Κενό

Ειμαι αδεια. Τοσο καιρο νομιζα πως ειμουν στεναχωρεμενη. Διαρκως και παντα νομιζα πως ημουνα θλιμενη. Συνεχεια. Μα τελικα συνειδητοποιω πως οταν ερχονται στιγμες ευχαριστες, χαρουμενες, οταν βρισκω πραγματα που μου λειπουν, πραγματα για τα οποια νομιζα πως εξαιτιας της απουσιας τους ειμουν θλιμενη, τοτε δεν γινομαι ευτυχισμενη, δεν βρισκω χαρα. Νιωθω ξανα εκεινο το γνωριμο συναισθημα που ενιωθα και πριν, εκεινο που νομιζα πως ηταν λυπη, που την ειχα συνηθισει, αλλα τελικα δεν ηταν. Ειναι ενα συναισθημα πολυ χλιαρο, μετριο, ηρεμο και σταθερο, αγευστο, αχρωμο, δεν μπορω να το χαρακτηρισω. Ισως αυτο να ειναι το τιποτα. Δεν ανησυχω για πραγματα που γινονται στη ζωη μου, δεν ανησυχω πια για το αν καταστρεφομαι ή για το αν προοδευω, δεν νοιαζομαι για τους αλλους ουτε για μενα. Δεν νοιαζομαι καν γι'αυτο που μου συμβαινει τωρα, για την κατασταση που περιγραφω. Απλως το σκεφτομαι για λιγο και μετα συνεχισω με τον ιδιο τροπο, τον ιδιο ρυθμο, χωρις να προσπαθω να δωσω λυση, χωρις να προσπαθω για να προσπαθησω. Αισθανομαι πως το πιο ισοπεδοτικο γεγονος στη ζωη μου θα το δω με την ιδια απαθεια. Αισθανομαι πως το πιο πανυγηρικο γεγονος στη ζωη μου θα το δω με την ιδια απαθεια. Αισθανομαι μια απολυτη, ακραια, πληρης αδιαφορια. Αισθανομαι πως δεν αισθανομαι. Αυτο ειναι που αισθανομαι. Ειμαι αδεια.