Να μπορουσα να συγκεντρωνα στα πνευμονια μου ολη την πιεση, το ανχος που εχω μεσα μου, να τα εκανα αερα και να φυσουσα τον πονο μου μακρια. Να τα εκλεινα σε δυο μπαλονια, σε δυο ασπρα μπαλονια.
Ενα για την μιζερη καταπιεστικη πραγματικοτητα της εποχης μου, που ολο και με σμπρώχνει στην αβεβαιοτητα, που ολο και προσπαθει να πνιξει τα ονειρα μου, καρφωνοντας με το "χ" αυτο το αγνωστο που μου ζητα, τον χρονο και το χρημα.
Και τ'αλλο να το φουσκωνα με τους φοβους μου, τη δειλία και τις ανασφαλιες μου, την ανυπαρκτη αυτοπεπιθεση και σιγουρια μου και να τ'αφηνα στον ουρανο, τον γαλαζιο ουρανο, τον γυαλινο.
Να τα κοιτουσα ωσπου να χανονταν, να τα καταπιναν τα υψη.
Και μονο ενα να παιρνα μαζι μου, ενα μπαλονι κοκκινο, δεμενο με μια κιτρινη κορδελα,
να το επαιρνα μαζι μου στη αμμο, στον αφρο, στην παυση του χρονου και στου οριζοντα την λεπτη ευθεια με τον ηχο της σπιθας της φωτιας που αργοσβηνει να χανομασταν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου