τι ωραιο πραγμα οι συγγενεις ε?
 
Ε, λοιπον ειναι οι πιο σπαστικοι και ενοχλητικοι ανθρωποι στον κοσμο. Μπορω να γινω αορατη? Μπορω να εξαφανιστω? Δεν την θελω την αγαπη σας. Δεν το θελω το ενδιαφερον σας. Καντε σαν να μην υπηρχα ποτε. Μην συμπεριφερεστε με τοση στοργη, σε σημειο που καταντα πληκτικη, κατανταει αηδια. Σιχαινομαι την επιμονη σας να μου κρατατε παρεα, να μου μιλατε διαρκως. Τι νομιζετε πως κανετε? Αν θελω παρεα λογικα θα παω να μιλησω με κανεναν φιλο μου. Ρωτατε τα προσωπικα μου, τα ενδιαφεροντα μου. Λες κι εγω γεματη ενθουσιασμο που ρωτατε θα αρχισω να διηγουμαι τις περιπετειες μου. 

Και αντε, παει στο καλο καθομαι και συζητω μαζι σας. Τοτε ειναι που αρχιζει το πανηγυρι. Με την εντυπωση πως μιλανε σε ενα πενταχρονο σου δινουνε συμβουλες τοσο παιδιαστικες, τοσο κλασσικα αηδιαστικες και κλισσε που με κανουν να ντρεπομαι. Ναι, με προσβαλετε οταν κανετε σχολια λες και η νοημοσυνη μου ειναι πολυ κατωτερη και γενικως ειμαι ενα καθυστερημενο που δεν εχει βγει στον κοσμο. Ευχαριστω πολυ. Τωρα θα τον μαθω. Καλα που εχω κι εσας να με κρινετε και να με συμβουλευετε. Φενεται πως εκεινοι, οταν ηταν 15 χρονων, πιθανον ηταν καθυστερημενα και φυτα, οποτε φανταζονται πως λογικα αφου ηταν ετσι, θα πρεπει να ειμαι κι εγω σαν τα μουτρα τους.


Αλλα εκει που σπας πλακα και καταλαβαινεις την ειρωνεια, την γελειοτητα της καταστασης, ειναι οταν εχουν παρει την αποφαση να μιλισουν σοβαρα για διαφορα υπαρξιακα, γενικουρες και θεωριες. Τοτε ειναι που συνειδητοποιω πως το iq μου ειναι πολυ μεγαλυτερου βαθμου απο το δικο τους. Ανθρωποι 40 χρονων και δεν ξερουν να ξεχωριζουν καποια βασικα πραγματα, καποιες αξιες, αλλα φενεται ποσο λαθος εχουν μεγαλωσει, με τι καταλοιπα, τι κακες συνηθειες, τι ανωμαλο τροπο σκεψης. Και ολα αυτα τα θεωρουν απολυτως φυσιολογικα, οπως και οι περισσοτεροι ανθρωποι σημερα.
Πριν δυο ωρες συναντησαμε την θεια μου στον δρομο. Κοκκινη απο τον ηλιο καθως ειμουν, με τον πονο της πρωτης μερας της περιοδου, με το κεφαλι μου να ζηματα απο την ζεστη, υδρωμενη, κουρασμενη, κατακοπη, με ενα σωρο υπωχρεωσεις στο μυαλο μου... ηρθε ο λογος της να με αποτελειωσει. 

"Κοριστι μου! τι κουκλα που εισαι? Αχ αχ αχ ολο κατσουφιασμενη εισαι. Μην καθεσαι σαν να εισαι μαλλωμενη, χαμογελα λιγο! η ζωη ειναι ωραια! ελα να δω στο προσωπακι σου ενα χαμογελο... μπλα μπλα μπλα μπλα..."
Ειναι τοσο δυσκολο να καταλαβει κανεις πως ενας ανθρωπος δεν μπορει να ειναι ολη μερα χαρουμενος. Για να ειμαι κατσουφιασμενη το πιο λογικο και απλο που μπορεις να σκεφτεις ειναι πως η ψυχολογια μου και οχι μονο δεν ειναι καθολου καλα. Αλλα και καλα να ηταν, δεν καταλαβα γιατι πρεπει να γελαω. Και μολις μου το ειπε αυτο, επρεπε να ξεχασω ολη την αθλια κατασταση μεσα στην οποια βρισκομουν και να αρχισω να τραγουδαω, να χορευω, να κανω σβουρες και κολοτουμπες στον αερα φωναζωντας "Ειμαι καλα! Ειμαι καλα!!" 

Οχι δεν ειμαι καλα! Και ουτε θα γελασω ουτε θα τραγουδησω. Θα κατσω σε μια γωνια με το κεφαλι κατω ειτε σ αρεσει ειτε οχι. Γιατι ετσι νιωθω γιατι να το κρυψω?

Τις περισσοτερες ομως φορες ειμαι καλα. Ειμαι ευτυχισμενη. Γινεται κατι χαρμοσυνο. Χαιρομαι κι εγω. Το προσωπο μου εχει την κανονικη, συνηθισμενη τουεκφραση.
"Κουκλα μου! τι εγινε? Ποπο ειδες τι ομορφα περναμε? Δεν χαιρεσαι ομως, δεν γελας, γιατι? τι σε απασχολει, ελα πες το στην θεια..."
Και παλι η κατασταση ειναι τραγικη. Ειμουν χαρουμενη. Αφοτου ηρθες εσυ και αρχισες να μου σπας τα νευρα ειμαι χαλια. Με βλεπεις να κλαιω? Νιωθω υπεροχα ειμαι οκ. Πρεπει για αλλη μια φορα να παρω σαρπαντινες και πυροτεχνηματα, να τα πεταξω στον ουρανο και να εκφραζω τον ενθουσιασμο μου?
Μπραβο, μου χαλασες την διαθεση, δεν ειμαι καλα πια και θελω να φυγω απο εδω.

Μην επιρρεαζεστε απο τα δυο παραδειγματα. Αυτα ειναι τα πιο φυσιολογικα. Τα αρρωστα δεν τα αναφερω. Με λιγα λογια οι συγγενεις θελουν να επεμβαινουν στην ζωη σου, να ενδιαφερονται για σενα, να ανακατευονται, να σου σπανε τα νευρα, να ειναι συνεχως πανω απο το κεφαλι σου και να το παιζουν εμπειροι προστατες. 

Εγω το ξερω πως οι δικοι μου με αγαπανε πραγματικα. Αλλα αυτο ειναι ακριβως το προβλημα. Δεν θελω τετοιου ειδους αγαπη, δεν την θελω την αγαπη σας και το ενδιαφερον σας. Φυγετε.
 Ειμαι αχαρηστη. Η αγαπη σας μου προκαλει αηδια. Αν με αγαπατε, το μονο που εχετε να κανετε για να την αποδειξετε ειναι να με αφησετε σαν να μην υπηρχα και ουτε θα υπαρξω ποτε.

But Summer is Different...

Λοιπον... ειναι καλοκαιρι.
Δεν μπορω να καταλαβω γιατι το λεω τοσο απλα. Παντα περιμενα αυτη την εποχη. Μονο και μονο για το γεγονος πως τα σχολεια εχουν κλεισει. Εγω εχω λογο για να χαιρομαι περισσοτερο απο αυτους που περνανε ριλαξ ολη την χρονια γιατι εγω ειμαι το μονο κοροϊδο που μενει επιμελης. Με το διαβασμα λενε πως θα εχεις ευκαιριες για το μελλον. Δεν το πιστευω αλλα οπως και να χει εχω κλειστει σε μια φυλακη διαβασματος.


Το καλοκαιρι λοιπον, αυτη η υπωχρεωση, η καταπιεση, η δυσφορια και το ανχος εχουν φυγει. Ελευθερια και ξενοιασια. Οι πολυτιμοτερες αξιες για μενα.
Οχι κανονες, οχι πια "πρεπει". Μπορω να κοιμαμαι οσο αργα θελω. Μπορω να ξυπναω οσο αργα θελω. Να κανω την μερα νυχτα και την νυχτα μερα. Γιατι μπορω.


Ενα ακομα καλο ειναι πως εχω προσβαση στην θαλασσα. Θα πω αλλη φορα περισσοτερα γι'αυτην και το ποσο σημαντικη ειναι για μενα. Τωρα θελω απλα να αναφερω πως μου ελειψε πολυ. Παρα πολυ. Απο την πρωτη μερα των διακοπων παντα βρσκομουν διαρκως εκει. Ειχε ερθει η μερα που την σιχαθηκα. Τωρα, στα μεσα Ιουλιου, θα ειναι η πρωτη (οκ λεω ψεματα, η τριτη) φορα που θα την δω. Και ειναι και η πρωτη φορα που περασα μισο καλοκαιρι χωρις αυτη. Και μου φενεται πολυ παραξενο και αλλοκοτο.


Επισης, παραξενο μου φενεται πως ειναι Ιουλιος. Ολη η σιχαμερη φετινη χρονια περασε χαρις το κουραγιο που μου εδινε η σκεψη του καλοκαιριου. Αυτην την χρονια δεν ανταμιφτηκα για τον κοπο μου. Ουτε στους βαθμους του σχολειου ουτε στις διακοπες που ακολουθησαν. Ποτε το καλοκαιρι δεν ηταν πιο πληκτικο.


Περασε... μεχρι τον Ιουνιο εδινα εξαιτασεις... στα τελη αρχισα να συνιδητοποιω πως ναι... ειναι καλοκαιρι! Ομως τιποτα δεν αλλαξε. Και τωρα θα περασει ο Ιουλιος. Θα τελειωσει το καλοκαιρι, γιατι τον Αυγουστο θα αρχισω φροντιστηρια. Εφυγε και αυτο το καλοκαιρι πιο γρηγορα απο καθε αλλο.
Ηταν βαρετο. Ποιο ειναι το αστειο? Τα προηγουμενα καλοκαιρια, αν σκεφτω τι εκανα αντιλαμβανομαι πως ηταν ακομα πιο βαρετα. Αλλα τοτε δεν το καταλαβαινα. Ειμουν ευτυχισμενη. Μαλλον δεν ειμουν. Ετσι νομιζα αλλα ας μην ανοιξω αυτο το θεμα. Σημασια εχει πως τωρα δεν νιωθω ετσι. Νιωθω πως τιποτα δεν εξιζε η προσπαθεια στην χρονια που περασε, πως τιποτα δεν αξιζε το φετινο καλοκαιρι. Μπορει να φταιω κι εγω.


Και τωρα τι θα γινει? Καθομαι εδω και με φυσαει ο αερας. Ακουγονται και τα τραγουδια της κατασκηνωσης που ειναι λιγο παραπερα. Κοιταω τον οριζοντα.
Θα περασει κι αυτη η μερα και δεν θα εχω κανει τιποτα. Θα τελειωσει το καλοκαιρι αι δεν θα εχω τιποτα. Θε ερθει η καινουρια χρονια, θα περασει, και δεν θα εχω κανει τιποτα. Θα περασουνε τα χρονια... θα περνανε... δεν θα το καταλαβαινω κι εγω δεν θα εχω κανει τιποτα.

Silence is enough in order to read your mind

Γνωριζω πολυ καλα τους ανθρωπους που με περιτιγυριζουν.
Και δεν εννοω τον χαρακτηρα (αν και αυτον γνωριζω) αλλα την συμπεριφορα τους. Την αυρα, τον αερα, την ενεργεια που βγαζουν. Ξερω τις αντιδρασεις τους. Τα ματια μου ειναι λιγες φορες ανοιχτα. Δεν μπορω να δω τι εινα διπλα μου. Ξερω ομως.


Τον γνωριζω απο τον τροπο που περπατα. Καθε βημα του δηλωνει την ταυτοτητα του. Δεν ειναι δυσκολο.
Η γιαγια μου δεν εχει γερα ποδια και κουτσαινει. Αλλλα βηματα ειναι βιαστικα, ανυπομωνα, ανυσηχα, νευρικα, γρηγορα, επιτακτικα... η μητερα μου βρισκεται διαρκως σε μια συνχηση με το ανχος χιλιαδων υποχρεωσεων να την πνιγουν. Αλλα ειναι αργα, αποφασιστικα και σταθερα, σιγουρα για εκει που θα πατησουν. Αλλα παλι τοσο εκνευριστικα, αχωνευτα, σπαστικα... καλυτερα να κατσεις κατω και να μην ξανασηκωθεις με ζαλιζεις. Και καποια αλλα αοριστα, ανεμελα, εξαλλα, περισσοτερο χοροπηδουν παρα περπατουν. Ομως ολα τα υπολλοιπα βηματα ειναι απροσδιοριστα. Δεν χαρακτηριζονται, μονο εχουν την δυνατοτητα να μου φαναιρονουν αθελα τους το συγκεκριμενο ατομο.


Γνωριζω καθε κινιση τους. Ξερω ποτε εχουνε προβληματα. Ξερω ποτε ειναι απογοητευμενοι, απελπησμενοι, ικονοποιημενοι ή ευτιχισμενοι. Ξερω ποτε ανοιγει την τσαντα του για να παρει το κινητο του ή ποτε για να παρει τα χαπια του. Ξερω ποτε κουραστηκαν, ποτε θυμωσαν, ποτε βαρεθηκαν, ποτε θελουν να φωναξουν. Και ολα αυτα τα ξερω χωρις να χρειαζεται να μιλισουν. Ξερω ποιος μπηκε απο την εξωπορτα, ποιος ανεβαινει τις σκαλες. Κι αν περασει εξω απο το δωματιο μου, Ξερω ποτε θα σταματησει για να μπει, και ποτε οχι. Ξερω ποιος χτυπα την πορτα. Ολοι εχουν τον δικο τους τροπο, αν και στους περισσσοτερους ισως μοιαζει με ενα απλο "τικ-τακ".


Γνωριζω την μοιρωδια τους.
Ειμαι ανικανη να διακρινω αρωματα, φαγητα ή χρωματα μον με την οσφρηση μου. Ποτε δεν μπορεσα. Μπορω ομως να μυρισω τους ανθρωπους. Αυτη η μοιρωδια ειναι διαφορετικη και χαρακτιριστικη. Καθε ανθρωπος, καθε τι ζωντανο εχει την δικη του. Και δεν μπορει να ειναι ομορφη ή ασχημη. Απλα δεν γινεται. Γιατι δεν αναφερομαι σε καποιο αρωμα που φορανε, αλλα την μοιρωδια του σωματος, της πετσας και της σαρκας, μπορει και του αιματος. Αυτη η μοιρωδια ειναι μοναδικη, ξεχωριστη, διαφορετικη, αυθεντικη και την κουβαλας πανω σου. Την μεταφερεις παντου στα υπαρχοντα σου. Στο σπιτι στο οποιο μπαινω, μολις απο την εισοδο του, φτανει ενα δυνατο ρευμα που κατακλιζει το χωρο με την μμοιρωδια του ατομου που κατοικει. Η μοιρωδια του εχει εισχωρησει στο κτιριο, στα επιπλα, εχει ποτισει τους τοιχους.
Γνωριζω την μοιρωδια, γνωριζω το ατομο. Το μονο που χρειαζεται ειναι χρονος και το αρωμα σου θα αποθηκευτει στην μνημη μου. Το δικο μου, δεν το ξερω ακομη. (Καποιοι θα λεγαν εδω ειρωνικα, πως αυτο μοιαζει με αυτο που κανουν τα σκυλια, αρα εισαι ζωο. Δεν βρισκω πουθενα κατι ατειο ή ακομα κατι υποτιμιτικο).


Ξερω καθε στιγμη ποιος ειναι ποιος, τι θελει αν κανει και τι οχι, τι σκεφτεται να κανει, που πηγαινει. Γνωριζω σχεδον τα παντα μονο με την σιωπη. Μολις πει οτιδηποτε, μια φραση, το μυαλο του ανοιγεται μπροστα μου. Παιρνει μαι μορφη οχι στιλπνη, αλλα διαφανη, μονο με την μελανη να γεμιζει και να παιρνει την μορφη των λεξεων που κρυβει. Ξερω πολυ καλα ποιοι ειναι διπλα μου περισσοτερο απ'οσο ξερουν εκεινοι γι'αυτους τους ιδιους.


Σε καμια περιπτωση ομως δε σημαινει πως επιδη τους γνωριζω, τους αγαπω. Απλα τους ξερω. Δυστιχως ολο αυτο μου ειναι αχρηστο. Γιατι...
Μακαρι αυτη η ικανοτητα μου να επιανε και στα προσωπα που πραγματικα με ενδιεφεραν και ηθελα να τους "διαβασω".
Αλλα εκει... φενετεαι πως απενεργοποιειται η μηχανη.

People think I have no friends ... but I have my own secret friend who will be with me forever...

My secret friend

  Oh, take me to the river

 My secret friend

So we can swim forever

 ... 

Loneliness...

Και ειμαι παλι πολυ χαρουμενη.
Εχω βρει για αλλη μια φορα τον εαυτο μου.
Νιωθω ξανα μια γλυκια απελπισια και απογοητευση.
Ειμαι μονη μου. Παλια δεν το καταλαβαινα, γιατι ηταν κατι το φυσιλογικο. Το νιωθω ομως οταν
τυχαινει να βλεπω τις ζωες των αλλων. Τοτε συνειδητοποιώ πως διαφερω παρα πολυ.
Ειμαι χαρουμενη ομως.
Ειμαι μονη μου και ευτυχισμενη με την απελπισια μου αλλα ειμαι ευτυχισμενη. Ισως ετσι να θελω να πιστευω εγω.
Για να μην λυπηθω.


Γιατι κατα βαθος το ξερω πως μεσα μου κλαιω.
Δεν αφηνω τον εαυτο μου να το παραδεχτει ομως.
Γι'αυτο και δεν ειμαι στεναχωρημενη.
Νιωθω ενα βαρος, ενα κομπο, αλλα με παρηγορει το γεγονος πως τελικα δεν ειμαι μονη μου.
Γιατι απο το να ειμαι μονη το μεγαλυτερο κομματι της ζωης μου καταλαβα πως αγαπω την μοναξια μου γιατι ηταν και θα ειναι μαζι μου για παντα.


Ποτε δε παραπονεθηκα για αυτην. Τουλαχιστον οχι φανερα.
Ποτε δεν θελησα να την διωξω απο την ζωη μου. Την αγαπω γιατι δεν με εγκατεληψε ποτε. Και ουτε πιστευω πως θα το κανει.


Ειναι η μονη που με ανεχεται. Η μονη μου φιλη. Ποτε δεν ζητησε κατι απο εμενα.
Μονο ηταν εκει διπλα μου. Κι εγω την αγαπω.
Και στην πραγματικοτητα εγω θελω να ειμαι μαζι της.
Καμια φορα εκεινη με αφηνει για λιγο. Πολλες φορες ενιωσα πως απομακρυνθηκα απο εκεινη. Στην αρχη αισθανθηκα ομορφα. Ναι. Μου εφυγε εκεινο το βαρος απο πανω μου.
Μετα ομως, αργοτερα, ενιωθα ενα κενο.


Χρειαζομουνα ξανα εκεινο το βαρος που πηρε μαζι της φευγοντας. Την αναζητητουσα μεχρι να την ξαναβρώ.
Και οταν την ξαναβρισκα, ξαναβρισκα τον εαυτο μου.


Πραγματικα την αγαπω? Μπορει να μου εχει γινει εξαρτηση η μπορει και να φοβαμαι να την αφησω...
θελω να πιστευω απλα το πρωτο αλλα...
λιγω πολυ ολα υπαρχουν μεσα μου.

Pure is always stronger

✟ All the darkness of the world cannot put out the light of one small candle✟

Λοιπον... σ' αυτο το αποφθεγμα πιστευω πολυ και το ξεχωρισα.


Οι λογοι ειναι πολλοι. Μπορεις να το ερμηνευσεις καθε φορα διαφορετικα. Αρχικα κριολεκτικα, Οσο μουντος, σκοτεινος και να ναι ο ουρανος, οσο βαθυ και απεραντο να ναι το συνμπαν ενα αστερι μπορει παντα να λαμπει και να γεμιζει με τις ακτινες του εστω λιγο απο τον χωρο, εστω και το ελαχιστο φως που διαθετει θα ξεχιθει στο σκοταδι χωρις κανεναν δισταγμο. Το σκοταδι ολοκληρου του κοσμου ειναι αδυναμο να εμποδισει την πιο χλωμη λαμψη ενος μικρου κεριου. Αυτο δεν μπορει κανεις να το αμφισβητησει.


Τωρα αν παρομοιασουμε το καλο με το φως, το σκοταδι με το κακο, θα καταλαβουμε πως το κακο υπαρχει παντου γυρω μας, το συναντουμε συχνα και πολλες φορες, ειδικα στα χρονια μας ειναι περισσοτερο απο το καλο. Αυτο δε σημαινει ομως πως ειναι πιο δυνατο. Το καλο ειναι παντα ελαχιστο αλλα επιβιωνει και συνεχιζει να ζει μεσα στο σκοτος χωρις να πεθαινει η να βλαπτεται απο το κακο και παντα θα νικα.
Κοντα σ'αυτο, το φως αντιπροσωπευει την γνωση, την πνευματικοτητα, την σοφια, την εσωτερικη καλλιεργεια, τον πνευματικο πλουτο, την λαμπροτητα του νου. Το σκοταδι την αγνοια, τα αγαθα που φθειρονται, τον εντυπωσιασμο και την μαγεια που κρατα για λιγο και μετα χανεται. Οι αξιες που δινει το φως ειναι αυτες που κρατουν για παντα και αυτες που κανεις δεν μπορει να κλεψει. Αυτες, οι μονες που θα μεινουν οταν θα τα εχεις χασει ολα.


Στο ιδιο πλαισιο, το φως ειναι ισως και το πραγματικο, το αληθινο, το αφθεντικο, το αγνο. Το σκοταδι αντιθετα το ψευμα, η υποκρισια και η "εντυπωση".
Εχεις φτιαξει εναν ψευτικο εαυτο, σχηματισες μια εικονα για να αρεσει στους αλλους, κανεις πραγματα που καταβαθος δε σε εκφραζουν αλλα εισαι υπωχρεωμενος για τους αλλους.
Ολο αυτο δεν κανει πραγματικα τιποτα, δεν αξιζει τιποτα και δεν θα κρατησει. Βγαλε απο την ψυχη σου, απο την καρδια σου την αληθινη σου προσωπικοτητα, αποψη, συναισθηματα και ιδαιες, στιριξε την γνωμη σου, την επιλογη σου οποια και να ειναι. Μην φοβασαι αν τα αισθηματα σου ειναι διαφορετικα, αλλοκοτα ή αντιθετα απο αυτα των γυρω σου. Αν τα βγαλεις απο μεσα σου και τα δειξεις θα ειναι τα μονα πραγματα που θα αντιπροσωπευουν εσενα και μονο εσενα. Θα ειναι μοναδικα. Δεν θα φθαρθουν, δεν θα αλλιωθουν, δεν θα τα αμφισβητησει κανεις, θα νιωσεις ευτυχια γι'αυτα και θα τα σεβαστουν και οι αλλοι και θα τα διασωσουν ωστε οι σκεψεις να μην χαθουν ποτε. Και αυτο θα γινει γιατι θα ειναι πραγματικα, αληθινα, αυθεντικα μεσα απο την ψυχη σου. Μην προσποιείσαι κατι που δεν εισαι για του αλλους γιατι δεν θα σου δωσει κανεις αξια.


Και κατι αλλο... το σκοταδι... ο πειρασμος, η απολαυση, η αμαρτεια, η λαγνεια, η περιεργεια, η μαγεια... καθε ανθρωπος τα εχει αναζητησει στη ζωη του. Το σκοταδι ειναι περισσοτερο, οι ειδονες αυτες κυριαρχουν στο ανθρωπινο νου και πραγματοποιουνται στη ζωη του πολυ περισσοτερες φορες. Οσο πολυ ομως και να τις ζησει, σε καποια στιγμη τις ζωης του θα αναζητησει και το αγνο, το καλο, το ηθικο, θα το αναζητησει γιατι θα το εχει πραγματικη αναγκη. Και αν καταφερει και κανει καλο, εσω και ελαχιστο, θα ειναι το μονο πραγμα για το οποιο θα ειναι περηφανος στη ζωη του.


Το φως μπορει να ειναι ακομα ο Θεος. Οποιοσδηποτε Θεος. Το σκοταδι... απλα η απομακρυνση μας απο αυτον. Στην αρχη μπορει να μας φανει ελκιστικο, να νιωθουμε ελευθεροι μακρια του. Αυτο εινια μονο μια εντυπωση. Ακομη και ολη μας την ζωη να την περασουμε μακρια του, διωχνοντας τον, θα ερθει η στιγμη, και συγκεκριμενα καποια δυσκολη, τραγικη στιγμη που να μην φωναξουμε "Θεε μου βοηθησε με!". Και αυτο θα βγει απο μεσα μας τοσο αφθορμητα και ασυναισθητα. Και τοτε ο Θεος θα μας ακουσει. Μονο μια ακτινα του που θα μας στειλει θα ξετιλιχτει μεσα στο σκοταδι, θα το διαπερασει και θα μας αγγιξει.


Ο ανθρωπος ειναι συνεδεμενος με το φως, οπως και να το ερμηνευσεις, δε μπορει να ζησει χωρις αυτο οσο και να το αρνηται γιατι ειναι γεννημα του. Ειναι ζωη, το σκοταδι ανυπαρξια. Ο ανθρωπος ειναι κομματι του φωτος γιατι ειναι κομματι του Θεου. Δεν υπαρχει σκοτος γιατι πολυ απλα δεν υπαρχει θανατος.


Αυτα ειναι που καταλαβα με μια στιγμη καθως το διαβασα. Αν το εμβαθυνει κανεις, θα μπορουσε να πει πολλα περισσοτερα. Δεν εχω τετοιον σκοπο. Αυτες ηταν απλα οι σκεψεις μου.

Follow your feelings...

Λοιπον... η μουσικη... και οχι μονο...                                                                                            
Δεν ειναι μαγκια το να ακους ενα ειδος μουσικης.
Η μουσικη ειναι για μενα καθαρα προσωπικο στοιχειο του καθενος, διοτι εκφραζει τον δικο σου εσωτερικο κοσμο. Θα σας κουρασω στην αρχη με παραδειγματα για να καταληξω εκει που θελω.


Δεν εχει νοημα το να καυχιουνται παιδια της ηλικιας μου για την μουσικη που εχουν επιλεξει. Δεν εχει νοημα, λογικη. Με αυτο τον τροπο ολοι πρεπει να ειμαστε περιφανοι γι'αυτο που ακουμε, διοτι σεβομαστε την προσωπικοτητα μας.


Αλλα χωριζουν καποιοι την μουσικη και κατηγοριες, δε ειδη, σε "κοπαδια" αλλιως σαν να ειναι προβατα και βαζουν μια πινακιδα. Το χειροτερο της χαρακτηριζουν οπως για Παραδειγμα, θεωρουν την μεταλ σκληρη μουσικη, του σατανα. Δηλαδη πολλοι ανακοινωνουν δημοσια την προτημιση τους στην μεταλ, η ροκ, με την εντυπωση πως ειναι πιο "σκληροι" απο τους υπολοιπους. Τετοιου ειδους ισχυρισμοι ειναι αβασιμοι και γελοιοι. Αν εσυ δεν ακους μεταλ, ροκ, πανκ κι εγω δεν ξερω τι, δε μπορεις να θεωρησεις τον τυπο που στο λει αυτο "ανωτερο" απο σενα γιατι πολυ απλα δε γουσταρεις το ακουσμα αυτο, αντιθετα θεωρεις πως εσυ εισαι πιο εξυπνος ακουγοντας σκυλαδικα πχ.


