Αγαπω την φωνη σου, την χρεια της φωνης σου, τον τονο της φωνης σου, τον τροπο που μιλας, που γελας, που θυμωνεις, που κλαις. Ολοι ειναι πιο γλυκοι οταν κλαινε, ειναι πιο ομορφοι οταν πονανε, γινονται ανθρωποι. Αγαπω τη θλιψη σου. Αγαπω τον τροπο που περπατας, που κινείσαι. Εχεις ολα αυτα που δεν εχω. Αγαπω το βλεμμα σου. Εστω μια ματια σου πανω μου, ετσι... καταλαθως κι εγω θα εχω λογο να ξυπνησω ξανα αυριο. Δε με γνωριζεις. Επλιζω καποια φορα να μου μιλησεις, να σου δωσω ισως κατι που θα εχεις χασει και να μου πεις ευχαριστω... και να φυγεις... και να το ξεχασεις. Κι εγω θα θυμαμαι πως με κοιταξες και μου μιλησες και θα χω καποιο λογο να ζησω, θα χω κατι να θυμαμαι. Αραγε θα με φερεις καποια στιγμη, καποτε για λιγο στο μυαλο σου? Αν αισθανθηκες ποτε σου μονος, ενιωσες την σκεψη μου? Ενιωσες πως εκει εξω, καποιος υπαρχει που σε σκεφτεται και νοιαζεται για σενα?