The Illusionist's Dream

Εσυ εδω?
Δεν αντεξες κι ηρθες στην νεκρικη αγκαλια μου.
Κι ηρθες στο ονειρο μεσα απ τ'ονειρο σου.
Μα τα ονειρα ειναι ψευτικα.
Στην αλλη οχθη να φτασεις δεν μπορεις.
Εκει που ολα ειναι άυλα, εκει που ολα αιωρουνται.
Κι ηρθες στον κοσμο των ψευδαισθησεων, σ'ενα κοσμο του μυαλου σου.
Δεν ειναι εφιαλτης.
Η φωνη που ψιθυρίζει δεν ειναι αγγελος, δεν ειναι δαιμονας.
Ειμαι εγω.
Εσυ θελησες, Εσυ διαλεξες, Εσυ ηρθες.
Φυγε.
Δεν θα με βρεις αγαπη μου.
Δεν μπορεις καν να με δεις.
Νιωσε μονο την παρουσια μου,
νιωσε την ζεστασια της καρδιας αφου νομιζεις πως χτυπα,
η ασθηση της υπραξης μου,
μονο αυτη ειναι τ'ονειρο σου.
Την μορφη σου να! την βλεπω.
Βλεπω το μακρυ σου γκρι πουκαμισο,
Δεν βλεπω τα ματια σου, δεν βλεπω το προσωπο σου.
Βλεπω μια λευκη, ολολευκη μασκα. Και τα χερια σου τοσο λευκα ειναι.
Μα γιατι τοσο χλωμος? Δεν πρεπει να εισαι εδω.
Δεν μπορεις να με φερεις πισω.
Ειμαι ελευθερη.
Ειναι ο αποχωρισμος σκληρος, μα παντα θα σ'ακολουθω,
οπως τα κυμματα ακολουθουν την πορεια που τους δινει ο αερας.
Απλως φυσα μου κι εγω θα σε οδηγησω.
Για να το εκτιμισεις, θα πρεπει να μ αφησεις.
Ξεκινα μη φοβασαι, διεσχισε τα μονοπατια,
αυτα τα γκριζα απο τη σταχτη μου.
Τρεχα στ'αστρα του σιωπηλου ουρανου.
Περπατα στις μπλε θαλασσες.
Τις γαλήνιες.
Δεν θα πνιγεις.
Εδω ειναι ονειρο.
Εδω ειμαι εγω. Εδω δεν πεθαινεις.
Εδω ειναι ονειρο.
Εδω δεν πεθαινεις γιατι ειναι ψεμα.
Γιατι δεν ειναι ζωη.
Στα ονειρα εισαι θεος, στα ονειρα εισαι αθανατος.
Μη φοβασαι λοιπον προχωρα.
Ειμαι εδω αγαπη μου.
Σε καταπινουνε τα κυμματα, σε σμπρωχνουνε τα συννεφα.
Ο οριζαντας ειναι ειναι λεπτος, ειναι μακρυς,
απ'οπου κι αν γυρισεις μονο αυτον θα δεις.
Κατω απο την μοβ σου γυαλα.
Μπορεις να νιωσεις την μοναξια?
Το δηλητηριο στις φλεβες σου?
Νιωθεις να σε καιει, να τσουρουφλιζει το μυαλο σου.
Νιωθεις να γερνας.
Μα τωρα αγαπη μου οπως οι ακτινες του ηλιου θα σ'αγγιξει η γνωση,
θα μαθεις να κολυμπας στ'ορμητικο ποταμι της ψυχης σου,
θα περπατησεις πανω σε γυαλιά ξυπολυτος και δε θα πονας.
Δεν θα εισαι για πολυ μονος,
γιατι... εδω που νομιζεις ταχα τωρα πως βρισκεσαι στην κολαση,
εδω στην γη αυτη που βραζει,
ειναι ο τοπος της καρδιας σου, της κοκκινης, της φλογερης ψυχης σου.
Καίει η αγαπη και το μισος. Μη ξεχνας πως εισαι ακομα ανθρωπος.
Εδω λοιπον αντιμετωπισε τους δαιμονες σου, και καψτους.
Γιατι ειναι δικοι σου.
Θαρρεις πως με τη δικη σου δυναμη δεν σπανε.
Μα στη δικη σου καρδια μεσα ζουνε,
Και με την δικη σου θεληση θα βρουν τον θανατο,
τον οριστικο, τον μη αναστασιμο.
Οχι, μην κλαις, μην απελπιζεσαι αγαπη μου.
Ο θανατος ηρθε σε μενα οπως ερχεται σε ολους μας.
Μην προσπαθεις να τ'αλλαξεις.
Μα ζησε για την ιδια την ζωη.
Ο θανατος περιμενει τους ζωντανους.
Γυρνα πισω. Εξαφανισου, ξεχνα με.
Με την βοηθεια μου θα πεταξεις το κλειδι,
αυτο που δεν ανοιγει καμια πορτα πια,
δεν ξεκλειδωνει κανενα μυστικο,
καμια ελπιδα.
Κριμα!
Και τα δακρυα σου χυθηκαν τοσο ζεστα για το αποκτησεις.
Και τωρα.. το χρειαζεσαι πραγματικα? Οχι, πετα το.
Σ'εκεινον τον γκεμο, σ'εκεινη την αιχμη,
πανε και στασου,
κοιτα κατω... τοσο ψηλα δεν βρισκεις πια το χωμα.
Δεν ειμαι εκει.
Μα πηδα κατω αγαπη μου.
Δεν θα βγαλεις φτερα, δεν θα πεταξεις,
δεν θα δε σωσει κανεις αγγελος.
Μα μην φοβασαι.
Ονειρο ειναι. Θα ξυπνησεις.
Πεσε απαλα και...
ξυπνα.