Γιατι το λενε ομως αυτο? Πρωτα απ'ολα τα ατομα που εχουν κολλημενη στην μπλουζα μια σταμπα που γραφει "ειμαι μεταλλας" "ειμαι γκοθας" πιθανον να μην ξερει καν τι ειναι αυτο που μοστραρει, να μην εχει ιδαια απο αυτο που σου συνεχως σου λει πως ακουει.  Δεν ειμουν ουτε και ειμαι ποτε απολυτη βεβαια. Οντως τα παιδια μπορει να λατρευουν το ειδος μουσικη τους και να θελουν να το βροντοφωναξουν σε ολο τον κοσμο. Τιμη τους και καμαρι τους καλα κανουν.


Να επιστρεψω ομως στο θεμα. Εγω αναφερομαι στους υπολλοιπους με τους οποιους αρχισα το κειμενο μου. Γιατι ενω μεσα τους ειναι κενοι λενε και δειχνουν με το ντυσιμο τους συνεχως και με αρρωστημενο τροπο τη μουσικη που ακουν. Και συγκεκριμενα θα αναφερθω ξανα στην μεταλ, (οχι πως εχω κατι ενατνιον του ειδους, κι εγω μεταλ ακουω μεταξυ και αλλων μαλιστα, απλα ειναι το πιο τρανταχτο παραδειγμα και αυτο που βιωνω) την οποια οπως ειπα θεωρουν σκληρη, βαρια μουσικη, τρομαχτικη και υποχθονια, του σατανα που οδηγει στην κολαση ακι μπλα μπλα μπλα... γι'αυτο τον λογο πιστευουν πως χρειαζεται καμια "ξεχωρηστη" δυναμη και ικανοτητα ωστε να την ακουσεις, γιατι δεν μπορει να την καταλαβει οποιος κι οποιος, ετσι εσυ που την ακους εισαι μοναδικος και πρεπει αν νιωθεις ανωτερος. Ασε που περνοντας ωρες στο νετ ψαχνοντας ο,τι πιο περιθωριακο λες πως εισαι και ψαγμενος. Επισης μερικοι απ'αυτους ακουνε τα συγκεκριμενα ειδη με το ζορι, για να λενε πως ακουνε το ταδε ειδος. Το εχω ακουσει κι αυτο δυστιχως.


Και τα ατομα στα οποια γινονται αυτα τα σχολια ομως δεν πανε πισω. Πιστευουν πως δεν ειναι καν μουσικη αλλα γκαριδες χωρις μελωδια. Απο τους περισσοτερους τετοια ακουσματα μεταλ, ροκ, πανκ ειναι παραξενα καθως εχουν συνηθισει στην εμπορικη, υποκινουμενη ποπ και λαικη κυριως στην Ελλαδα. Θεωρουν λοιπον τα ειδη αυτα δυσκολα στο να ακουστουν και να καταννοηθουν.


Οκ. Και οι δυο θεσεις ειναι λαθος. Τι να πρωτοσχολιασω. Κατ'αρχας δεν υπαρχει ευκολη ή δυσκολη μουσικη. Οταν ενα τραγουδι το ακους ευκολα σ'αρεσει, οταν σ'αρεσει ενα τραγουδι το ακους ευκολα. Δε χρειαζεται πιεση ουτε να το κανεις κατι με το ζορι. Αντιθετα οταν δεν αντεχεις στο ακουσμα καοιου ηχου, απλουστατα δεν μπορει να σ'αρεσει. Το οτι ακους ευκολα και με ευχαριστηση καποιον ηχο δε σημαινει πως αυτο ειναι το ιδιο και για του υπολλοιπους. Τη στιγμη μου με ενα τραγουδι εσυ βρισκεσαι στο παραδεισο ο αλλος βρισκεται στην κολαση, και μερικοι προτημουν να βρισκονται και εκει. Απο αυτο εξαρταται και οι συνηθιες του καθε ατομου, ο τροπος διακεδασης και ζωης του.


Η μουσικη ειναι κατι προσωπικο, εσωτερικη υποθεση και ψυχικη αναγκη του καθενος. Ειναι τα συναισθηματα, οι ιδαιες, η σκεψη σου, ο κοσμος σου που εκφραζεται μεσα απο τις νοτες. Δεν μπορεις, δεν εχεις το δικαιωμα να προσβαλλεις τον αλλο για τη μουσικη που επιλεγει να ακουεσει γιατι με αυτο τον τροπο προσβαλλεις τον ιδιο αφου η μουσικη αντιπροσωπευει τον ψυχισμο του. Δεν εχει "πως το ακους" ή "πως δεν το ακους", απο την στιγμη που δεν μπορεις εσυ να το ακουσεις σημαινει πως δεν μπορεις να σκεφτεις ποτε, ουτε να νιωσεις ετσι οπως νιωθει ο αλλος που μπορει. Γι'αυτο μη σχολιασεις καλυτερα καθολου.


Και περναω στο θεμα του "ψαγμενου". Εισαι ψαγμενος μου λες. Γιατι? Τι θα πει ψαγμενος? Οταν ακους, διαβαζεις, βλεπεις κατι που δεν το ακουν, διαβαζουν, βλεπουν οι υπολλοιποι.Δεν υπαρχει ψαγμενη μουσικη, ψαγμενη λογοτεχνια. Υπαρχει μουσικη ή λογοτεχνια που μας αρεσει. Μπορει να ακουω δυο τελειως διαφορετικα ειδη, να διαβαζω δυο τελειως αντιθετους μεταξυ τους ποιητες, συγγραφεις. Αν το κανω αυτο δεν ειμαι ψαγμενη συμφωνα με καποιους.


Θα διαβασω και θα ακουσω ο,τι εγω θελω, ο,τι με εκφραζει, οτι με αγγιζει, ο,τι νιωθω εγω πως μιλαει σε μενα και με κανει να αισθανθω περιεργα. Το εχετε νιωσει ποτε το ανατριχιασμα... οταν ακουτε ενα κομματι ή ακομα οταν διαβαζεται κατι. Να χανεστε σ'αυτο χωρις να εχετε καμια απολυτως επαφη με το περιβαλλον σας. το μυαλο απομονωνεται, εγκλοβιζεται, επικεντρωνεται εκει και μετα χανεστε. Γεμιζει την ψυχη σας, το μυαλο σας. Το γεμιζει και ξαφνικα μολις αυτο τελειωσει επανερχεστε στην πραγματικοτητα. Σαν να κοιμοσασταν βλοποντας ενα ονειρο και μετα ακουτε το ξυπνητηρι να χτυπα για να σας θυμισει πως εδω ειναι η πραγματικοτητα. Κι εσεις τρομαζεται απο την ξαφνικη αυτη αλλαγη. Τρομαζετε γιατι απορειται πως ενω ησασταν τοσο μακρια, τοσο μακρια, ταξιδευονατς περα απο τον χρονο και τον τοπο, τωρα μεσα σε ενα λεπτο βρεθηκατε εγκλοβισμενοι στο σωμα σας, στη θεση που καθησατε πριν ξεκινησει αυτη η πτωση μεσα στην δινη. Ναι το εχετε νιωσει κι αν δε το νιωσατε ακομα εχετε να μαθαιντε πολλα.Αυτη η στιγμη λοιπον για σας ειναι μοναδικη και δεν εχει κανεις το δικαιωμα να κατακρινει το "μεσο" με το οποιο εσεις φτασατε εκει, ειτε αυτο ειναι ενα τραγουδι ειτε ενα βιβλιο.


