Death Pass

Μα ποτε μου δεν καταλαβα...

γιατι τον θανατο οι ανθρωποι ολοι τον φοβουνται,

γιατι τον τρεμουνε γιατι νομιζουνε πως απειλουνται

γιατι στην σκεψη τους μαυρα μονοπατια δημιουργουνε,

και δυστιχισμενοι θεωρουνται οσοι τον διαβουνε.

Ειναι ισως του ανθρωπου τα τελευταια λεπτα,

που ειναι οδυνηρα και πνιγηρά.

Ειναι ισως των προσωπων των αγαπημενων ο αποχωρισμος

που ξερω ειναι πικρος, ειναι παντοτινος.

Ειναι ισως του θνητου η φυση που τον θανατο φοβαται,

που γυρω απο το αγνωστο, το αποκοσμο πλαναται

και καταδικαμεος σ'αυτον ειναι απο τοτε που γενναται,

Ειναι ισως επειδη αυτος δεν κυβερναται, δεν ερευνάται,

και τιτλους  και ονοματα ο Χαρος δεν θυμαται.

Μα και παλι ο θανατος δεν ειναι αυτος που πρεπει να φοβασαι,

στο μυαλο μου ολα εχουν αλλη θεση.

Κι η ζωη ειναι εκεινη απο την οποια θελω να ξεφυγω,

και τον θανατο δεν προσπαθω να αποφυγω.

Η ζωη ειναι ο κοπος, ο μοχθος και ο αγωνας,

ειναι ο πονος, η θλιψη και η απογητευση.

Δυναμη και θαρρος θελει για να ζεις.

Εγω δεν εχω τολμη, ειμαι δειλη.

Την ζωη την χαιρονται μοναχα οι τρελοι,

ποσο θελω να τους μοιασω.

να μπορεσω μαζι τους να την απολαυσω.

Ο θανατος μια πυλη απλως για μενα παραμενει,

μια πορτα πλατινενια, βαρυα και σκαλυσμενη,

μεσα απ'αυτη θα περασω στην ζωη μου,

το σωμα ελευθερη θ'αφησει την ψυχη μου,

και θα δει εκεινη τοτε ενα γνωριμο τοπιο,

θα δει μια παραλια ολοχρυση στο φως ν'αστραφτει,

θα δει διαφανα κυμματα στους κοκκους της να σπανε,

θα δει μια θαλασσα κρυσταλλινη, ισως και γοργονες να τραγουδανε,

θα δει εναν ουρανο τουλινο και συννεφα ζωγραφισμενα να περνανε,

χρωματα πορτοκαλιά και κοκκινα και μοβ θα ειναι ποτισμενα,

και στο βαθος του οριζοντα αριστερα λαμπρος θα ανατελει ο ηλιος,

οι ακτινες του μεσα απο τα συννεφα σαν βροχη το νερο θα τρυπανε,

και θα κοιταζω τοτε τον ηλιο καταματα και δε θα με θαμπωνει,

και αρωμα καλοκαιριου τρυγυρω, μελοδικη σιωπη,

μια γλυκυτατη ζεστασια θ'αγκαλιαζει την ψυχη μου

και μια αναμνηση αμυδρη μονο να μεινει

της δυσης που αφησα πισω μου,

της νεκρης της υπαρξης μου.