Είναι φορές...

Ειναι φορες που κοιτω τον εαυτο μου στον καθρευτη και νιωθω πως η ομορφια μου ξεπερνα καθε δημιουργημα της φυσης, καθε καλουπι, καθε κανονα, πως ειναι ανυπερβλητη και σπανια και πως αν ποτε γεννιομουν αντρας θα ημουν σιγουρα η ιδανικη γυναικα γι'αυτον. Ισως ακομα και να ερωτευομαι την ιδια την μορφη μου, ενας ναρκισσισμος, μια ιδαια πως για την γοητεια μου απαιτω να μ'υπακουσουν ολα.
Ειναι ομως φορες που κοιτω τον εαυτο μου στον καθρευτη και αηδιαζω, ντρεπομαι που υπαρχω, λυπαμαι τον κοσμο ολοκληρο που ανεχεται ενα πλασμα σαν εμενα και απορω πως μ'αφηνουνε και κυκλοφορω ακομα.

Ειναι φορες που πιστευω πως ειμαι σοφη, πως ειμαι ψαγμενη, ιδιοφυέστατη και απορω με την βλακεια των ανθρωπων. Πως ειμαι εμπειρη, κοσμογυρισμενη, πως εχω ζησει κι εχω νιωσει.
Ειναι παλι φορες που νιωθω ρηχη, επιφανιακη και ευτελης, που νιωθω φτωχη, που νιωθω κενη, κουφια, αδεια και μονη.

Ειναι φορες που πιστευω πως αξιζω το καλυτερο, το λαμπροτερο, το αυθεντικο. Και αλλοτε πιστευω πως για μενα ειναι η λυπη και ο πονος, πως για μενα ειναι τα ψεματα και τα ονειρα.

Ειναι φορες που θελω να τρεξω με ολη την ταχυτητα του μυαλου μου, να τρεξω ν'αποδρασω, να ξεφυγω, να ελευθερωθω και να φωναξω...
Κι ειναι φορες που αιχμαλωτη θελω να μεινω πισω απο τα καγκελα μου, δεσμοια του κοσμου του παραλογου, και να πεθανω σιωπηλα στην πιο σκιερη γωνια.