Και ειναι φυσικο ολοι οι ανθρωποι να ανοικουμε σε καποια κοινωνικη ομαδα. Ισως γι'αυτο καποιοι κολλανε σε ενα ειδος μουσικης, λογοτεχνιας και ντυσιματος ωστε να αισθανθουν πως εινα μερος ενος συνολου. Κι εγω αυτο παλια πιστευα. Μην το κανετε ομως αυτο. Αφεθειται απο τα πρεπει, απο τις "ταμπελες" οπως λει και καποιος, οι οποιες σας κανουν να ακουτε αυτο επειδη ειναι γκοθ, ή το αλλο επειδη ειναι μεταλ. Σταματηστε και αφηστε τον ευατο σας ελευθερο να καθοδηγηθει μονος του σ'αυτη τη μαγεια της γνωσης, της μουσικης, λογοτεχνιας. Και μονο αν ακολουθησετε αυτο που πραγματικα θελει η ψυχη σας αδιαφοροντας για ειδη και ταμπελες θα βρειται τον πραγματικο σας εαυτο, και τοτε θα νιωσετε ικανοποιημενοι με την επιλογη σας και πραγματικα περηφανοι. Η ψυχη σας ομως αλλαζει, και θα αλλαζει ειδικα στην εφηβεια, οποτε θα αλλαζουν και τα γουστα σας, Μην παραξενευεστε λοιπον οταν ενω την μια μερα ακουγατε κατι και την επομένη το σιχαινεστε. Καθε επιλογη σας εξεφραζε την κατασταση σας τη περιοδο εκεινη. Και καθε φορα να βασιζεστε εκει που θα σας οδηγει ο εαυτος σας, και καθε φορα θα βελτιωνεστε και νιωθετε ικανοποιημενοι για εκει που φτασατε, χωρις να θιγεστε απο σχολια τριτων γιατι πολυ απλα θα ειστε τοσο σιγουροι για τον εαυτο σας. Εξαλλου δεν νομιζω πως οταν πραγματικα αγαπατε κατι μπορειται να το αγνοησετε οπως κι αν ειναι.

Πέμπτη, 19 Μαΐου 2011

Δεν μετανιωνω για την αντιδραση μου ουτε για τιποτα. Εγω σου το χω πει απειρες φορες αλλα εσυ δεν καταλαβαινεις. Δεν καταλαβαινετε. Δε μπορειτε να καταλαβετε οποτε δεν σας παρεξηγω. Κι εγω στην θεση σας θα με ειχα ξεμαλλιασει. 


Αλλα βέπετε πως δεν ειμαι καλα. Ειμαι αρρωστη. Πολυ αρρρωστη. Μην με χτυπατε λοιπον με τα ιδια πραγματα που ξερετε πως απεχθανομαι ξανα και ξανα. Τα νευρα μου δεν ειναι καθολου καλα. Ποτέ δεν ηταν. Μα πότε ηταν αλλωστε? Απο τοτε που γεννηθηκα, απο βρεφος ακομα οι πεδοψυχολογοι το ειχαν ηδη καταλαβει. "Πολλα νευρα, παρα πολλα νευρα για μωρο" λεγαν... "και ιδιοτροπος χαρακτηρας, αντιδραστικη".


Ναι ετσι ειμαι. Το ξερω και δεν θελω να αλλαξω τον εαυτο μου οπως και να ναι. Τον σεβομαι και τον αποδεχομαι σαν κατι το ιερο, με ολα του τα ελλατωματα και ιδιοτροπιες. Ετσι πρεπει. Οχι βεβαια να γινομαστε εγωπαθης και εγωκεντρικοι... αλλα απο το να καταντουμε φερεφωνα των αλλων... νομιζω πως ειναι καλυτερα. 
Δε μετανιωνω λοιπον για τιποτα. Εσυ επρεπε εφοσον με ξερεις, με ξερεις τοσο καλα, να συγκρατησεις ολη σου την οργη, ολον σου τον θυμο, την κακκια προς το προσωπο μου. Δεν ειπα ποτε πως ειναι ευκολο. Αλλα στην περιπτωση μου ετσι πρεπει να γινει.



Δε θελω να μιλησω, δε μπορω, δεν ειμαι ανεστητη, δε μιλαω γιατι δε μπορω να μιλησω. Μην φωναζεις τοσο δυνατα. Η φωνη σου τρυπα τα αφτια μου και ποναω ακομα περισσοτερο. Οχι, δεν μου εχουν ραψει το στομα με καμια κλωστη ουτε μου το εχουν κλεισει με κανενα ζελοτεϊπ.
Ξερεις, ξερετε, ειναι καποια πραγματα που τοσο καιρο μαζι μου θα μπορουσατε ανετα να τα νιωσετε αλλα... οι τρυπες του μυαλου σας ειναι κλειστες απο παντου και δεν μπορειτε να δειτε.


Το εμποδιο που εμφανιζεται εμποδιζοντας την πραγματοποιηση καποιας ενεργειας δεν ειναι απαραιτητα σωματικο. Hello που λενε και τα κοριτσακια. Καμια φορα ειναι και ψυχολογικο. Το γεγονος οτι δεν ανοιγω στομα μου δεν οφειλεται σε καμια κολλα στα χειλη μου, αλλα στο οτι νιωθω χαλια νιωθω απαισια και ποναωω, οποτε μου ειναι δυσκολο να μιλησω. 


Η δικη σου ανεστησια ομως, η οργη σου και το πως μου χτυπας συνεχια το οτι ειμαι αχαρηστη σπαει τη βουβη μου σταση. Δεν απαντω στην ερωτηση σου μονο βγαζω μια κραβγη, απο τις δικες μου συνηθισμενες δυνατες τσιριδες αγανακτησης.

Και σαν να μην με γνωριζεις ολα αυτα τα χρονια, με την ιδαια πως ειμαι καποιο αλλο ατομο αρχιζεις την κριτικη και τα σχολια, χωρις να παρεις στην αντιλιψη σου πως εχεις να κανεις με μενα, με τις δικες μου ιδιοτροπιες.



