Απομόνωση

Υπαρχουν δυο κατηγοριες ανθρωπων.
Εγω και οι αλλοι.
Ποτε δεν εγινα κομματι τους, ποτε ενα μ'αυτους ουτε στιγμη.
Περναει ο καιρος...
και τοσο συνεχιζω να τραβω αορατα συνορα αναμεσα σε μενα και στους αλλους ανθρωπους.
Μπορει να μοιαζω οπως εκεινοι, αλλα δεν ειμαι σαν εκεινους.
Ποτε δεν σκεφτηκα με το μυαλο τους.
Στον ιδιο πλανιτη ζουμε μα οι ζωες μας ειναι διαφοερικες.
Ακομα και η πραγματικοτητα δεν ειναι αντικειμενικη.
Εγω βλεπω τον κοσμο πισω απο διαφορετικους φακους,
βλεπω τον κοσμο λιγο παραμορφωμενο.
Αλλα δεν με νοιαζει.
Ουδεποτε ηθελα να τον δω με τα ματια των αλλων.
Ουτε μ' ενδιαφερει πως μοιαζω εγω στα δικα τους.
Ο πλανιτης μου ειναι καπου μακρια απο εδω.
Λενε πως για να σταθεις πανω στον κοσμο, πρεπει να βγαλεις πρωτα το ενα σου ποδι εξω απο αυτον. Η φαντασια ειναι η γεφυρα που σε βοηθα να φτασεις στον αλλο κοσμο. Αλιμονο ομως για μενα που μενω πανω στην γεφυρα, και χανω και τους δυο κοσμους. Η μοναξια ειναι ισως υποτιμημενη. Ο Νιστε παλι ελεγε πως η μοναξια για το πνευμα ειναι οτι η διαιτα για το σωμα. Ομως το δικο μου πνευμα ειναι ενα ανορεξικο πια σωμα, κι η ανορεξια ειναι αρρωστια.
Εξαλου το δικο μου συμπαν θα ηταν αδυνατο να χωρεσει καποιον αλλον εκτος απο μενα.
Γιατι βρισκεται μες το μυαλο μου, σε εναν αλλο ιδεατο κοσμο, φτιαγμενο απο σκεψεις και φαντασιες ανθρωπων, υπαρχει, μα εξω απο εδω. Κι αν πεθανω, θα πεθανει μαζι μια ολοκληρη σφαιρα, μια αλλη πραγματικοτητα μοναδικη οπως του καθενος μας. Που ομως κανενας δεν θα το καταλαβει. Μπορει ομως κι να μην χαθει, αλλα τοτε ειναι που θα ζησει αιωνια στο χωροχρονο και να ζησω κι εγω εκει για αιωνες.