Στο αίμα κυλά η ζωή

Φοβαται.
Νιωθει τον δαιμονα της αιωνιας μοναξιας του να ερχεται απο το βαθος του διαδρομου. Θα ερθει γι'αυτον. Το ξερει.
Παντα ερχοταν.

Λυπαται.
Λυπαται για την την λεπτη του εμφανιση, για το λευκο του δερμα, για τα μαυρα του μαλλια,
μα λυπαται πιο πολυ για τα μεγαλα του ματια, τα γαλαζια ματια, τα ομορφα του ματια. Για τα λεπτα του φρυδια.

Μισει την εικονα του. Μισει αυτο που οι αλλοι βλεπουνε. Το περιτυλιγμα του.
Σιωπηλος κι ακινητος. Χωρις χρωμα, χωρις ζωη.
Δειχνει αδειος μα μεσα του ανθιζουν τριανταφυλλα.
Μισει το δερμα του, ασπρο, δειχνει κρυος, πεθαμενος.
Ναι... κρυος μα μεσα του βραζει.
Κανενα ιχνος ζωης σ'αυτο το σωμα, ν' αναπνεει αραγε, να νιωθει?
Κατω απο το δερμα του οι φλεβες διακρινονται ευκολα και ειναι γαλαζιες κι αυτες και λεπτες και κρυες... νομιζεις πως δεν ειναι φλεβες, ειναι ποταμια.
Ποταμια που δεν ρεουν.
Ποταμια κρυα.
Ποταμια παγωμενα.
Που δεν εχουν την δυναμη να δωσουν στην καρδια για να χτυπησει.
Δεν υπαρχει ζωη.

Δεν το αντεχει αυτο το σωμα. Θελει να φωναξει, "εδω ειμαι! Αισθανομαι και κλαιω".
Κοβει λοιπον το δερμα του. Και τρεχει το αιμα πανω στο ασπρο και κυλα, κυλα γρηγορα για να ξεφυγει, ορμητικο και κατακοκκινο, σχεδον πορφυρο. Μα προ παντων πολυ ζεστο.