Καλα, αλλωστε φτανει που εγω ξερω εμενα. Δεν ανυσηχω ουτε πηρα στα σοβαρα τιποτα απ'οσα ειπατε. Η μαλλον... τα πηρα, απλα εγω επειδη ζω μεσα στον δικο μου πορσελανινο κοσμο κλεινω το μυαλο μου οπως κανετε εσεις σε αλλα πραγματα και δεν ακουω τιποτα. Ξερω πως τιποτα απο αυτα δεν ειναι αληθεια, δεν ισχυει για μενα.



Μονο συγκρατω τις λεξεις και τα λογια, ωστε μετα να τα θυμαμαι και να στα θυμιζω, να στα πεταω για να νιωθεις ασχημα. Οχι δεν το αξιζεις. Ουτε εγω το αξιζω ομως.

Hans Christian Andersen

Χανς Κρίστιαν Άντερσεν ♥                                
Παραμύθια




╰☆╮╰☆╮╰☆╮╰☆╮




 Δεν εχω σκοπο να γραψω την ζωη του, αν ενδιαφερεστε για την βιογραφια του μπορειτε να κανετε ενα google. Απλα θελω να πω πως τον αγαπω πολυ και ειναι ο αγαπημενος μου συγγραφεας, και οχι παραμυθας γιατι οι ιστοριες του ειναι λογοτεχνηματα απο τα οποια κατανοουμε το κοινωνικο, πολιτικο και κυριως θρησκευτικο πλαισιο της Ευρωπης του δεκατου ενατου αιωνα.


Ολοι λιγο πολυ μεγαλωσαμε με τα παραμυθια ή τουλαχιστον ακουσαμε, διαβασαμε  μυθιστορηματα του. Οπως ειπα φαναιρωνουν μια εποχη παρακμης των ευγενων και της δημιουργίας ισχυρης αστικης ταξης, αλλα παραλληλα μια περιοδο εντονης θρησκοληψιας η επιφασης θρησκευτηκοτητας.


Αυτο το λεω γιατι θελω να ανεφερθω στο γεγονος οτι ολες οι ιστοριες του διακατεχονται απο το ιδιο πνευμα, την υπαρξη της Ενοχης, με την αυστηρα χριστιανικη της σημασια. Πολλοι αλλοι βεβαια παραμυθαδες επιφερουν την τιμωρια των ηρωων τους παρουσιαζοντας την με μορφες τερατων, μονο ο Άντερσεν καταδεικνυει το αμείλικτο της χριστιανικης Ενοχης, χωρις να το επικροτει η να το ψεγει.


Ναι, για παραδειγμα το κοριτσι που δεν ακουσε και φορεσε τα κοκκινα παπουτσια κατεληξε με πληγωμενα ποδια, παρακαλωντας να της τα κοψουν....
ή η κοπελα η οποια εκανε το λαθος να πατησει την φρατζολα κατεληξε στον Αδη, οπου κοσμει τον προθαλαμο του Χαρου. Και ολοι ξερουμε την μικρη γοργονα που θελησε να ξεπερασει την φυση της εμεινε βουβη...
και αλλα πολλα παραδειγματα....
Ολοι και ολα τιμωρουνται στον Αντερσεν βασει μιας αυστηρης κριτικης που πρεπει να ασκειται απο τον ιδιο τον ανθρωπο. Μια αποθεωση της χριστιανικης ηθικης οπως πιστευαν  τοτε.


Ακομα οι ανθρωποι εντυπωσιαζονται με ταπεινα, λιτα, απλα πραγματα.
Τελος παντων εμενα προσωπικα τα περισσοτερα μου αφηνουν μια μελανχωλια, μια δυστυχια, ενα λυπητερο τελος,  καπιες φορες και ματαιοδοξο και αλλες φορες σκοτεινο ή αντιθετα μυνηματα ελπιδας αισιοδοξιας και αλλαγης.


Πιστευω πως αν ψαξετε πιο βαθεια και δειτε τις ισοτοριες απο μια αλλη οπτικη γωνια θα καταλαβετε πως δινει καποια  μυνηματα, κατι διαφορετικο θελει να περασει, κατι παραπανω απο αυτα που ειπωθηκαν.
Τελος, Τα παραμυθια του Αντερσεν θεωρηθηκαν χαρακτηριστικα για την εποχη του διοτι δινουν το πολυχρωμο μωσαικο μιας κοινωνιας που ευαγγελιζοταν την ουρανια αφεση, αλλα παραλληλα σιτιζοτανε ψυχικα απο το σημερα.
Η δικη μας εποχη δε μπορει να τολμησει τουλαχιστον ενα απο τα δυο.




Μερικα παραμυθια που ξεχωρησα για προσωπικους λογους:


✿ Το ασχημοπαπο (περιγραφει τον ευατο του, και το μυνημα ειναι ξεκαθαρο)
✿ Το κοριτσακι με τα σπιρτα (συγκινηθηκα για πρωτη φορα στη ζωη μου, πρωτη μου φορα εκλαψα στο σπιτι ενας προσωπου που δεν θα ξεχασω ποτε)
✿ Τα καινουρια ρουχα του Αυτοκρατορα (αν κοιταξετε γυρω σας θα βρειτε πολλους τετοιους                     αυτοκρατορες και μπορει να βρειται καποιον και στο προσωπο σας)
✿ Η πριγκιπισσα και το μπιζελι (η λογικη των ανθρωπων)
✿ Η ιστορια μιας μητερας (Η Μανα ειναι Ιερο προσωπο και το εννοω)
✿ Ο μολυβενιος Στρατιωτης (Η μονη ιστορια αληθινης αγαπης, εκλαψα ακουγοντας την παλια, σε μια κασετα... η φωνη του αφηγητη ερχεται στα αφτια μου.... το ιδιο και η μελανχολικη μουσικη επενδηση της.)
✿ Τα κοκκινα παπουτσια
✿ Το κοριτσι που πατησε μια φρατζολα
✿ Η μικρη γοργονα (ε δε χρειαζεται να εξηγησω και γιατι, οποιος με ξερει προσωπικα θα καταλαβει)
✿ Αληθινο! Αληθινοτατο! (Εεε, αυτο το κουστομπολιο και το σκουριασμενο τηλεφωνο πια!)
✿ Η βοσκοπουλα και ο καπνοδοκαθαριστης
✿ Το αηδονι του Αυτοκρατορα
✿ Ο καλικατζαρος και ο μπακαλης (Μηπως ολοι μας δεν ανεχομαστε και τον μπακαλη με το                      βουτυρο και τις παροχες του? ;)
✿ Ο αγγελος (ειναι ισως το πιο sos απο τα οποια πρεπει να διαβασετε και θα καταλαβετε γιατι)
✿ Τι ειδε το φεγγαρι (Ιερη μου σεληνη. Να ο κοσμος μας)
✿ Η τοσηδουλα (θα αφησω μια ♥ )
✿ Η Βασιλισσα του Χιονιου (Η αγαπημενη μου ιστορια και αφιερωνω απειρες καρδιες, την λατρευω         για προσωπικους συναισθηματικους λογους, ισως και ταυτηση με καποιον)
✿ Το χριστουγεννιάτικο έλατο (δεν εχει να κανει τοσο με χριστουγεννα, αλλα στα παθη του μικρου           ελατου)
✿ Η μαγική ιστορία του χρόνου (μπορει να για τις Τέσσερις Εποχές, για τον Άνθρωπο ή...)




