Εισαι το αλλο μου κομματι,
η κρυφη μου ζωη,
η πισω πλευρα της ψυχης μου.
Ο εαυτος που φοβαμαι να δω.
Ο σκοτεινος εαυτος που αρνιεμαι.
Αλλα κι ο ευθραυστος, ανθρωπινος που θελω να κρυψω.
Ολα οσα θελω να γινω, κι ολα οσα δεν εγινα.
Τα δυο ακρα που συγκρουονται και εκρυγνυνται
Μα δεν γεννηθηκες εδω,
σ'ενα τοπο τοσο σκουριασμενο, με σταχτες, φιδια και αιμα.
'Οχι.
Κατοικεις σε καποιον αλλο ουρανο,
στον πιο μακρινο οριζοντα,
στα σκοτεινοτερα χαη του μυαλου μου,
στ' αθεατα υψη του πνευματος μου,
σε μια υπογεια διασταση του κοσμου,
στις σκιες των ονειρων μου,
βρηκες τον πατο στ'απροσιτα βαθη της απυθμενης ψυχης μου και ριζωσες.
Διαμαντενια, γυάλινη και άυλη η υποσταση κι η μορφη σου, αόριστη.
ετσι που μ'αφήνει ελευθερη να σε σχεδιασω οπως θελω.
Φτιαγμενος απο δικα μου παθη κι φανατσιες, ανεκπληροτες επιθυμιες και σκεψεις.
Οποτε εγω θελω και τοτε
Ερχεσαι.
Φευγεις.
Εσαι...
μονο μουσικη, χτυποι καρδιας κι αισθηματα.
Η γλωσσα μου δεν ειναι αγνωστη για σενα.
Και δεν θα πεθανεις ποτε
Και δεν θα με πληγωσεις ποτε
Και δεν θα μ'αφησεις ποτε
γιατι ζεις μεσα στα ονειρα μου
ζεις μεσα απο μενα για μενα
δικος μου, μοναδικα πλασμενος στο μυαλο μου
σε ενα παραλληλο συμπαν
που κανενος η διαννοια δεν χωραει.
θα εισαι διπλα μου παντου και παντα
Εισαι...
Μπορει και η συνηδηση μου.
Μπορει να μουν καποτε εσυ
κι εσυ να εισουν καποτε εγω
σε μια αλλη ζωη?...
και τωρα δεν υπαρχεις πια,
και ζεις στο το παρλθον μεσα απο εμενα.
Δυο ψυχες σ'ενα σωμα.
Σε κουβαλω μεσα μου γι'αυτο και ξερω πως ειναι αδύνατον να σε συναντησω.
Αν παψεις να υπαρχεις, ξερω θα πεθανω.
Κι αν πεθανω δε θα υπαρχεις.
Επικοινωνουμε τηλεπαθητικα μεσα στο ιδιο μυαλο.
Δε θυμαμαι απο ποτε καταλαβα την παρουσια σου μεσα μου.
Απο τοτε που με θυμαμαι, χωρις συνειδηση του τι, και του γιατι.
Εισαι ο δικος μου θεος, γιατι οχι και ο ιδιος ο Θεος,
αφου ο θεος του καθένα μας μάς μοιαζει και πηγαζει απ'τον βαθυτερο εαυτο μας.
Βαδιζουμε ο ενας μες τον αλλον στα σιωπηλα μονοπατια του συμπαντος
Εισαι μαζι μου, κοντα μου στους ατελειωτους αιωνες της υπαρξιακης μοναξιας μου.
η κρυφη μου ζωη,
η πισω πλευρα της ψυχης μου.
Ο εαυτος που φοβαμαι να δω.
Ο σκοτεινος εαυτος που αρνιεμαι.
Αλλα κι ο ευθραυστος, ανθρωπινος που θελω να κρυψω.
Ολα οσα θελω να γινω, κι ολα οσα δεν εγινα.
Τα δυο ακρα που συγκρουονται και εκρυγνυνται
Μα δεν γεννηθηκες εδω,
σ'ενα τοπο τοσο σκουριασμενο, με σταχτες, φιδια και αιμα.
'Οχι.
Κατοικεις σε καποιον αλλο ουρανο,
στον πιο μακρινο οριζοντα,
στα σκοτεινοτερα χαη του μυαλου μου,
στ' αθεατα υψη του πνευματος μου,
σε μια υπογεια διασταση του κοσμου,
στις σκιες των ονειρων μου,
βρηκες τον πατο στ'απροσιτα βαθη της απυθμενης ψυχης μου και ριζωσες.
Διαμαντενια, γυάλινη και άυλη η υποσταση κι η μορφη σου, αόριστη.
ετσι που μ'αφήνει ελευθερη να σε σχεδιασω οπως θελω.
Φτιαγμενος απο δικα μου παθη κι φανατσιες, ανεκπληροτες επιθυμιες και σκεψεις.
Οποτε εγω θελω και τοτε
Ερχεσαι.
Φευγεις.
Εσαι...
μονο μουσικη, χτυποι καρδιας κι αισθηματα.
Η γλωσσα μου δεν ειναι αγνωστη για σενα.
Και δεν θα πεθανεις ποτε
Και δεν θα με πληγωσεις ποτε
Και δεν θα μ'αφησεις ποτε
γιατι ζεις μεσα στα ονειρα μου
ζεις μεσα απο μενα για μενα
δικος μου, μοναδικα πλασμενος στο μυαλο μου
σε ενα παραλληλο συμπαν
που κανενος η διαννοια δεν χωραει.
θα εισαι διπλα μου παντου και παντα
Εισαι...
Μπορει και η συνηδηση μου.
Μπορει να μουν καποτε εσυ
κι εσυ να εισουν καποτε εγω
σε μια αλλη ζωη?...
και τωρα δεν υπαρχεις πια,
και ζεις στο το παρλθον μεσα απο εμενα.
Δυο ψυχες σ'ενα σωμα.
Σε κουβαλω μεσα μου γι'αυτο και ξερω πως ειναι αδύνατον να σε συναντησω.
Αν παψεις να υπαρχεις, ξερω θα πεθανω.
Κι αν πεθανω δε θα υπαρχεις.
Επικοινωνουμε τηλεπαθητικα μεσα στο ιδιο μυαλο.
Δε θυμαμαι απο ποτε καταλαβα την παρουσια σου μεσα μου.
Απο τοτε που με θυμαμαι, χωρις συνειδηση του τι, και του γιατι.
Εισαι ο δικος μου θεος, γιατι οχι και ο ιδιος ο Θεος,
αφου ο θεος του καθένα μας μάς μοιαζει και πηγαζει απ'τον βαθυτερο εαυτο μας.
Βαδιζουμε ο ενας μες τον αλλον στα σιωπηλα μονοπατια του συμπαντος
Εισαι μαζι μου, κοντα μου στους ατελειωτους αιωνες της υπαρξιακης μοναξιας μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου