Είναι που...

Αερας ψυχρος περνα μεσα απο το παλτο μου.
Στο παγκακι βραδυ βλεπω το φεγγαρι,
εκεινο το μισο που μολις φενεται πισω απο τα κλαδια του δεντρου,
πανω απο τα φωτα της πολης.
Θελω να κλαψω, τα δακρυα νιωθω ν'ανεβαινουν,
μα μεσα απο το στηθος μου νομιζω πως θα σταξουν,
εκει απ'οπου ειναι η καρδια μου.
Δεν ξερω...
Ειναι τα γελια των ανθρωπων που ακουγονται μακρια
Ειναι ο ουρανος που ειναι στοργικος και μαυρος
Ειναι το αρωμα του πρασινου τρυγυρω
Ειναι ηχος του νερου που πεφτει απαλα
Ειναι αυτη η μοναξια μου, η δικια μου,
Ειναι η γλυκια αυρα σου που νιωθω γυρω μου και με τυλιγει,
που ζεσταινει τα δακρυα μου,
Ειναι που νιωθω την παρουσια σου καπου βαθια μεσα μου,
Ειναι που μου λειπεις,
Ειναι ο αερας που μου τραγουδα με την φωνη σου,
Ειναι που ξερω πως δεν ειμαι μονη,
πως εισαι εδω μαζι μου.
Ειναι που ξερω πως δεν σε γνωριζω,
πως δεν σε συναντησα ποτε.

Ειναι που ξερω πως δεν υπαρχεις

Κι ομως ειναι που στην λεξη αγαπη, εσενα μονο φερνω στο μυαλο μου.