Αυτα ειναι μονο καποια απο τα αγαπημενα μου...
Και σιγουρα εχω ξεχασει πολλα, πααρα πολλα
Αν κανετε τον κοπο να διαβασετε εστω αυτα που προτεινα εσεις θα βγειτε κερδισμενοι και νομιζω πως κατι θα αλλαξει μεσα σας.


Και η συμβουλη: να παιρνετε τα μυνηματα που θελει να σας περασει ο συγγραγεας, το κλιμα και το βαθυτερο νοημα.


Αλλωστε αυθαιρετα τα κατεταξαν στα παραμυθια "για παιδια".

Νοσταλγία

Νοσταλγια… παραξενο συναισθημα… δικο σου.


Καθαρα προσωπικο.
Δε μπορεις να κανεις τον αλλον να αισθανθει το ιδιο γιατι ακριβως ειναι μονο δικο σου!
Το νιωθεις εσυ.
Μονο στο δικο σου νου μπορουν να ζωντανεψουν οι εμπειριες και τα παθη σου.


Συγκινησαι, νιωθεις ενα κομπο, ενα βαρος μεσα σου για τα παιδικα σου χρονια, γι’ αυτα που θυμασαι τωρα, αυτα που εφυγαν και δε θα ξαναγυρισουν.
Πως σκεφτοσουν τοτε? Πως εβλεπες τα ιδια πραγματα τοτε και πως σημερα?
Σημερα, που ξανακρατησες στα χερια σου το παιδικο σου βιβλιο με παραμυθια, το ξετρυπωσες μεσα απο την παλια βιβλιοθηκη, σημερα που ειδες ξανα την ταινια αυτη,
τα κινουμενα σχεδια, τοτε αγκαλια με την κολλητη σου σπιτι της,
ενω τωρα μονος γυριζεις πισω, πισω στα τραγουδακια, τα τραγουδακια που φαινονται ανιαρα, παιδικα, στην παλια σου κουκλα, το παλιο σου παιχνιδι, σημερα που ξεφυλλισες το αλμπουμ φωτογραφιων και ειδες τα προσωπακια των συμμαθητων σου, τα βλεμματα των φιλων σου μερικους του εχασες για παντα, φυγαν και δε θα ξαναγυρισουν, ουτε εκεινοι, ουτε η στιγμες που περασες μαζι τους, η αθωοτητα σου, ουτε η ευτυχια, η ξενοιασια, ουτε τιποτα…
ολα ανηκουν στο παρελθον πια που τωρα αναπολεις και ευχεσε να εισουν και τοτε τοσο ωριμος ωστε να διόρθωνες καποια πραγματα που στοιχισαν, συνηδειτοποιείς πως καποιες στιγμες ηταν τοσο σημαντικες, τοσο καθοριστικες για τη ζωη σου, ισως οι πιο ευτυχισμενες που θα μπορουσες να εχεις, οι πιο αληθινες, ομως ολα αυτα τα αναγνωριζεις τωρα πια, τωρα που ειναι αργα, πολυ αργα.


Κλαις, κλαις απο συγκηνηση, χαρα?
Κλαις ισως απο λυπη? Γιατι ξερεις πως τιποτα δεν θα ειναι ιδιο πια, γιατι αισθανεσαι πως μεγαλωσες, πως αλλαξες, πώς εισουν και πώς εγινες, και εγινες χειροτερος, κλαιες επιδη θυμασαι οσα εζησες, αυτα που δεν εισαι αξιος να ζησεις τωρα ουτε θα ζησεις.
Αλλιως, αλλιως τον εβλεπες τον κοσμο τοτε και αλλιως σημερα.
Θυμασαι ομως.
Και θυμασαι τα αγαπημενα σου προσωπα αντιστοιχα. Εκεινον που σου το χαρισε, εκινον που στο εμαθε, εκεινον που στο πριτεινε, εκεινον με τον οποιο μοιραστηκες μαζι του την στιγμη ή ο,τιδηποτε αλλο αναπολεις.
Μπορει αυτο που βλεπεις τωρα να ειναι ανουσιο και ασημαντο, τα συναισθηματα που ομως ειναι τοσο εντονα και αληθινα, γιατι τα ειχες νιωσει στην καλυτερη περιοδο της ζωης σου, μεσα απο εκεινα τα ματια τα εβλεπες, και με εκεινα τα ματια τα βλεπεις και τωρα, γι’ αυτο και σε αγγιζουν. Η μουσικη αυτη, η φιγουρα, η ιστορια, τα προσωπα, σου φαινονται ακομα πιο γλυκα, ακομα πιο πολυτιμα…. ααα ναι… πολυτιμα.
Τα πιο πολιτιμα απ’ολα ισως.


Γεμιζουν την ψυχη σου, τη γεμιζουν γιατι σκεφτεσαι εσενα, εσενα οταν εισουν αθωος και ευτιχισμενος, οταν εισουν ο πραγματικος σου εαυτος. Ξερω πως οταν μεγαλωσω κι αλλο θα νοσταλγω το σημερα. Οπως τωρα νοσταλγω το τοτε. Μια μεταφορα στο χρονο, και συγκεκριμενα στο παρλθον. Περνανε απο μπροστα σου οι στιγμες. Θυμασαι με λεπτομερια καθε λεξη που ειπες, καθε χτυπο που εκανε η καρδια σου, καθε συναισθημα…. τα ξαναζεις.
Διαφορετικα ομως. Με δοση λυπης. Αλλος με δοση χαρας επειδη πεσαν στα χερια του απομειναρια της αγαπημενης ηλικιας δινοντάς του την ευκαιρια να θυμηθει. Εγω ομως με λυπη. Με λυπη για ολα αυτα που εξηγησα παραπανω. Και ειμαι συγηινημενη. Ολα αυτα τα νιωθω και τα ζω μονο εγω και μονη μου.


Και κλαιω, κλαιω.
Να πω ευχαριστω κι εγω στη μοιρα που με εκανε να αναπολησω?
Η μηπως να θυμωσω που με βυθιζει στην απελπισια και παλι. Κλαιω γιατι δεν ηθελα να τελειωσουν ετσι.
Δεν ηθελα να τα θυμηθω.
Δε με ρωτησε κανεις αν ηθελα να τελειωσουν.
Κλαιω και τα θελα πισω!
Τα θελω πισω ολα.
Τα θελα πισω ολα γιατι ειναι δικα μου.
Τα θελω πισω γιατι μου αξιζουν να τα ζησω ξανα και ξανα οσες φορες θελω!
Γιατι ειναι δικα μου…