Νομιζω πως ειναι μοβ, γλυκο χρωμα και θλιμμενο, ονειροπολο, κοιμαται στα συννεφα και χαιρετα τους εφιαλτες, απαισιοδοξο αρωμα, νοσταλγικο, παιδικο παιχνιδι και λυρικος ηχος, κλαμα αθορυβο, γυαλινο, ευθραυστο... αλλες φορες ειναι μοβ σκουρο, μοβ βαθυ, σχεδον μπλε, ποταμια δακρυων που ρεουν λιγο λιγο απο πολλες μεριες της ψυχης μου και καταλιγουν μαζι, μπλε βαθυ σαν τη θαλασσα, διαφανο αρχικα και μετα τοσο πυκνο, ατελειωτο και σκουρο, τρομαχτικο κι υπνοτικο, φτανει ενα και μονο βλεμμα για να σε καταπιει, για να σε πνιξει και να σε τραβηξει χαμηλα, στα υδατινα, αποκοσμα χαη, εκει οπου η πτωση σου ειναι αργη και οριστικη, εκει οπου ο ηλιος απομακρυνεται πολυ και χανεται, εκει που σε τυλίγει πια το τσουχτερο σκοταδι, το παγωμενο, αφιλοξενο μαυρο, εκει που δεν βλεπεις σωμα, δεν βλεπεις υλη, μα νιωθεις το πνευμα στο κεφαλι σου να σουβλιζεται απ'τον τρομο κι απ'τον πονο και την καρδια σου μονο να χτυπα, να σου λει πως υπαρχεις και δεν ειναι ονειρο. Τοσο μαυρη νομιζω πολλες φορες πως ειναι, μαυρη και πενθιμη, αιωνια η μοναξια μου. Χορευει στον νυχτερινο ουρανο, χωρευει ματωμενη, χωρις αστρα, χωρις φεγγαρι, μονη, καταμονη και χτυπημενη, χωρις ρυθμο, χωρις μουσικη, χορευει με παρεα την τις αντανακλασες των ματιων της. Και ουρλιαζει, και παλλεται μαχαιρωμενη και κρεμιεται και αιωρειται και ειναι ευτυχισμενη. Διχως φιλους, γονεις ή παιδια η μοναξια αυτοκρατορισσα ειναι της ψυχης της, αέναη η βασιλεία της, η αρχη ειναι και το τελος των ανθρωπων, ο φοβος και η καταρα τους, μα πιστη τους συντροφος και συνοδοιπορος. Το καταφυγιο των σοφων και η μοιρα των κολασμενων, αυτη που καταβαθως ολοι μας ταυτοχρονα αγαπουμε και μισουμε, αυτη η αγκαθωτη αγκαλια που φοβομαστε να μπουμε, κι οταν μπουμε φοβομαστε να βγουμε ειναι.
Ο καθενας την μορφη της δικης του μοναξιας αναγνωριζει. Νιωθει ενα βαρυ, βρεγμενο παπλωμα να τον πλακωνει, μια αποπνυκτικη υγρασια, κατι εκει να του κλεινει τον λαιμο, να του φραζει το στηθος. Θελει τα χνωτα των ανθωπων για οξυγονο του, τα χερια τους για να ποτισει την καρδια του, την ξερη και ανυδρη.
Ανθρωποι μονοι υπαρχουνε παντου, μα δεν το λενε, δεν το δειχνουν, προτιμουνε να γελουνε και προσποιουνται για την ευτυχια τους, ευτυχια για κεινους ειναι ενα απλο "καλημερα", ενα απλο "τι κανεις?", ενα χαμογελο καποιου μικρου παιδιου στο παρκο, τα ναζια καποιου σκυλου. Ενθουσιαζονται με πραγματα ασήμαντα, καθημερινα, βρισκουν νοημα μεσα απο ιστοριες και περιπετειες αλλων, με αυτες ομως τοσο πολυ ταυτιζονται και συγκινουνται, σαν να τις βιωνουν και οι ιδιοι.
Ειμαστε μονοι μας. Ανθρωποι μοναχικοι μου, ειμαστε μονοι μας και το ξερουμε. Αλλοι καταληξαμε ετσι απο επιλογη, αλλοι απο φοβο, αλλοι απο τυχη. Μερικοι απο μας ζουμε ολοκληρη την ζωη μας ετσι. Λενε πως οι μοναχικοι ανθρωποι αναγνωριζουν ο ενας τον αλλον.
Δεν εχουμε ανθρωπους στη ζωη μας, δεν εχουμε αναμνησεις, δεν εχουμε εμπειριες, δεν εχουμε νιωσει πονο κι ερωτα. Αλιμονο σε μας! Ειμαστε κενα σωματα, ειμαστε αδεια δοχεια, κουφιοι, κουφαρια, ειμαστε ζωντανοι νεκροι, ειμαστε νεκροι που περπατουμε αναμεσα στους ζωντανους και τους κοιτουμε και ζηλευουμε τις καρδιες τους που ειναι ενωμενες και χτυπουνε παρεα, ενω οι δικες μας μονες και σαπισμενες, περιμενουν εκεινο το θειο φιλι που θα μας αναστησει.
Αγαπουμε τους ξενους, ολοι οι μονοι ανθρωποι τους αγαπουμε, δεν τους πληγωσαμε ποτε, δεν μας πληγωσαν, δεν περιμενουμε κατι απο αυτους ουτε εκεινοι απο εμας, δεν τους ξερουμε και δεν μας ξερουν, τρεφουμε γι'αυτους καποια συμπαθεια επειδη ειναι ανθρωποι.
Μας αρεσει να κανουμε παρτυ μονοι μας, να γελαμε μονοι μας για να ξεγελαστουμε, να κλαιμε μονοι μας και να παρηγορουμαστε μονοι μας, να κανουμε βολτες σε ομορφα μερη, σε ησυχα μερη, σε μερη οπου νομιζουμε πως κανεις δεν μας βλεπει κι εμεις τους βλεπουμε ολους, παρατειρουμε τους αλλους, περπαταμε διπλα τους και παιρνουμε κατι απο αυτους, παιρνουμε μαζι μας λιγο απο την αυρα τυχαιων περαστικων και γυρνουμε σπιτι ευτυχισμενοι.
Ο καθενας την μορφη της δικης του μοναξιας αναγνωριζει. Νιωθει ενα βαρυ, βρεγμενο παπλωμα να τον πλακωνει, μια αποπνυκτικη υγρασια, κατι εκει να του κλεινει τον λαιμο, να του φραζει το στηθος. Θελει τα χνωτα των ανθωπων για οξυγονο του, τα χερια τους για να ποτισει την καρδια του, την ξερη και ανυδρη.
Ανθρωποι μονοι υπαρχουνε παντου, μα δεν το λενε, δεν το δειχνουν, προτιμουνε να γελουνε και προσποιουνται για την ευτυχια τους, ευτυχια για κεινους ειναι ενα απλο "καλημερα", ενα απλο "τι κανεις?", ενα χαμογελο καποιου μικρου παιδιου στο παρκο, τα ναζια καποιου σκυλου. Ενθουσιαζονται με πραγματα ασήμαντα, καθημερινα, βρισκουν νοημα μεσα απο ιστοριες και περιπετειες αλλων, με αυτες ομως τοσο πολυ ταυτιζονται και συγκινουνται, σαν να τις βιωνουν και οι ιδιοι.
Ειμαστε μονοι μας. Ανθρωποι μοναχικοι μου, ειμαστε μονοι μας και το ξερουμε. Αλλοι καταληξαμε ετσι απο επιλογη, αλλοι απο φοβο, αλλοι απο τυχη. Μερικοι απο μας ζουμε ολοκληρη την ζωη μας ετσι. Λενε πως οι μοναχικοι ανθρωποι αναγνωριζουν ο ενας τον αλλον.
Δεν εχουμε ανθρωπους στη ζωη μας, δεν εχουμε αναμνησεις, δεν εχουμε εμπειριες, δεν εχουμε νιωσει πονο κι ερωτα. Αλιμονο σε μας! Ειμαστε κενα σωματα, ειμαστε αδεια δοχεια, κουφιοι, κουφαρια, ειμαστε ζωντανοι νεκροι, ειμαστε νεκροι που περπατουμε αναμεσα στους ζωντανους και τους κοιτουμε και ζηλευουμε τις καρδιες τους που ειναι ενωμενες και χτυπουνε παρεα, ενω οι δικες μας μονες και σαπισμενες, περιμενουν εκεινο το θειο φιλι που θα μας αναστησει.
Αγαπουμε τους ξενους, ολοι οι μονοι ανθρωποι τους αγαπουμε, δεν τους πληγωσαμε ποτε, δεν μας πληγωσαν, δεν περιμενουμε κατι απο αυτους ουτε εκεινοι απο εμας, δεν τους ξερουμε και δεν μας ξερουν, τρεφουμε γι'αυτους καποια συμπαθεια επειδη ειναι ανθρωποι.
Μας αρεσει να κανουμε παρτυ μονοι μας, να γελαμε μονοι μας για να ξεγελαστουμε, να κλαιμε μονοι μας και να παρηγορουμαστε μονοι μας, να κανουμε βολτες σε ομορφα μερη, σε ησυχα μερη, σε μερη οπου νομιζουμε πως κανεις δεν μας βλεπει κι εμεις τους βλεπουμε ολους, παρατειρουμε τους αλλους, περπαταμε διπλα τους και παιρνουμε κατι απο αυτους, παιρνουμε μαζι μας λιγο απο την αυρα τυχαιων περαστικων και γυρνουμε σπιτι ευτυχισμενοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου